26 & 27 november 2011 - Van alles... naar niks...
Weken verstreken, maar de bezorgdheid bleef hetzelfde. Bij elk krampje of raar gevoel liep ik naar het toilet om te zien of er geen bloed in mijn slip lag... Toen ik een week of 8 was, werd ik ziek. Een bronchitis, zonder antibiotica om snel te genezen... Uitzieken dus! Het was na die week, toen ik weer genezen was, dat ik me plots beter begon te voelen! Ik moest terug op controle ook - toen was ik 9 weken - en mijn bezorgdheid werd nog steeds niet ontnomen! De arts was nog steeds heel erg voorzichtig, dus wij ook... Ondanks onze bezorgdheid, waren we wel door het dolle heen natuurlijk en hadden we ondertussen ook al het leuke nieuws gemeld aan de familie en vrienden. De verhuisdag kwam steeds dichterbij, dus mijn gedachten dwaalden af van mijn niet-zorgeloze zwangerschap en werden gevuld met de organisatie van de verhuis, opvang voor Margot enz...
Het weekend van 26 en 27 november was het zover! Het allerlaatste weekend in Lombardsijde en onze intrek in Leffinge! Ik was toen 11 weken zwanger, bijna de "gevarenzone" voorbij! We startten de zaterdagochtend al heel vroeg met de vrachtwagen te laden. Iedereen kwam een handje helpen, alle nonkels en tantes en neven en nichten. Moemoe zorgde heel het weekend voor Margootje en de andere grootouders droegen ook hun steentje bij om meubels af te brengen en terug te monteren, dozen van her naar daar te sleuren enz... Ik? Ik moest constant horen dat ik niet mocht sleuren of te zwaar heffen. Ik werd er gek van! Ik voelde toch wel zélf wat te zwaar was of ik ging echt geen kasten gaan opheffen, hoor! Constant hoorde ik iedereen roepen naar Arn en naar mezelf welke dozen waar moesten staan... Grrr!!! Ik had er ook maar 2, net als Arn! Uiteindelijk wilde ik me toch op de één of andere manier nuttig maken en ben ik in de vrachtwagen gaan kruipen, op het laadplatform, en ben ik beginnen dirigeren. Alles die de vrachtwagen verliet, kreeg van mij de juiste bestemming! De zondagavond, rond 18u, waren de laatste kasten gemonteerd en restte ons enkel nog het uitpakken van dozen, maar dat wilde ik het liefste zelf doen! Een werkje voor de komende week!
Wij sliepen die avond nog bij mijn ouders, moemoe en poepoe, en dus keerden we rond 20u huiswaarts om nog een frietje te eten en om daarna onder de wol te kruipen. In de auto praatten we nog wat na en maakten we nog wat plannen over wat er nu nog allemaal zou gebeuren deze week enz. Plots had ik het gevoel dat ik in mijn broek had geplast, dat het precies wat nat aanvoelde. Vreemd... Thuis bij mijn ouders, schreven we op wat iedereen wilde bestellen bij de frituur en net voor Arn en ik wilden vertrekken, besliste ik om snel nog een plasje te doen. Ik heb thuis en ook bij mijn ouders de gewoonte om de deur te laten openstaan terwijl ik naar het toilet ga. Ik liet mijn broek zakken en zette me neer, toen het plots leek alsof al het bloed die in mijn lichaam stroomde, ineens razendsnel uit mijn hoofd wegtrok. Ik voelde mezelf duizelig worden en kon geen woord meer uitbrengen! Op dat moment zag ik mijn moeder die van de trap afkwam en het enige dat ik nog kon doen, was mijn slipje aan haar tonen. Ze riep er meteen Arn bij en probeerde me te kalmeren. Ik belde naar mijn gynaecoloog om de situatie uit te leggen en die probeerde mij ook gerust te stellen en zei dat ik best eens naar spoed ging om te kijken hoe ernstig het is. Daar toegekomen, werd ik meteen naar de consultatie-afdeling geleid, samen met dr. Vercaemer, die van wacht was. Ik legde me neer op de onderzoekstafel en wachtte zenuwachtig de echo af... De enige vorm van communicatie tijdens de minuten die volgden, waren onze blikken naar elkaar. De arts zocht en zocht, maar vond geen hartslagje meer... Ik voelde me zo verslagen... Het enige wat ik toen nog hoorde was dat ik 2 keuzes had nu: het kindje laten afkomen, met de kans dat er stukken van de moederkoek ofzo zouden blijven hangen m.a.g. dat ik ontstekingen enz. zou krijgen en alsnog zou moeten binnenkomen OFWEL een zuigcurettage waarbij ze de baarmoeder helemaal leegzuigen... Ik koos meteen voor het tweede en een kwartier later lag ik al op de operatietafel. Wenend hebben ze me doen inslapen en een halfuurtje later werd ik wenend wakker in de recovery room. De verpleegster die op mij moest letten, kwam me zeker om de 5 minuten vragen of het ging met me, de lieverd! Natuurlijk ging het niet met me, ik was net mijn kindje verloren, een stukje van mezelf...
Na een halfuur op de recovery werd ik herenigd met mijn ventje, die even van slag was als ikzelf... Ik lag in het vroegere Sint-Jozefziekenhuis in Oostende in een kamer op de afdeling materniteit, maar helemaal op het einde, waar bijvoorbeeld ook zwangere vrouwen lagen die erg ziek waren enz... We praatten nog uren met elkaar en kwamen allebei met dezelfde vraag: "hoe moeten we ons nu eigenlijk voelen?" Aan de ene kant waren we méga-verdrietig, maar tegelijkertijd werd onze - en vooral dan míjn - bezorgdheid ingelost... Nu wisten we dat mijn voorgevoel van over 7 weken terecht was! Procedure-gewijs werd de inhoud van mijn baarmoeder naar het labo opgestuurd en bij de controle, 4 weken later, hoorden we van de arts dat het kindje inderdaad grote gebreken toonde... Je stelt je hierbij natuurlijk veel vragen: hoe zou Uki (was ons koosnaampje) eruit gezien hebben? Was het een meisje of een jongen geweest? Maar het feit dat we anders, na een moeilijke zwangerschap, een volledig misvormd kindje gingen gehad hebben dat het sowieso niet zou overleven, was een soort van opluchting. Beter nu, dan binnen enkele maanden, namen wij ons voor. Ook hadden we al een kindje en was het dus 1 keer gelukt, dus betekende dit dat het niet onmogelijk was een het nog een keer te doen...
Op 30 december kregen we opnieuw groen licht van de gynaecoloog en mochten we terug "oefenen"...
Het weekend van 26 en 27 november was het zover! Het allerlaatste weekend in Lombardsijde en onze intrek in Leffinge! Ik was toen 11 weken zwanger, bijna de "gevarenzone" voorbij! We startten de zaterdagochtend al heel vroeg met de vrachtwagen te laden. Iedereen kwam een handje helpen, alle nonkels en tantes en neven en nichten. Moemoe zorgde heel het weekend voor Margootje en de andere grootouders droegen ook hun steentje bij om meubels af te brengen en terug te monteren, dozen van her naar daar te sleuren enz... Ik? Ik moest constant horen dat ik niet mocht sleuren of te zwaar heffen. Ik werd er gek van! Ik voelde toch wel zélf wat te zwaar was of ik ging echt geen kasten gaan opheffen, hoor! Constant hoorde ik iedereen roepen naar Arn en naar mezelf welke dozen waar moesten staan... Grrr!!! Ik had er ook maar 2, net als Arn! Uiteindelijk wilde ik me toch op de één of andere manier nuttig maken en ben ik in de vrachtwagen gaan kruipen, op het laadplatform, en ben ik beginnen dirigeren. Alles die de vrachtwagen verliet, kreeg van mij de juiste bestemming! De zondagavond, rond 18u, waren de laatste kasten gemonteerd en restte ons enkel nog het uitpakken van dozen, maar dat wilde ik het liefste zelf doen! Een werkje voor de komende week!
Wij sliepen die avond nog bij mijn ouders, moemoe en poepoe, en dus keerden we rond 20u huiswaarts om nog een frietje te eten en om daarna onder de wol te kruipen. In de auto praatten we nog wat na en maakten we nog wat plannen over wat er nu nog allemaal zou gebeuren deze week enz. Plots had ik het gevoel dat ik in mijn broek had geplast, dat het precies wat nat aanvoelde. Vreemd... Thuis bij mijn ouders, schreven we op wat iedereen wilde bestellen bij de frituur en net voor Arn en ik wilden vertrekken, besliste ik om snel nog een plasje te doen. Ik heb thuis en ook bij mijn ouders de gewoonte om de deur te laten openstaan terwijl ik naar het toilet ga. Ik liet mijn broek zakken en zette me neer, toen het plots leek alsof al het bloed die in mijn lichaam stroomde, ineens razendsnel uit mijn hoofd wegtrok. Ik voelde mezelf duizelig worden en kon geen woord meer uitbrengen! Op dat moment zag ik mijn moeder die van de trap afkwam en het enige dat ik nog kon doen, was mijn slipje aan haar tonen. Ze riep er meteen Arn bij en probeerde me te kalmeren. Ik belde naar mijn gynaecoloog om de situatie uit te leggen en die probeerde mij ook gerust te stellen en zei dat ik best eens naar spoed ging om te kijken hoe ernstig het is. Daar toegekomen, werd ik meteen naar de consultatie-afdeling geleid, samen met dr. Vercaemer, die van wacht was. Ik legde me neer op de onderzoekstafel en wachtte zenuwachtig de echo af... De enige vorm van communicatie tijdens de minuten die volgden, waren onze blikken naar elkaar. De arts zocht en zocht, maar vond geen hartslagje meer... Ik voelde me zo verslagen... Het enige wat ik toen nog hoorde was dat ik 2 keuzes had nu: het kindje laten afkomen, met de kans dat er stukken van de moederkoek ofzo zouden blijven hangen m.a.g. dat ik ontstekingen enz. zou krijgen en alsnog zou moeten binnenkomen OFWEL een zuigcurettage waarbij ze de baarmoeder helemaal leegzuigen... Ik koos meteen voor het tweede en een kwartier later lag ik al op de operatietafel. Wenend hebben ze me doen inslapen en een halfuurtje later werd ik wenend wakker in de recovery room. De verpleegster die op mij moest letten, kwam me zeker om de 5 minuten vragen of het ging met me, de lieverd! Natuurlijk ging het niet met me, ik was net mijn kindje verloren, een stukje van mezelf...
Na een halfuur op de recovery werd ik herenigd met mijn ventje, die even van slag was als ikzelf... Ik lag in het vroegere Sint-Jozefziekenhuis in Oostende in een kamer op de afdeling materniteit, maar helemaal op het einde, waar bijvoorbeeld ook zwangere vrouwen lagen die erg ziek waren enz... We praatten nog uren met elkaar en kwamen allebei met dezelfde vraag: "hoe moeten we ons nu eigenlijk voelen?" Aan de ene kant waren we méga-verdrietig, maar tegelijkertijd werd onze - en vooral dan míjn - bezorgdheid ingelost... Nu wisten we dat mijn voorgevoel van over 7 weken terecht was! Procedure-gewijs werd de inhoud van mijn baarmoeder naar het labo opgestuurd en bij de controle, 4 weken later, hoorden we van de arts dat het kindje inderdaad grote gebreken toonde... Je stelt je hierbij natuurlijk veel vragen: hoe zou Uki (was ons koosnaampje) eruit gezien hebben? Was het een meisje of een jongen geweest? Maar het feit dat we anders, na een moeilijke zwangerschap, een volledig misvormd kindje gingen gehad hebben dat het sowieso niet zou overleven, was een soort van opluchting. Beter nu, dan binnen enkele maanden, namen wij ons voor. Ook hadden we al een kindje en was het dus 1 keer gelukt, dus betekende dit dat het niet onmogelijk was een het nog een keer te doen...
Op 30 december kregen we opnieuw groen licht van de gynaecoloog en mochten we terug "oefenen"...
.png)
Reacties