19 februari 2016 - D-Day!!!
Vandaag stond de NMR gepland! Dé scan die ons zou vertellen hoe erg de schade binnen Matti zijn hersenen precies zal zijn en wat de eventuele gevolgen zullen zijn...
Om 14u45 was het zover en zijn ze ons vriendje komen halen met heel zijn boeltje om naar de scanner de gaan. Wat een verhuis was me dat! Alle apparatuur moest "mobiel" gemaakt worden en dat was uiteraard een hele organisatie! Ondertussen hadden we ook kennisgemaakt met onze verpleger. Blijkbaar hadden hij en Arn aantal jaren samen gevoetbald! Een mini-reünie dus... Hij ging mee naar de scanner, dus waren we op ons gemak! Niet omdat hij een vriend van Arn was, maar omdat we ons gerustgesteld voelden wanneer hij erbij was. Iemand die duidelijk kennis en ervaring had en die zo ontzettend goed met kinderen omging, ookal beseffen ze het maar amper, zoals Matti! Aan hem vertrouwde ik mijn vlees en bloed zéker toe!
Ze hadden ons gezegd dat het met gemak een uur of 2 kon duren eer hij terug helemaal geïnstalleerd in zijn bedje lag, dus maakten we van die tijd gebruik om er zelf ook eventjes van tussen uit te glippen en over en weer naar huis te gaan.
Nu konden we enkel maar duimen en hopen dat de schade beperkt is gebleven... Ik ging bijna dood van de zenuwen!
21u48
Eindelijk zagen we de dokter verschijnen om de uitslag van de scan met ons te bespreken! Ook onze verpleger en de psycholoog kwamen erbij zitten. Ik zei dat ik eigenlijk niet wist of ik wel wilde horen wat het verdict was... De dokter keek me begripvol aan en stelde me met zijn gelaatsuitdrukking enigzins "gerust".
We kregen te horen dat de schade al bij al beperkt was gebleven tot de kern van zijn hersenen... Daar zit hij dus met een gezwel die er waarschijnlijk voor zal zorgen dat zijn motoriek een fameuze duw zal krijgen. Er wacht hem een zéér lange revalidatie en we weten momenteel niet of hij er iets zal aan over houden of niet... De rest was ok, hij zou héél langzaam wakker gemaakt worden en dan was het wééral afwachten en zien wat hij zou gaan doen.
We waren positiever en vooral opgelucht dat het "máár" dat was, het kon veel erger zijn... er wachtte óns en vooral Mattitje een hele lange weg die we tot op vandaag, zélf nog moeten uitstippelen en plannen... de kaarsjes hadden echt geholpen...
Om 14u45 was het zover en zijn ze ons vriendje komen halen met heel zijn boeltje om naar de scanner de gaan. Wat een verhuis was me dat! Alle apparatuur moest "mobiel" gemaakt worden en dat was uiteraard een hele organisatie! Ondertussen hadden we ook kennisgemaakt met onze verpleger. Blijkbaar hadden hij en Arn aantal jaren samen gevoetbald! Een mini-reünie dus... Hij ging mee naar de scanner, dus waren we op ons gemak! Niet omdat hij een vriend van Arn was, maar omdat we ons gerustgesteld voelden wanneer hij erbij was. Iemand die duidelijk kennis en ervaring had en die zo ontzettend goed met kinderen omging, ookal beseffen ze het maar amper, zoals Matti! Aan hem vertrouwde ik mijn vlees en bloed zéker toe!
Helemaal geïnstalleerd en vertrekkensklaar...
Voor mij was de grote kwelling dat ik niet mee kon omwille van praktische redenen; niet genoeg plaats in de lift, lange duur, enz... Weeral mijn kleine vriendje los laten dus...
Nu konden we enkel maar duimen en hopen dat de schade beperkt is gebleven... Ik ging bijna dood van de zenuwen!
21u48
Eindelijk zagen we de dokter verschijnen om de uitslag van de scan met ons te bespreken! Ook onze verpleger en de psycholoog kwamen erbij zitten. Ik zei dat ik eigenlijk niet wist of ik wel wilde horen wat het verdict was... De dokter keek me begripvol aan en stelde me met zijn gelaatsuitdrukking enigzins "gerust".
We kregen te horen dat de schade al bij al beperkt was gebleven tot de kern van zijn hersenen... Daar zit hij dus met een gezwel die er waarschijnlijk voor zal zorgen dat zijn motoriek een fameuze duw zal krijgen. Er wacht hem een zéér lange revalidatie en we weten momenteel niet of hij er iets zal aan over houden of niet... De rest was ok, hij zou héél langzaam wakker gemaakt worden en dan was het wééral afwachten en zien wat hij zou gaan doen.
We waren positiever en vooral opgelucht dat het "máár" dat was, het kon veel erger zijn... er wachtte óns en vooral Mattitje een hele lange weg die we tot op vandaag, zélf nog moeten uitstippelen en plannen... de kaarsjes hadden echt geholpen...
.png)
Reacties