Summer's end...
Shame on me, echt waar!!! Ik vind het zo jammer dat ik hier alweer zó'n lange tijd ben weggebleven! Ik ga echt een plaatsje "blogtijd" in mijn agenda moeten voorzien zodat ik mezelf er echt toe verplicht! Ik voel ook dat ik weer meer behoefte heb om te schrijven en mijn hartje es te luchten, want hoewel ik altijd blijf lachen en mij wat verstop achter mijn façade, heb ik de laatste weken weer meer mindere momenten ook... Mijn man, ouders en anderen die erg dicht bij me staan, blijven me vertellen dat ik geen reden heb om me te laten gaan omdat mijn kleine vriendje zo hard zijn best doet én vooral omdat hij blíjft vooruitgaan! Maar het is sterker dan mezelf! Ik blijf teveel kijken en luisteren naar wat artsen en therapeuten beweren en op sommige momenten kan ik mijn traantjes niet langer bedwingen. De woede, de haat, de onmacht en vooral het verdriet om wat wás en nu ís... Vond ik maar ergens een wonderlamp met een magisch geestje erin zodat ik mijn liefste mannetje kon terugwensen!!!
De voorbije maanden (want ik zag dat het al van begin augustus is geleden dat ik blogde) zijn voorbij gevlogen!!! Het is vandaag op de kop 9 maanden geleden dat ik Matti heb moeten afgeven en het blijft soms lijken alsof alles slechts een slechte nachtmerrie was... Het lijkt wel alsof ik die verschrikkelijke tijd op de intensieve uit mijn geheugen wil wissen! Allerlei gebeurtenissen hebben mij hierin ook geholpen. We hebben niet stilgezeten sinds we uit het ziekenhuis ontslagen zijn. Hoewel we nog steeds élke werkdag naar de K7 moeten om te revalideren, blijft er op zaterdag en zondag voldoende quality-time met mijn 3 lieverds!
Op 9 augustus waren we 8 jaar getrouwd en op het laatste nippertje had ik - zonder dat mijn ventje ervan af wist - een weekendje geregeld in Duitsland. Vlakbij Bittburg, in Echtershaussen, hebben vrienden van ons een gloednieuw en absoluut prachtig vakantie-appartement gekocht. Het zijn 2 heel ruime appartementen waar je telkens met 4-6 personen kunt blijven logeren. Via deze link kun je meteen zien waarover ik het heb: http://castelferien.com/index.php/nl/about/ (en uiteraard voor wie zélf graag es gaat)! We mochten - wanneer we hier nood aan hadden - er eens gaan uitwaaien met ons gezinnetje. Zo gezegd zo gedaan dus... Arn vertrok de vrijdag - want dat is papa-matti-dag - nietsvermoedend naar Gent met onze kabouter en ik en Margot pakten snel de laatste spullen in! We legden alles in de koffer van de wagen en dan was het enkel nog wachten tot ze terug waren. We aten iets kleins en toen vroeg ik om nog een zware doos uit de koffer te halen (ik kon hem zgz niet dragen - en hij liep er met beide ogen open in! Hihi). Ik en Margot stonden van achter het gordijn mee te kijken en konden niet meer van het lachen toen we zijn verbaasde blik zagen! Margot liep naar buiten en schreeuwde "we gaan op reis, papa!!!!!" De rest spreekt voor zich natuurlijk... We bezochten op de eerste dag het mooie Trier, brachten daarna een dagje door in Phantasialand en sloten af met een etentje in hartje Köln, vlakbij de prachtige en imposante Dom van Köln. Het verlengde weekendje heeft ons ongelooflijk veel deugd gedaan!!!
Toen we terug waren uit Duitsland, wachtten ons nog een dikke 2 weken zomervakantie en dan zou iedereen weer meedraaien op zijn / haar juiste plaats in onze nabije samenleving. Alhoewel... De gedachte om mijn werk te hervatten, begon steeds meer aan mij te vreten. Ik voelde me schuldig ten opzichte van Matti! Ik kon mijn kleine mannetje niet alleen op dat busje naar Gent zetten. Ik kreeg het gewoonweg niet over mijn hart! De ergste scenario's speelden zich voor mijn ogen af, telkens ik ze wilden sluiten om te proberen slapen. Ik mocht het niet gedroomd hebben dat er onderweg iets zou gebeuren en ik er niet was om hem te beschermen!!! Mijn wereld zou definitief instorten! We spraken dus af dat ik voorlopig nog een tijdje mama/verpleegster zou zijn en we zouden wel zien hoe alles evolueert. Het was ook naar het einde van augustus toe dat ik van Matti's revalidatie-arts te horen kreeg dat zijn maagsonde geen máánden meer zou nodig zijn. Dit, naar aanleiding van wat bloed en etter die uit zijn buikje kwam. Ik liet het haar nakijken en ze steldde me gerust dat het er niet ontstoken ofzo uitzag en dat het wel vanzelf terug weggaat, mits een goede ontsmetting. "Voor de tijd dat hij er nog zal inzitten", zei ze... Dat klonk als muziek in mijn oren!!! Prompt werd er een controle-afspraak gemaakt bij de gastro's op 20 oktober! Doel tegen dan: weer volop eten en drinken via het mondje!!! Hmm... Als ik zo zag hoe voorzichtig de logo's met deze "training" omgingen, besloot ik plots toch om er wat extra vaart achter te zetten. Eind augustus ben ik dus begonnen met hem elke maaltijd een kleine portie via zijn mondje te geven. De eerste dagen waren het porties van 40-50g en het kostte hem aardig wat moeite om alles netjes op te krijgen. Aanvullend bleef hij zijn melkje krijgen via zijn sonde.
We zitten ondertussen ergens halfweg september en het feit dat hij van februari tot augustus bijna uitsluitend sondevoeding en babymelk kreeg, heeft zijn effect gehad op zijn volledige spijsverteringsstelsel, inclusief zijn darmpjes! Wat heeft hij afgezien, dagen na elkaar! En niemand die wist waarom hij zoveel huilde en zo verschrikkelijk boos was! Wij vermoedden dat het krampen waren, maar als niets op den duur nog helpt en zelfs de artsen in het UZ niet meer goed wisten waar het nu precies brandde... Hoe zouden wij het dan nog weten??? Na meer dan 1 week geworstel, ben ik - ten einde raad - terug naar de gastro's geweest en eiste ik een echo van zijn buik. Ik bleef volhouden dat het probleem DAAR lag! En ik kreeg gelijk toen ik op de beelden een grote witten vlek zag, waar zijn darmpjes lagen. Op de vraag wat dat was, zei de radiologe dat dat lucht was die zich in de darmen bevond. BINGO!!!! Dat was het!!! De gastro's konden me niet veel verder helpen, omdat ze beweerden dat dit niet de oorzaak kon zijn van zó'n hevige pijn! Dus... ik moest nog es langsgaan bij de neuro's omdat ook zij hem wilden onderzoeken. Ik kreeg een nieuwe assistent-neurologe te zien die me na héél lang wachten, nieuwe spierontspanners voorschreef! WAT!?! Maar hij kon maar zo ontspannen zijn!?! Ja, als je hem natuurlijk onderzoekt op een crisis-moment waarin hij vergaat van het zeer, is het volgens mij volkomen normaal dat een mens zich opspant, niet? Ik ging de medicatie dus braafjes halen bij de apotheek, maar stond er twijfelachtig. Het eten ging zo goed nu! Hij at porties van 200-300g zonder problemen!!! Toen de assistente me verwittigde dat slikken enzo ook wel weer moeilijker zou gaan, zat de moed weeral in mijn schoenen! Ik besliste op eigen houtje om ze niet te geven omdat ik wist dat de pijn niet kwam door overspannen spieren of spierkrampen (zoals deze die je soms kunt hebben in je kuit - want dat was wat zij beweerden). Ik vroeg aan onze vertrouwde apotheker of hij iets had die de lucht uit zijn darmpjes kon halen en hij gaf me INFACOL mee. Ik probeerde het meteen en het was een schot, mídden in de roos! Sindsdien hebben we misschien nog 2 of 3 keer een episode van krampjes gehad! Hij kon terug scheetjes laten, kon terug boeren en had niet langer last van zoveel luchtophoping!!! Halleluja!!! #mamaknowsbest
Matti heeft op 1 augustus 6 botox-injecties gekregen in zijn linkerbeentje omdat daar de meeste spanning in zat. Hij draaide zijn been ook constant naar buiten, waardoor er eventjes twijfel was of er iets mis was met zijn heup of knie. Dat bleek allemaal ok, dus we zetten alles in op de botox in combinatie met 1 maand gips...
gipsje nr 1
en gipsje nr 2
De voorbije maanden (want ik zag dat het al van begin augustus is geleden dat ik blogde) zijn voorbij gevlogen!!! Het is vandaag op de kop 9 maanden geleden dat ik Matti heb moeten afgeven en het blijft soms lijken alsof alles slechts een slechte nachtmerrie was... Het lijkt wel alsof ik die verschrikkelijke tijd op de intensieve uit mijn geheugen wil wissen! Allerlei gebeurtenissen hebben mij hierin ook geholpen. We hebben niet stilgezeten sinds we uit het ziekenhuis ontslagen zijn. Hoewel we nog steeds élke werkdag naar de K7 moeten om te revalideren, blijft er op zaterdag en zondag voldoende quality-time met mijn 3 lieverds!
Op 9 augustus waren we 8 jaar getrouwd en op het laatste nippertje had ik - zonder dat mijn ventje ervan af wist - een weekendje geregeld in Duitsland. Vlakbij Bittburg, in Echtershaussen, hebben vrienden van ons een gloednieuw en absoluut prachtig vakantie-appartement gekocht. Het zijn 2 heel ruime appartementen waar je telkens met 4-6 personen kunt blijven logeren. Via deze link kun je meteen zien waarover ik het heb: http://castelferien.com/index.php/nl/about/ (en uiteraard voor wie zélf graag es gaat)! We mochten - wanneer we hier nood aan hadden - er eens gaan uitwaaien met ons gezinnetje. Zo gezegd zo gedaan dus... Arn vertrok de vrijdag - want dat is papa-matti-dag - nietsvermoedend naar Gent met onze kabouter en ik en Margot pakten snel de laatste spullen in! We legden alles in de koffer van de wagen en dan was het enkel nog wachten tot ze terug waren. We aten iets kleins en toen vroeg ik om nog een zware doos uit de koffer te halen (ik kon hem zgz niet dragen - en hij liep er met beide ogen open in! Hihi). Ik en Margot stonden van achter het gordijn mee te kijken en konden niet meer van het lachen toen we zijn verbaasde blik zagen! Margot liep naar buiten en schreeuwde "we gaan op reis, papa!!!!!" De rest spreekt voor zich natuurlijk... We bezochten op de eerste dag het mooie Trier, brachten daarna een dagje door in Phantasialand en sloten af met een etentje in hartje Köln, vlakbij de prachtige en imposante Dom van Köln. Het verlengde weekendje heeft ons ongelooflijk veel deugd gedaan!!!
Toen we terug waren uit Duitsland, wachtten ons nog een dikke 2 weken zomervakantie en dan zou iedereen weer meedraaien op zijn / haar juiste plaats in onze nabije samenleving. Alhoewel... De gedachte om mijn werk te hervatten, begon steeds meer aan mij te vreten. Ik voelde me schuldig ten opzichte van Matti! Ik kon mijn kleine mannetje niet alleen op dat busje naar Gent zetten. Ik kreeg het gewoonweg niet over mijn hart! De ergste scenario's speelden zich voor mijn ogen af, telkens ik ze wilden sluiten om te proberen slapen. Ik mocht het niet gedroomd hebben dat er onderweg iets zou gebeuren en ik er niet was om hem te beschermen!!! Mijn wereld zou definitief instorten! We spraken dus af dat ik voorlopig nog een tijdje mama/verpleegster zou zijn en we zouden wel zien hoe alles evolueert. Het was ook naar het einde van augustus toe dat ik van Matti's revalidatie-arts te horen kreeg dat zijn maagsonde geen máánden meer zou nodig zijn. Dit, naar aanleiding van wat bloed en etter die uit zijn buikje kwam. Ik liet het haar nakijken en ze steldde me gerust dat het er niet ontstoken ofzo uitzag en dat het wel vanzelf terug weggaat, mits een goede ontsmetting. "Voor de tijd dat hij er nog zal inzitten", zei ze... Dat klonk als muziek in mijn oren!!! Prompt werd er een controle-afspraak gemaakt bij de gastro's op 20 oktober! Doel tegen dan: weer volop eten en drinken via het mondje!!! Hmm... Als ik zo zag hoe voorzichtig de logo's met deze "training" omgingen, besloot ik plots toch om er wat extra vaart achter te zetten. Eind augustus ben ik dus begonnen met hem elke maaltijd een kleine portie via zijn mondje te geven. De eerste dagen waren het porties van 40-50g en het kostte hem aardig wat moeite om alles netjes op te krijgen. Aanvullend bleef hij zijn melkje krijgen via zijn sonde.
