18 februari 2016 - ...en wachten...


7u23
Toch een uurtje of 5 "goed" geslapen vannacht! Ik kan er terug tegen! Van papa nog geen teken van leven dus die slaapt nog, geloof ik. Ook terug een sterke papa dus!

 Ze hebben daarstraks zijn mondverzorging gedaan en ik ben wakker geworden van de alarmen die voortkwamen van de monitor van zijn beademingsmachine. Ze hebben zijn tube geaspireerd om slijmen te verwijderen enz. en dat piept dan verschrikkelijk. Echt verschieten! Ik ben er komen bij staan en heb wat gebabbeld tegen de verpleegster en ook tegen Mattitje en aan zijn waarden konden we zien dat hij alerter was!!!! Hij heeft zéker 4-5 bewogen met zijn oogleden... En we zien net op de monitor dat hij nu en dan al wat tegendruk geeft op zijn beademingsmachine!!!!! 




13u09
Net de arts op bezoek gehad om alles eens te controleren. Uit de EEG blijkt dat er misschíen toch mini-puntjes zijn die wijzen op eventuele epilepsie... Erg is dat niet natuurlijk en het is ook nog niet gezegd dat ie dát er zal aan over houden, maar het bevindt zich binnen de mogelijkheden. Hij probeert te knipperen met zijn ogen en ademt soms es mee, maar het is nog heel erg pril! De NMR van morgen is nu cruciaal en zal ons een beter beeld geven van wat er in zijn hoofdje gebeurt...

Van de vrijwilligers die "de zonnedekentjes" haken, kreeg Matti een Minion-dekentje omdat ze hadden gezien dat we een pluche-Minion mee hadden. Ze moeten gedacht hebben dat Matti een liefhebbertje was. Hij vindt dit inderdaad grappige mannetjes, maar het is niet dat ons huis er vol van staat... (daar zal - na deze ziekenhuisopname duidelijk verandering in komen hihi!) 

 Ondertussen kwam er op Facebook een heuse geluksketting van kaarsjes, klavertjes en Minions tot stand want iedereen paste zijn profielfoto of omslagfoto aan om ons zo duidelijk te maken hoeveel ze aan ons en aan Matti dachten... Echt de max!!! Van ons kreeg Matti een mooie Minion-ballon die we aan zijn raam zetten: de Minion-room!!!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen