En toen stond ons leven stil...

De deugddoende vakantie werd afgesloten met een super-gezellige babyborrel, voorafgegaan door een ja-toch-wel-emotionele doopviering en officiële bevestiging van mijn meterschap van Stanneke! We maakten er een leuk en laat feestje van, maar niet té laat want er wachtte ons 's anderendaags een grote dag!!! Matti moest om 7:30 in het dagziekenhuis zijn in Gent om zijn maagsonde te laten verwijderen! Eindelijk! Eten en drinken gaat ondertussen zó goed dat er geen enkele reden meer is om zijn "buisje" nog te houden... De operatie verliep enorm vlotjes en naar wens! Hij is er eindelijk vanaf, van het laatste object die hem belemmerde! Zijn gaatje is intussen al mooi dichtgegroeid en met de nodige dosisjes Bio-Oil gaan we zijn littekenvorming proberen tegen te houden! ;-) Hij is goe bezig, ons manneke... Go Matti, Go!!! Love you, kaboutertje! x

Reeds een hele tijd geleden besloten we in de herfstvakantie weer een dagje of 2 naar de Efteling te gaan. Matti's meter en haar gezinnetje vergezelden ons en we maakten er een súper-2-daagse van! Uiteraard kwamen er ook enórm veel herinneringen naar boven van vorig jaar toen we er ook op weekend waren en Matti nog zijn gekke zelf was... Maar we maakten er toch toch opnieuw een top-tijd van met veel nieuwe herinneringen! En... wel... Laat het ons hopen da Matti tegen volgend jaar weer al ergens kan op zitten! :) 

De maand oktober begon goed, zoals elk jaar, want op 3 oktober is het mijn verjaardag en over het algemeen worden die goed gevierd of op z'n minste goed besteed! Mijn liefste maatje, Marijke, en ik zijn rustig gaan ontbijten in de Brus in Gistel! Een echte aanrader voor wie van de streek is!  De dagen erna verliepen zoals gewoonlijk... reva, reva, reva... De laatste maanden gebeurd het niet vaak meer dat ik mijn nieuwe vriendinnetjes Tania en Emma in de K7 zag. Desalniettemin hielden we soms dagelijks, soms wekelijks contact via Whatsapp! Tijdens de 2e week van oktober werd Emmatje weer opgenomen in het ziekenhuis. Ik wilde hen zo graag nog eens zien, dus sprak ik af met Tania. Ik zou op donderdag 6 oktober een bezoekje brengen terwijl Matti zijn oefeningen deed! Ik kocht nog een leuk klein beetje voor Emma en ging naar de bovenste verdieping van het kinderziekenhuis. Toen ik haar kamer binnenkwam, bespeurde ik een klein lachje op haar fel vermagerd, bleek, maar nog-steed

Enkele maanden geleden werd ik gevraagd of ik meter wilde zijn van deze knapperd!  Stan werd geboren op 9 september en heeft meteen al ieders hart veroverd!!! Weer een lichtpuntje in dit helse jaar!!! Lieve Stan, lieve Lies, ook jullie hebben een plaatsje in ons leven, net als alle andere kindjes uit onze familie- en vriendenkring! We zullen er altijd voor jullie zijn!!!

Matti zou tijdens de nacht van 16 op 17 februari in eerste instantie sterven of hersendood zijn... Tot grote verbazing van de artsen, was er tóch activiteit te zien op het EEG... De NMR-scan deed anderen dan voorspellen dat hij vegetatief zou blijven en nooit van de beademing zou geraken... Tot één van de oudere prof's van kinderneurologie ons "geruststelde" en zei dat er een deur op een klein kiertje staat. Dat kiertje zou hem naar een al-dan-niet-volledig herstel kunnen leiden... Het zou heel lang kunnen duren... "U bent vertrokken voor heel lang revalidatietraject, mevrouw en meneer. Een rit die minstens 2 jaar zal duren, maar er gebeuren hier wonderen..." We moesten er van in het begin rekening mee houden dat we nooit meer onze oude Matti 100% zouden terugzien...  Als ouder kun je je hier nooit op voorbereiden. Niets in je zegt dat er zoiets kan gebeuren want je zal er altijd alles aan doen om je kind te behouden voor zo'n dingen. Tot op het moment dat

Shame on me, echt waar!!! Ik vind het zo jammer dat ik hier alweer zó'n lange tijd ben weggebleven! Ik ga echt een plaatsje "blogtijd" in mijn agenda moeten voorzien zodat ik mezelf er echt toe verplicht! Ik voel ook dat ik weer meer behoefte heb om te schrijven en mijn hartje es te luchten, want hoewel ik altijd blijf lachen en mij wat verstop achter mijn façade, heb ik de laatste weken weer meer mindere momenten ook... Mijn man, ouders en anderen die erg dicht bij me staan, blijven me vertellen dat ik geen reden heb om me te laten gaan omdat mijn kleine vriendje zo hard zijn best doet én vooral omdat hij blíjft vooruitgaan! Maar het is sterker dan mezelf! Ik blijf teveel kijken en luisteren naar wat artsen en therapeuten beweren en op sommige momenten kan ik mijn traantjes niet langer bedwingen. De woede, de haat, de onmacht en vooral het verdriet om wat wás en nu ís... Vond ik maar ergens een wonderlamp met een magisch geestje erin zodat ik mijn liefste mannetje kon te