En toen stond ons leven stil...

De deugddoende vakantie werd afgesloten met een super-gezellige babyborrel, voorafgegaan door een ja-toch-wel-emotionele doopviering en officiële bevestiging van mijn meterschap van Stanneke! We maakten er een leuk en laat feestje van, maar niet té laat want er wachtte ons 's anderendaags een grote dag!!! Matti moest om 7:30 in het dagziekenhuis zijn in Gent om zijn maagsonde te laten verwijderen! Eindelijk! Eten en drinken gaat ondertussen zó goed dat er geen enkele reden meer is om zijn "buisje" nog te houden... De operatie verliep enorm vlotjes en naar wens! Hij is er eindelijk vanaf, van het laatste object die hem belemmerde! Zijn gaatje is intussen al mooi dichtgegroeid en met de nodige dosisjes Bio-Oil gaan we zijn littekenvorming proberen tegen te houden! ;-) Hij is goe bezig, ons manneke... Go Matti, Go!!! Love you, kaboutertje! x

Reeds een hele tijd geleden besloten we in de herfstvakantie weer een dagje of 2 naar de Efteling te gaan. Matti's meter en haar gezinnetje vergezelden ons en we maakten er een súper-2-daagse van! Uiteraard kwamen er ook enórm veel herinneringen naar boven van vorig jaar toen we er ook op weekend waren en Matti nog zijn gekke zelf was... Maar we maakten er toch toch opnieuw een top-tijd van met veel nieuwe herinneringen! En... wel... Laat het ons hopen da Matti tegen volgend jaar weer al ergens kan op zitten! :) 

De maand oktober begon goed, zoals elk jaar, want op 3 oktober is het mijn verjaardag en over het algemeen worden die goed gevierd of op z'n minste goed besteed! Mijn liefste maatje, Marijke, en ik zijn rustig gaan ontbijten in de Brus in Gistel! Een echte aanrader voor wie van de streek is!  De dagen erna verliepen zoals gewoonlijk... reva, reva, reva... De laatste maanden gebeurd het niet vaak meer dat ik mijn nieuwe vriendinnetjes Tania en Emma in de K7 zag. Desalniettemin hielden we soms dagelijks, soms wekelijks contact via Whatsapp! Tijdens de 2e week van oktober werd Emmatje weer opgenomen in het ziekenhuis. Ik wilde hen zo graag nog eens zien, dus sprak ik af met Tania. Ik zou op donderdag 6 oktober een bezoekje brengen terwijl Matti zijn oefeningen deed! Ik kocht nog een leuk klein beetje voor Emma en ging naar de bovenste verdieping van het kinderziekenhuis. Toen ik haar kamer binnenkwam, bespeurde ik een klein lachje op haar fel vermagerd, bleek, maar nog-steed

Enkele maanden geleden werd ik gevraagd of ik meter wilde zijn van deze knapperd!  Stan werd geboren op 9 september en heeft meteen al ieders hart veroverd!!! Weer een lichtpuntje in dit helse jaar!!! Lieve Stan, lieve Lies, ook jullie hebben een plaatsje in ons leven, net als alle andere kindjes uit onze familie- en vriendenkring! We zullen er altijd voor jullie zijn!!!

Matti zou tijdens de nacht van 16 op 17 februari in eerste instantie sterven of hersendood zijn... Tot grote verbazing van de artsen, was er tóch activiteit te zien op het EEG... De NMR-scan deed anderen dan voorspellen dat hij vegetatief zou blijven en nooit van de beademing zou geraken... Tot één van de oudere prof's van kinderneurologie ons "geruststelde" en zei dat er een deur op een klein kiertje staat. Dat kiertje zou hem naar een al-dan-niet-volledig herstel kunnen leiden... Het zou heel lang kunnen duren... "U bent vertrokken voor heel lang revalidatietraject, mevrouw en meneer. Een rit die minstens 2 jaar zal duren, maar er gebeuren hier wonderen..." We moesten er van in het begin rekening mee houden dat we nooit meer onze oude Matti 100% zouden terugzien...  Als ouder kun je je hier nooit op voorbereiden. Niets in je zegt dat er zoiets kan gebeuren want je zal er altijd alles aan doen om je kind te behouden voor zo'n dingen. Tot op het moment dat

Shame on me, echt waar!!! Ik vind het zo jammer dat ik hier alweer zó'n lange tijd ben weggebleven! Ik ga echt een plaatsje "blogtijd" in mijn agenda moeten voorzien zodat ik mezelf er echt toe verplicht! Ik voel ook dat ik weer meer behoefte heb om te schrijven en mijn hartje es te luchten, want hoewel ik altijd blijf lachen en mij wat verstop achter mijn façade, heb ik de laatste weken weer meer mindere momenten ook... Mijn man, ouders en anderen die erg dicht bij me staan, blijven me vertellen dat ik geen reden heb om me te laten gaan omdat mijn kleine vriendje zo hard zijn best doet én vooral omdat hij blíjft vooruitgaan! Maar het is sterker dan mezelf! Ik blijf teveel kijken en luisteren naar wat artsen en therapeuten beweren en op sommige momenten kan ik mijn traantjes niet langer bedwingen. De woede, de haat, de onmacht en vooral het verdriet om wat wás en nu ís... Vond ik maar ergens een wonderlamp met een magisch geestje erin zodat ik mijn liefste mannetje kon te

Op aanraden van een vriendin die ik ken van toen ik nog studeerd, zijn we vorige week op bezoek gegaan bij Hippona, een kleine boerderij die een aantal pony's en paarden in haar bezit heeft én een top-ergotherapeute! Soms maak je het eens mee...Je ontmoer iemand voor het eerst en je voelt je meteen op je gemak bij die persoon, je weet dat je in goede handen bent. Zo iemand is Julie, die sindsdien 1 keer per week met Matti gaat paardrijden tijdens zijn wekelijkse sessie hippotherapie! Zijn eerst les was alvast een succes!!! We hebben zin in méér!!!! En ook mama en Margot mochten eens op het paard zijn blote rug rijden, zodat we voelden hoezeer Matti moet werken wanneer hij rijdt, onze kleine cowboy! :-D

Al van vóór haar communie wil Margot dat haar haar geknipt wordt! En niet zomaar de puntjes, maar al haar mooi lang haar moet eraan geloven... Ze wil dit doen voor Emma, het meisje die naast Matti lag op de ICU in Gent en die zware bestralingen en chemo moet ondergaan, waardoor ze haar mooie lokken is verloren... Margot wilde haar haartjes daarom schenken aan Emma... Ik heb haar natuurlijk moeten uitleggen dat ze veel meer haar nodig hebben om een pruikje te maken en dat misschien niet Emma haar vlecht zal krijgen, maar iemand anders die hetzelfde meemaakte en ze zich daarbij neerleggen :-)

22 juli, een vrijdag als elke andere... Of toch niet? Margot was "op reis" naar de Ardennen. Ik heb daar familie wonen en ze mocht er een weekje gaan logeren. Met Mattitje gaan we bijna overal naartoe dus: geen enkele reden om thuis te blijven op deze prachtige zomeravond. Daarom besloten we om naar de smulmarkt in Leke te gaan, samen met Matti zijn meter en Arn zijn neef.  Mettie Marijke is zwanger, uitgerekend voor september.  We hebben elkaar precies 7 jaar geleden leren kennen, na de geboorte van hun eerst dochtertje, Maité. Ik was toen zwanger van Margot en onze zwangerschappen waren een eerste gezamelijke "interesse". We waren - uit beleefdheid - op babybezoek gegaan bij hen thuis, een klein en knus appartementje in Diksmuide. Wat een kort bezoekje had kúnnen zijn, liep behoorlijk uit en we zijn in de late uurtjes terug naar huis gegaan. 't Was voor herhaling vatbaar, vonden we alle vier! Zo gezegd, zo gedaan, en binnen de kortste keren volgden er heel

In de afgelopen 2 maanden heb ik vaak geweend, maar uiteraard nog veel meer gelachen, want plezier maken in ons nieuwe leven, moet ook terug geleerd worden. We hebben ons voorgenomen dat we, hoe goed of hoe slecht Mattitje hier ook uit komt, ons leven hier niet door zullen laten verknallen. We zullen niet laten om ergens naartoe te gaan of om buiten te komen. Natúúrijk is het niet leuk om de vele blikken naar ons engeltje te moeten zien, maar dat hoort er jammer genoeg bij...  We hebben niet stilgezeten en hebben de schade van de ziekenhuis-maanden ruimschoots ingehaald eens onze held thuis was. Een uitstapje naar Sluis, late communiefeestjes, véle bbq's en avondjes doorbrengen met vrienden of familie, de doop van ons nieuwe nichtje Lies, ontmoetingen met BV's in het ziekenhuis (!), het schoolfeestje van Margot (en Matti), een reisje naar Molenheide, het trouwfeest van één van ons beste maatjes, een uitstap met het reva-centrum waarbij Matti mee mocht op een zeilboot (!!!), e