En toen stond ons leven stil...

Na het verslag van de dokter zat de moed eventjes in onze schoenen, of zelf ver daaronder!!!! Mijn woede tegenover wie of wat dit alles heeft veroorzaakt is groot, maar dit helpt Matti helaas geen mm vooruit...  Morgen, dinsdag 23 februari, komt het team van Damiaan om met ons te praten... We zijn heel benieuwd naar wat we zullen horen!!!! Maar goed, deze namiddag heeft Mattitje dan voor het eerst kiné gehad en zij zei dat hij eigenlijk best soepel was en niet stijf zoals de dokter eerder zei... Hij heeft wat moeten turnen en heeft toen een paar keer zijn handjes bewogen. Ook de kinésiste voelde plots wat weerspannigheid in zijn been, toen papa zijn ander beentje ook omhoog tilde... Iets later hebben ze dan ook zijn plakkers rond zijn tube ververst en da moet wreed op zijn systeem gewerkt hebben... ik had ook zijn handje vast om hem wat gerust te stellen en toen ze bezig waren met de plakresten te verwijderen met ether en zijn neusje wat uit te kuisen begon hij met zijn beide handje

Zaterdag 20 februari... Ze zijn vandaag begonnen met het "wakker maken". Hieronder verstaan velen blijkbaar dat ze 1 of ander "iets" inspuiten en dat hij vervolgens zijn ogen zal openen. ☺ Helaas is het in werkelijkheid net iets anders dan in Grey's Anatomy en bouwen ze erg langzaam al zijn medicatie af en moet er zelfs nu en dan es wat contra-medicatie gegeven worden om het hem zo comfortabel mogelijk te maken... Het moeilijkste is nu nog om van de beademing los te komen... Het duurt dus wel nog eventjes voor hij terugkeert uit Minionland en we zijn blauwe kijkers zullen terugzien! Arn en ik zijn vnd ook allebei es naar huis gaan slapen, samen met Margootje. Daarnet gebeld met IZP om es te checken en hij slaapt rustig, rustige parameters enz... Niks om ons zorgen over te maken dus. Hij zal de komende weken helaas wel nog vaker alleen moeten zijn, dus is het voor ons alvast eens oefenen - en geloof me, het is veel moeilijker dan verwacht om hem daar achter te la

Dag en nacht stond onze gsm te rinkelen of te piepen... Vele mensen vroegen ons of ze een kaartje mochten sturen en informeerden naar het adres, dus poste ik Matti zijn tijdelijke adres op mijn Facebook-pagina...  Ondertussen was Margootje ook al eens op bezoek gekomen bij haar broertje. Het was voor haar een hele schok om hem thuis zo te zien bloeden en ze had hem dan ook nog een erg dikke knuffel en zoen gegeven toen ik met hem naar spoed was vertrokken de 16e.  Op weg naar het UZ begonnen we al wat te praten met haar en lieten we haar vooral zelf vertellen over wat ze dacht over het hele gebeuren. We stelden meteen vast dat ze er niet al te erg mee inzit, maar dat ze wel besefte dat er iets ergs was met Matti omdat hij al zo lang in het ziekenhuis lag...  Het "leuke" aan de kinderkliniek is dat ze echt aan alles hebben gedacht, ook aan broertjes of zusjes van gehospitaliseerde kindjes. Zij kunnen namelijk terecht in "de LIEving", een ruimte waar ze s

Vandaag stond de NMR gepland! Dé scan die ons zou vertellen hoe erg de schade binnen Matti zijn hersenen precies zal zijn en wat de eventuele gevolgen zullen zijn... Om 14u45 was het zover en zijn ze ons vriendje komen halen met heel zijn boeltje om naar de scanner de gaan. Wat een verhuis was me dat! Alle apparatuur moest "mobiel" gemaakt worden en dat was uiteraard een hele organisatie! Ondertussen hadden we ook kennisgemaakt met onze verpleger. Blijkbaar hadden hij en Arn  aantal jaren samen gevoetbald! Een mini-reünie dus... Hij ging mee naar de scanner, dus waren we op ons gemak! Niet omdat hij een vriend van Arn was, maar omdat we ons gerustgesteld voelden wanneer hij erbij was. Iemand die duidelijk kennis en ervaring had en die zo ontzettend goed met kinderen omging, ookal beseffen ze het maar amper, zoals Matti! Aan hem vertrouwde ik mijn vlees en bloed zéker toe! Helemaal geïnstalleerd en vertrekkensklaar... Voor mij was de grote kwelling dat ik niet me

7u23 Toch een uurtje of 5 "goed" geslapen vannacht! Ik kan er terug tegen! Van papa nog geen teken van leven dus die slaapt nog, geloof ik. Ook terug een sterke papa dus! Ze hebben daarstraks zijn mondverzorging gedaan en ik ben wakker geworden van de alarmen die voortkwamen van de monitor van zijn beademingsmachine. Ze hebben zijn tube geaspireerd om slijmen te verwijderen enz. en dat piept dan verschrikkelijk. Echt verschieten! Ik ben er komen bij staan en heb wat gebabbeld tegen de verpleegster en ook tegen Mattitje en aan zijn waarden konden we zien dat hij alerter was!!!! Hij heeft zéker 4-5 bewogen met zijn oogleden... En we zien net op de monitor dat hij nu en dan al wat tegendruk geeft op zijn beademingsmachine!!!!!  13u09 Net de arts op bezoek gehad om alles eens te controleren. Uit de EEG blijkt dat er misschíen toch mini-puntjes zijn die wijzen op eventuele epilepsie... Erg is dat niet natuurlijk en het is ook nog niet gezegd dat ie dát er zal a

Eerst en vooral moet ik zeggen dat het verplegend personeel van dit kinderziekenhuis méér dan een pluim verdient! Ze verdienen een heel kippenhok vól pluimen voor het geduld en de goedheid waarmee ze hun job uitoefenen!!! PROFICIAT IZP van het UZ Gent!!! Vele ziekenhuizen kunnen aan jullie een voorbeeld nemen!!! De smsjes en privéberichtjes bleven niet lang uit en uiteraard vond ik het super dat zoveel mensen aangedaan waren van hetgeen wij meemaakten, maar op momenten als deze heb je gewoon de moed niet om 30 keer hetzelfde gesprek via berichten te voeren, dus besloten Arn en ik om updates over ons kleine vriendje op Facebook te zetten... 17 februari 2016 om 7:12 Sorry dat ik niet al jullie berichten beantwoord, maar weet dat ik ze lees en dat al die schouderwreefjes deugd doen! Ik hou jullie graag hier op de hoogte... Voorlopig is ons kleine vriendje stabiel, maar over zijn hersentjes weten we nog nix, we moeten scans en testen afwachten... Mini-lichtpuntje is dat zijn pupillen héé

Iedereen heeft zijn mening over Facebook en de "social media", maar ik ben van de generatie die behoorlijk veel deelt via deze weg. Ik was eerlijk gezegd zo stom geweest om in te checken in het UZ Gent want ik kreeg meteen het ene bericht na het andere... Omdat ik het niet zag zitten om op elk bericht afzonderlijk te antwoorden, postte ik om 00:48 - toen ik in de spoedafdeling zat te wachten op Arn, mijn vader en Coen - het allereerste Facebook-berichtje om iedereen kort in te lichten over de situatie. Ik had nooit gedacht dat zóveel mensen hier zo door geraakt zouden worden! Meteen volgden tientallen reacties en ik moet, achteraf gezien, bekennen dat het een goede zet is geweest om open te zijn naar de mensen uit onze familie-, vrienden- en kennissenkring, want net hierdoor kregen we tonnen steun van mensen uit alle uithoeken van het land en zelfs daarbuiten! Zelfs onze vrienden in Bedford, Virgina, USA bidden voor ons Mattitje door wat Facebook heeft teweeg gebracht!!!

De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug naar huis.

Ik ben eigenlijk nog iets belangrijks vergeten te vertellen... Op mijn verjaardag, 3 oktober, kregen we het heuglijke nieuws te horen dat mijn zusje opnieuw zwanger was!!! Uitgerekend voor 11 mei 2016, dezelfde week als Margot haar communie!!! Hopelijk is ze tegen dan al van haar bolle buik verlost en is er een klein beebje meer in de familie!!! Mijn zus had me de dag voordien gevraagd of het goed was dat ze zouden komen brunchen, want ze hadden nog een cadeautje voor Matti en uiteraard ook eentje voor Margot. Het was supergezellig en ook de kindjes waren allemaal zo flink! Matti kreeg een hele nieuwe verzameling autootjes en ging meteen aan het spelen!  Na een tijdje, verdween petje notto - zo noemen we Matti zijn peter omdat hij uitbater is van een depannagebedrijfje, in de gang en keerde hij terug met een houten constructie, gevuld met flessen Vedet! Op de constructie stond: "Al drink je bier aan de lopende meter... toch willen we jou graag als peter!!!" De boodschap w

Maandag 8 februari, 7u 's ochtends... D-day voor Matti patatti - zo noemen we hem vaak ;-) - en ik had al sinds de dag ervoor zenuwen in mijn buik! Arn moest lachen; "het is maar een amandeloperatie hoor, schat!" Om 7u haalden we ons knulletje uit zijn bedje en in zijn pyjamaatje namen we hem mee naar het ziekenhuis. We schreven ons in aan het onthaal en mochten meteen naar het 5de verdiep in het AZ Damiaan te Oostende. De kleurrijke afdeling pediatrie, een streling voor het oog, echt waar! We kregen onze kamer toegewezen en de procedure volgde: papieren in orde brengen, ziekenhuisschortje aandoen, naambandje controleren. En toen was het wachten tot ze Matti kwamen halen om samen naar het OK te gaan. Omstreeks 9u was het zover. Papa ging mee met Matti en de verpleegster naar beneden en ik bleef alleen achter in de kamer, zo nerveus als iets! Na een halfuurtje was papa terug en telden we de tijd af tot ze kwamen zeggen dat ik naar de recovery mocht om mijn zieltje t

Op 29 januari zijn er in onze familie 2 feestvarkens jarig: mijn eigen mamaatje, alias "moemoe" en ook mijn schoonbroertje Niels, alias "nonkel Niels". Op zondag 7 februari moesten we hierdoor een stuk taart gaan eten bij mijn schoonouders in Diksmuide. Het was een gezellige namiddag met 2 luidruchtige bengels omdat ze niet naar de televisie konden kijken, aangezien er voetbal was. Nadien konden ze naar hun favoriete tekenfilmpjes kijken en keerde de rust terug. We praatten heel eventjes over de operatie die 's anderendaags op het programma stond. We moesten Margot nog wegbrengen naar mijn ouders, want zij bleef een dagje of 3 daar logeren zodat Matti rustig kon recupereren na zijn amandeloperatie. Hem kennende, zou hij dat wel nodig hebben: rust... Toegekomen bij moemoe en poepoe, hebben we nog frietjes gegeten en heel wat gelachen met Matti zijn apenkuren en ons geërgerd aan zijn koppigheid. Wisten we toen veel dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zij

Ik ben deze blog opnieuw begonnen in het UZ Gent, eind februari 2016, toen mijn kleine mannetje op de afdeling Interne Zorgen Pediatrie werd opgenomen ten gevolge van een complicatie na een amandeloperatie, maar daar lees je verderop alles over... Er is in de laatste 3 jaar zoveel gebeurd en net zoals bij Margot, heb ik ook van Matti niet de kans of de tijd gehad om een dag- of logboek bij te houden over elke belangrijke mijlpaal in hun leven. Wel bezorg ik jullie hier een reeks foto's van mijn hartendiefjes door de jaren heen. Een beeld zegt vaak meer dan woorden, dus mijn blog zal stilaan wel goed gevuld worden! Onze 2 producten groeiden op tot vrolijke, speelse en vooral energieke en luidruchtige kinderen, vooral Matti dan! Het lijkt wel alsof hij niet kán stil zijn!?  Net zoals elke broer en zus, hebben ze momenten dat ze elkaar niet kunnen missen, maar hebben ze minstens evenveel momenten - als het er al niet méér z

De bevalling op zich was vlotjes verlopen, maar uiteraard was Matti geen 37 weken in mijn buikje blijven zitten en moest hij dus mee voor verder onderzoek. Aangezien ik ben bevallen door een heel ernstige blaasontsteking, vreesden ze dat die zou zijn overgeslagen op mijn baby. Ook had de assistent-kinderarts een vermoeden van vocht in zijn longen en dus moesten ze het zekere voor het onzekere nemen. Ik was omstreeks 8u 's morgens bevallen en moest nu in alle onzekerheid wachten op nieuws en op mijn 2de ontmoeting met mijn zoontje... Het nieuws kwam vrij snel en sloeg in als bliksem op klaarlichte dag: hij lag op de neonatale afdeling in de couveuse. Mijn god, wat heb ik gehuild toen ik dit vernam!  De organisatie in het nieuwe ziekenhuis was ook dat nog niet en bovendien lag het op materniteit bijna helemaal vol! Zoveel nieuwe kindjes!!! Nergens was er een rolstoel te bespeuren en dus kon ik niet naar mijn zoon gaan kijken :'-( Pas rond 16u is er eindelijk een verpleegstertje

Op 22 november was mijn zusje, Margot haar "marraintje", jarig en dan eten we altijd een stukje taart samen tijdens het weekend dat volgt. Dus op zondag 25 november kwamen we bij hen thuis samen met moemoe en poepoe en ook de ouders en broer/schoonzus van haar schatje, nonkel Coen - later ook gekend als petje notto!  Daar toegekomen, begon ik zo nu en dan weer last te krijgen van "steken" in mijn rug. Mijn moeder en zus waren alweer in alle staten! "Dat zijn je weeën!" "Jij moet binnen!" en zo ging het de hele namiddag door... :-) Gelukkig waren de steken heel onregelmatig en voelde ik ze de ene keer in mijn rug en de andere keer in mijn buik. Ik maakte me dus eigenlijk nog niet al teveel zorgen! De dag verliep verder behoorlijk rustig en 's avonds had ik ook niet méér last dan overdag. We stopten Margot op tijd in bed, maakten alles klaar om de maandag terug te gaan werken en kropen zelf ook onder de wol. Maandagochtend 26 november, ik m

Ik nam nu al een half jaar geen pil meer en had mezelf nu ook voorgenomen, van alles te nemen zoals het kwam. Werd ik ongesteld, ok, was het niet zo, nog beter!  Lang moesten we opnieuw niet wachten op goed nieuws! Blijkbaar zijn Arn zijn zwemmers van topkwaliteit en zijn mijn eitjes een even goeie match! :-) Eind april kwam ik tot de vaststelling dat mijn regels nu toch wel erg lang uitbleven. Na enkele testen, gedurende enkele dagen en aansluitend ook weer wat bloed prikken en een bezoekje aan de gynaecoloog konden we opnieuw verkondigen dat we zwanger waren!!! Margot zou er rond haar eigen verjaardag (19 december) een broertje of een zusje bij krijgen!!! D-day: 22 december 2012!!! Alles zag er deze keer prima uit en ook van één of andere voorgevoelens was er geen sprake!!! Ik kon mijn zwangerschap én de bijhorende kwaaltjes perfect vergelijken met die van Margot, dus ik dacht: het wordt een zusje!!! Ik was zoooo blij! Zelf zijn we thuis ook altijd met 2 meisjes geweest en als ik

Weken verstreken, maar de bezorgdheid bleef hetzelfde. Bij elk krampje of raar gevoel liep ik naar het toilet om te zien of er geen bloed in mijn slip lag... Toen ik een week of 8 was, werd ik ziek. Een bronchitis, zonder antibiotica om snel te genezen... Uitzieken dus! Het was na die week, toen ik weer genezen was, dat ik me plots beter begon te voelen! Ik moest terug op controle ook - toen was ik 9 weken - en mijn bezorgdheid werd nog steeds niet ontnomen! De arts was nog steeds heel erg voorzichtig, dus wij ook... Ondanks onze bezorgdheid, waren we wel door het dolle heen natuurlijk en hadden we ondertussen ook al het leuke nieuws gemeld aan de familie en vrienden. De verhuisdag kwam steeds dichterbij, dus mijn gedachten dwaalden af van mijn niet-zorgeloze zwangerschap en werden gevuld met de organisatie van de verhuis, opvang voor Margot enz... Het weekend van 26 en 27 november was het zover! Het allerlaatste weekend in Lombardsijde en onze intrek in Leffinge! Ik was toen 11 weke

Wanneer alle paperassen achter de rug waren en het enkel nog afwachten was tot we onze sleutel kregen, keerde de rust heel eventjes terug binnen ons gezinnetje. Ergens halfweg oktober bleven mijn regels uit en wist ik meteen dat we prijs hadden! Ik haastte me naar het Kruidvat achter een reeks zwangerschapstesten en deed meteen de test toen ik thuis kwam! POSITIEF! Hoeraaaa!!! Ik was zwanger!!! Eventjes rekenen en tellen en ik moest ongeveer 5 weken zijn! Diezelfde dag nog naar de dokter voor een bloedafname en gauw bellen naar Dr. Bafort voor een afspraak voor een eerste zwangerschapsonderzoekje! Uiteraard begin je snel eens uit te rekenen en ik kwam op een uitgerekende bevallingsdatum van 19 juni 2012!!! Joepie!!! Een baby net voor de zomer! Dat betekende: veel gaan wandelen, genieten van het mooie weer én een verlangde zomervakantie - precies of ik ben al niet blij met de 2 maanden die we in het onderwijs sowieso hebben!!! Haha!!! :-D Nog geen week later mochten we naar de gynaeco

Al sinds de dag dat we samen ons leventje begonnen, is onze zoektocht naar een eigen stekje begonnen want het huis waarin we woonden was er eentje om te huren en de eigenaars waren niet van plan om meteen te verkopen... Jammer want slechts een half jaar nadat we weg waren uit Lombardsijde stond het huis te koop! Grrr :/  Het geregeld bezoeken van websites zoals immoweb, kapaza en verscheidene agence-websites was ondertussen bijna dagelijkse kost geworden! Tot ik eind augustus zag dat er in Leffinge, langs de vaart, een leuke rijwoning te koop stond. De eigenaar was een oud-liefje uit een lang vervlogen verleden, maar dat liet ik voorlopig nog even achterwege toen ik het voorstel om eens te gaan kijken, deed aan mijn ventje. Hij bekeek de foto's, de ligging en las de details eventjes na en ging ook meteen akkoord om te gaan kijken naar wat iets later ons droomhuisje ging worden!!!  We mochten de eerste vrijdag van september gaan kijken en kregen een rondleiding, onderhandelden n

Onze kleine meid is er zo op vooruit gegaan tijdens de laatste maanden! Ze was intussen al 20 maanden en stapte nu al heel goed, maar toch viel het mij op dat ze niet even vlot liep als andere kindjes... Velen zeiden dat het kwam door haar dikke pampers tussen haar beentjes... Nadat ik hier en daar eens over mijn voorgevoel had gepraat, werd ik overtuigd door tante Marijke, bij wie het ook was opgevallen na een uitstapje naar het Boudewijnpark ergens begin augustus... De week erna brachten we een bezoekje aan de kinderarts, in de hoop dat er niets ergs zou zijn. Echt dramatisch is het niet, maar ik had toch op beter nieuws gehoopt. Blijkbaar waren Margot haar heupjes niet mooi recht in haar heupkommen gegroeid en hierdoor draaiden haar knietjes wat  naar buiten. Wanneer ze dan stapte, wilde ze haar knieën zo recht mogelijk houden en hierdoor zette ze haar voetjes naar binnen, waardoor ze dus constant struikelde... Remedie? Niets! Het moest eruit groeien door aangepaste schoenen te