De dag van de waarheid...

Zaterdag 20 februari... Ze zijn vandaag begonnen met het "wakker maken". Hieronder verstaan velen blijkbaar dat ze 1 of ander "iets" inspuiten en dat hij vervolgens zijn ogen zal openen. ☺

Helaas is het in werkelijkheid net iets anders dan in Grey's Anatomy en bouwen ze erg langzaam al zijn medicatie af en moet er zelfs nu en dan es wat contra-medicatie gegeven worden om het hem zo comfortabel mogelijk te maken... Het moeilijkste is nu nog om van de beademing los te komen...
Het duurt dus wel nog eventjes voor hij terugkeert uit Minionland en we zijn blauwe kijkers zullen terugzien!

Arn en ik zijn vnd ook allebei es naar huis gaan slapen, samen met Margootje. Daarnet gebeld met IZP om es te checken en hij slaapt rustig, rustige parameters enz... Niks om ons zorgen over te maken dus. Hij zal de komende weken helaas wel nog vaker alleen moeten zijn, dus is het voor ons alvast eens oefenen - en geloof me, het is veel moeilijker dan verwacht om hem daar achter te laten :-( maar we moeten er ook zijn voor ons ander kindje ook natuurlijk...

De zondag zetten we Margot af bij mijn ouders en zijn we zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis gereden in de hoop van al een iets "wakkere" Matti te zien, en onze verwachtingen werden ingevuld door een behoorlijk actieve Matti... Weer een klein stapje vooruit!!!

Een koppel vrienden waren die namiddag afgezakt naar het ziekenhuis om ons een hart onder de riem te steken en we gingen met hen snel iets drinken in de cafetaria in het K12-gebouw tot plots mijn telefoon ging... De afdeling! Oh neen, er is iets mis!!!! Ze vroegen ons om rustig naar daar te gaan, want Matti moest onverwachts naar de CT-scan. Ik eiste dat ze zouden wachten tot we er waren alvorens te vertrekken, sprong op van mijn stoel en rende de cafetaria uit, gevolgd door Arn. Onze vrienden verstonden de situatie en zakten - ook helemaal van de kaart - af naar huis. Op de afdeling wist men ons te vertellen dat Matti zijn zout- en suikerwaarden in zijn bloed enorm aan het schommelen waren, net als zijn hartslag en bloeddruk en dat ze daarom voor de zekerheid een CT-scan wilden doen zodat ze misschien konden zien vanwaar dit kwam, want ze hadden hier geen verklaring voor. Ook de CT-scan gaf geen antwoord op hun vragen, dus was het wachten op de EEG-test van 's anderendaags...

Die avond is papa blijven slapen bij zijn zoon en ben ik naar huis gegaan met Margot want we hadden ons voorgenomen om alles terug "normaal" te laten verlopen en Margot ook terug thuis te doen slapen. Blijkbaar heeft Arn daar opnieuw een slapeloze nacht gehad door alle alarmen die om de haverklap luidden! 

De maandag werd hij dan een uur lang aan de EEG-machine gelegd om zijn hersenactiviteit te meten. Enkele uren daarna volgde de 2e klap: ze hadden licht epileptische prikkels gezien op de EEG en ze maakten zich extreme zorgen omdat hij "slecht" ontwaakte. Volgens hetgeen hij nu slechts nog krijgt van sedatie, zou hij al wakkerder moeten zijn... Dit terwijl er ons op voorhand werd verteld dat het wakker worden gerust een aantal dagen kon duren!?! De arts die ons had apart geroepen was heel erg negatief, net zoals toen we hier werden opgenomen, en ze vreesde zelfs dat hij niet zou kunnen loskomen van de beademing! In dat geval, indien hij niet kon loskomen van die intensieve verzorging, moesten we ons de vraag stellen of het wel nog zin had om hiermee verder te gaan!!! Waaaat??? Vroeg ze ons nu net om zogezegd de stekker uit te trekken??? Na 1 of 2 keer proberen wakker maken!?! Het gaat hier toch nog steeds om een kind? Óns kind? Niet over een oude hond die je misschien moet laten inslapen??? Ik werd gek van woede!!! Sprong op, begon te stampen tegen elke stoel rond me, tegen de muur, tegen alles! Ik kon de rest niet meer aanhoren en verliet het lokaal. Ik wilde terug naar mijn "safe haven", naam kamer 53, naar Mattitje... Ik ging naast hem staan en de woorden van de dokter doken terug op in mijn hoofd. Ik barstte weeral in tranen uit en was ontroostbaar... Mijn lieve kleine Matti... No way zou ik hem afgeven! Al ware het dat ze hem 10 keer, of 50 keer of misschien wel 100 keer moeten proberen wekken!!!!! HIJ GAAT NIET DOOD!!!!!!!!!!!!

Die dag werd Matti dan opnieuw dieper gesedeerd en moesten we weer 24 tot 48u wachten op een 2de poging om hem wakker te maken... Weeral wachten... :'-(