Ons tweede weekend op IPZ...

Vandaag, zaterdag hebben Margot en ik genoten van een voormiddagje quality-time. Lekker lang samen in bed blijven liggen, rustig ontbijten, op het gemakje in de douche. En dit, terwijl papa bij broertje is gebleven in Gent. Margot geniet duidelijk van de tijd die ze met ons heeft! Ze is nog nooit zo lief, attent en begripvol geweest. Bovendien geeft ze meer en meer toe dat ze haar broertje echt mist...

Rond de middag zijn we dan afgezakt naar het ziekenhuis en heeft ze zich de héle namiddag superflink beziggehouden. Nu eens kijken naar een film, dan wat kleuren, dan eens een spelletje spelen, ... Echt de max!!!




Zaterdagavond is het terug aan papa zijn beurt om naar huis te gaan, samen met onze dochter, die eigenlijk liever in het ziekenhuis wilde blijven slapen bij haar broertje... :-( Hartverscheurend om je kind zo te zien wenen omwille van haar broer...

Na een erg onrustige en vooral slapeloze zaterdagnacht en een even onrustige dag, werden we dan toch nog gerustgesteld door de dokters. Matti is voorlopig stabiel en morgen, maandag, wordt er een landurige EEG gedaan om te zien of er inderdaad epilepsie wordt vastgesteld. De reden hiertoe is dat Matti zich enorm opspant en heel vaak stuipt, of dat dénken ze toch... Mocht het voortkomen door epilepsie kunnen ze dan medicatie geven zodat ons mannetje comfortabel kan wakker worden in plaats van de hele tijd te moeten vechten tegen de spasmen ofzo... 

Ze hebben vanavond wel zijn slaapmedicatie volledig gestopt en ook zijn blaassonde verwijderd. Nu is het weeral wachten tot hij wakkerder wordt zodat zijn tube kan verwijderd worden... De dokter heeft gezegd dat deze fase zeker nog een aantal dagen kan aanhouden.

Helaas is niks voorspelbaar...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen