En toen stond ons leven stil...

Tijdens de dagen voor zijn ontslag, kreeg ik van zóveel mensen dezelfde vraag voorgeschoteld: "en, zie je het een beetje zitten?" En toen ik dan - een beetje sarcastisch - antwoordde van neen, keken ze me stomverbaasd aan! :-D Haha! Natuurlijk zag ik dat zitten! Zou jij je kindje van 3 soms graag eens 100 dagen weg sturen? Ik wist heel goed wat me te wachten stond en ik was er klaar voor. Hij mocht naar huis komen, goed beseffend dat er me een hele drukke tijd te wachten stond... Vandaag is hij precies 12 dagen thuis en ik begin mijn draai te vinden. Ik vergelijk het een beetje met de thuiskomst van een kersverse mama met haar baby. Dan moet je toch ook een soort van ritme, een routine vinden? Bij ons was het net hetzelfde, want we moeten eerlijk en rechtuit zijn: Matti is momenteel terug een baby... Gevangen in een lijfje van 3,5 jaar, dat wel, maar het is een grote baby. Sommigen denken dat hij nu plots ook "genezen" is? Omdat hij thuis is? Hmm... Ik hoop binnen

Vrijdag 20 mei. Een laatste proefweekendje thuis. Om 14u zat Matti zijn reva erop en konden we richting Leffinge vertrekken. Zondag was het de dag van dé benefiet en we zouden onze kerel eerst terug naar Gent brengen om daarna te gaan "socializen" in Westende. We stelden Matti gerust met de gedachte dat we binnen 5 dagjes terug allemaal samen zouden zijn! Eindelijk! De benefiet - waar ik ongelooflijk nerveus voor was - verliep vlekkenloos en was méér dan een groot succes!!! Er is volk komen opdagen van overal, zelfs mensen die we níet kenden kwamen ons een hart onder de riem steken! Ik denk dat ik nog nooit zoveel kusjes en knuffels heb uitgedeeld of gekregen! Zaaaaaalig is het enige woord of gevoel die deze dag kan omschrijven! Zoveel steun, zoveel liefde en zooooveel kracht die we hieruit putten!!! Aan alle sponsors, alle medewerkers, alle organisatoren, aan iedereen die gekomen is, aan heel onze familie en vooral aan Anneke, John en hun kroost: MERCI x 10000000... !

Amai, jullie moeten mijn vertelsels hier wel écht graag lezen of volgen, want ik krijg al privéberichtjes via Facebook om te vragen wanneer ik nog eens blog, hihi! Zalig! In het begin had ik uiteraard heel veel te vertellen. Er veranderde ook zoveel in ons leven en er was ook zoveel die me van het hart moest. Hiervoor ben ik destijds ook begínnen bloggen; om alle pijn, verdriet en onmacht van me a te schrijven... Het is niet dat ik deze onprettige gevoelens niet meer ervaar, maar ik probeer het een béétje te plaatsen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik mijn zoontje nog steeds dicht bij me heb. Zoals jullie weten, kon het helemaal andersom uitgedraaid zijn ook! Ik trek me op aan alle motiverende, positieve en enorm liefdevolle reacties die ik hier lees, op Facebook enz...  Maar... ik hou me vooral recht door mijn kleine vechtertje! Hij bewees ondertussen al meermaals dat niets onmogelijk is en dat de geneeskunde op vele gebieden nog steeds veel onwetenheid biedt. Eerst ging hij óf ster