We zitten ondertussen ergens halfweg september en het feit dat hij van februari tot augustus bijna uitsluitend sondevoeding en babymelk kreeg, heeft zijn effect gehad op zijn volledige spijsverteringsstelsel, inclusief zijn darmpjes! Wat heeft hij afgezien, dagen na elkaar! En niemand die wist waarom hij zoveel huilde en zo verschrikkelijk boos was! Wij vermoedden dat het krampen waren, maar als niets op den duur nog helpt en zelfs de artsen in het UZ niet meer goed wisten waar het nu precies brandde... Hoe zouden wij het dan nog weten??? Na meer dan 1 week geworstel, ben ik - ten einde raad - terug naar de gastro's geweest en eiste ik een echo van zijn buik. Ik bleef volhouden dat het probleem DAAR lag! En ik kreeg gelijk toen ik op de beelden een grote witten vlek zag, waar zijn darmpjes lagen. Op de vraag wat dat was, zei de radiologe dat dat lucht was die zich in de darmen bevond. BINGO!!!! Dat was het!!! De gastro's konden me niet veel verder helpen, omdat ze beweerden dat dit niet de oorzaak kon zijn van zó'n hevige pijn! Dus... ik moest nog es langsgaan bij de neuro's omdat ook zij hem wilden onderzoeken. Ik kreeg een nieuwe assistent-neurologe te zien die me na héél lang wachten, nieuwe spierontspanners voorschreef! WAT!?! Maar hij kon maar zo ontspannen zijn!?! Ja, als je hem natuurlijk onderzoekt op een crisis-moment waarin hij vergaat van het zeer, is het volgens mij volkomen normaal dat een mens zich opspant, niet? Ik ging de medicatie dus braafjes halen bij de apotheek, maar stond er twijfelachtig. Het eten ging zo goed nu! Hij at porties van 200-300g zonder problemen!!! Toen de assistente me verwittigde dat slikken enzo ook wel weer moeilijker zou gaan, zat de moed weeral in mijn schoenen! Ik besliste op eigen houtje om ze niet te geven omdat ik wist dat de pijn niet kwam door overspannen spieren of spierkrampen (zoals deze die je soms kunt hebben in je kuit - want dat was wat zij beweerden). Ik vroeg aan onze vertrouwde apotheker of hij iets had die de lucht uit zijn darmpjes kon halen en hij gaf me INFACOL mee. Ik probeerde het meteen en het was een schot, mídden in de roos! Sindsdien hebben we misschien nog 2 of 3 keer een episode van krampjes gehad! Hij kon terug scheetjes laten, kon terug boeren en had niet langer last van zoveel luchtophoping!!! Halleluja!!! #mamaknowsbest
Matti heeft op 1 augustus 6 botox-injecties gekregen in zijn linkerbeentje omdat daar de meeste spanning in zat. Hij draaide zijn been ook constant naar buiten, waardoor er eventjes twijfel was of er iets mis was met zijn heup of knie. Dat bleek allemaal ok, dus we zetten alles in op de botox in combinatie met 1 maand gips...
gipsje nr 1
en gipsje nr 2
.png)
Reacties