September 2011 - 't Is door de pampers!

Onze kleine meid is er zo op vooruit gegaan tijdens de laatste maanden! Ze was intussen al 20 maanden en stapte nu al heel goed, maar toch viel het mij op dat ze niet even vlot liep als andere kindjes... Velen zeiden dat het kwam door haar dikke pampers tussen haar beentjes... Nadat ik hier en daar eens over mijn voorgevoel had gepraat, werd ik overtuigd door tante Marijke, bij wie het ook was opgevallen na een uitstapje naar het Boudewijnpark ergens begin augustus... De week erna brachten we een bezoekje aan de kinderarts, in de hoop dat er niets ergs zou zijn. Echt dramatisch is het niet, maar ik had toch op beter nieuws gehoopt. Blijkbaar waren Margot haar heupjes niet mooi recht in haar heupkommen gegroeid en hierdoor draaiden haar knietjes wat 
naar buiten. Wanneer ze dan stapte, wilde ze haar knieën zo recht mogelijk houden en hierdoor zette ze haar voetjes naar binnen, waardoor ze dus constant struikelde...
Remedie? Niets! Het moest eruit groeien door aangepaste schoenen te dragen, te beginnen met haar eerstvolgende paar (winter-)schoenen... Daar verdwenen mijn plannen om mooie botjes te kopen voor mijn mademoiselle als sneeuw voor de zon... Nu ja! We bleven optimistisch en waren al blij dat ze niet moest geopereerd worden! Zolang we haar nieuwe orthopedische schoentjes niet hadden, moesten we van de kinderarts haar gewone schoenen averechts aandoen, waardoor ik bakken van kritiek heb moeten verdragen over het feit dat ik moest leren haar schoenen juist aandoen enz... Ah, we lieten het niet aan ons hart komen! We merkten dat het voor Margot beter ging om te stappen en dat is voor ons wat telde... 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen