Oktober...

De maand oktober begon goed, zoals elk jaar, want op 3 oktober is het mijn verjaardag en over het algemeen worden die goed gevierd of op z'n minste goed besteed! Mijn liefste maatje, Marijke, en ik zijn rustig gaan ontbijten in de Brus in Gistel! Een echte aanrader voor wie van de streek is! 

De dagen erna verliepen zoals gewoonlijk... reva, reva, reva... De laatste maanden gebeurd het niet vaak meer dat ik mijn nieuwe vriendinnetjes Tania en Emma in de K7 zag. Desalniettemin hielden we soms dagelijks, soms wekelijks contact via Whatsapp! Tijdens de 2e week van oktober werd Emmatje weer opgenomen in het ziekenhuis. Ik wilde hen zo graag nog eens zien, dus sprak ik af met Tania. Ik zou op donderdag 6 oktober een bezoekje brengen terwijl Matti zijn oefeningen deed! Ik kocht nog een leuk klein beetje voor Emma en ging naar de bovenste verdieping van het kinderziekenhuis. Toen ik haar kamer binnenkwam, bespeurde ik een klein lachje op haar fel vermagerd, bleek, maar nog-steeds-zo-lief gezichtje! We tetterden bijna een uur aan elkaar! Het was lang geleden dat ik Emma nog zo heb zien lachen en babbelen! Zalig! Ik had zo'n super gevoel toen ik terug naar het revalidatiecentrum liep! Tania liep met me mee tot aan de lift en vertelde me dat ze ervan verschoot dat Emma zo opgewekt was! Ze hoopte tevens om tegen het weekend terug thuis te zijn! Helaas... Ik had de vrijdag nog efkes gesmst met Tania, maar ik wilde ze ook niet lastig vallen en heb ze de zaterdag en zondag met rust gelaten, in de veronderstelling dat ze genoten van family-time thuis! De maandag kwam ik rond 9u toe in Gent en nadat ik Matti bij zijn therapeutjes had "afgeleverd" ging ik naar de K12 om een koffie en een broodje voor 's middags. Ik had Tania al een berichtje gestuurd om te horen of ze nu wel degelijk thuis was geweest tijdens het weekend, maar ik kreeg geen antwoord. Ah, ik moest toch langs het kinderziekenhuis passeren, dus ik besloot om rap eventjes de lift naar het Emma-verdiep te nemen. Tot ik bij de ingang kwam en Tania's beste vriendin, diens man en 2 dochtertjes tegen het lijf liep aan de deur die de toegang verleende tot de intensieve zorg-eenheid waar we Emma hebben leren kennen! Ik wist meteen hoe laat het was... Dat weekend heeft Emmatjes gezondheid een volledige ommekeer gemaakt en dit had fatale gevolgen voor haar... en haar familie... 

Ik ben blij dat ik Tania en Nico, haar broer Arthur, een extra dikke knuffel heb kunnen geven, maar vooral voor het afscheid dat ik kon nemen van zo'n ongelooflijk sterk meisje! Na alles wat ze had meegemaakt, bleef ze lachen, bleef ze vechten!!! Het viel me erg zwaar... Vooral omdat Emma de betere patiënt was! Ze zóu genezen! Matti ging nooit meer genezen, maar Emma wél! En toch... Ik verliet de kinderkliniek en stapte huilend terug naar de K7, terwijl ik al snikken het barslechte nieuws doorbelde naar Arn... Ook hij was er niet goed van, net als Margot die in tranen uitbarstte toen ze het nieuws vernam! Iedereen in de reva was aangedaan! Emma had bij iedereen een speciaal plaatsje gekregen gedurende de tijd die ze met hen doorbracht! 

Emmatje, 

jouw kaartje staat hier nog steeds op onze kast naast Mattitje, met een kaarsje erbij, die we elke avond aansteken om te tonen hoe hard we nog aan jou denken! Slaap zacht, lieve meid!

Enkele dagen later vond de begrafenis van Emma plaats. We spraken af dat de kindjes bij moemoe en poepoe zouden blijven, want we wilden Emma's ouders en familie absoluut een hart onder de riem teken door aanwezig te zijn bij het allerlaatste afscheid. De kerk stroomde langzaam aan vol... Voorin lagen overal knuffels, groot en klein en een prachtige foto van een immens mooi meisje met hemelsblauwe ogen vol vreugde. Godver, godver, godverdomme toch!!! Het is allemaal niet eerlijk!!! De dienst was nog niet begonnen en ik zat alweer te janken! Emma's overlijden brengt dan ook verschrikkelijk veel herinneringen mee van gevoelens die je als ouder nooit verwacht en ook nooit wíl ervaren! Wij waren al die maanden geleden ook ons kindje verloren, geestelijk dan, want de Matti die iedereen kende is weg... Ons in een paar minuten tijd ontnomen. Het kindje dat we overhielden ken(de) ons niet, kon niets meer en niemand uit de medische wereld kon ons de geruststelling bieden dat "alles wel weer goed komt". We weten dus perfect hoe Emma's mama en papa zich voelden, alleen kunnen zij hun kindje nóóit meer vasthouden en hópen dat het zo goed mógelijk wordt... Tania, Nico, Arthur, grootouders, tantes, nonkels, neefjes, nichtjes en vele, vele vriendjes van Emma, als jullie dit lezen: wij zijn elke seconde van de dag bij jullie in gedachten en we zijn er zéker van dat jullie met z'n allen enorm sterk en moedig zijn om met de grote verlies en daarbij horende verdriet om te gaan! Jullie zijn een steun voor elkaar! Het gemis zal altijd blijven, maar Emma krijgt in ieders hartje een plaatsje en zal daardoor nooit ofte nooit vergeten worden!!!

Zoals we ook tijdens het afgelopen jaar hebben ervaren, stopt de wereld niet met draaien bij verlies of verdriet... Alleen je eigen wereldje blijft stilstaan. Alles en iedereen rondom je, gaat gewoon verder alsof er niets ergs gebeurd is...