101 dagen later... Eindelijk naar huis...

Vrijdag 20 mei. Een laatste proefweekendje thuis. Om 14u zat Matti zijn reva erop en konden we richting Leffinge vertrekken. Zondag was het de dag van dé benefiet en we zouden onze kerel eerst terug naar Gent brengen om daarna te gaan "socializen" in Westende. We stelden Matti gerust met de gedachte dat we binnen 5 dagjes terug allemaal samen zouden zijn! Eindelijk!

De benefiet - waar ik ongelooflijk nerveus voor was - verliep vlekkenloos en was méér dan een groot succes!!! Er is volk komen opdagen van overal, zelfs mensen die we níet kenden kwamen ons een hart onder de riem steken! Ik denk dat ik nog nooit zoveel kusjes en knuffels heb uitgedeeld of gekregen! Zaaaaaalig is het enige woord of gevoel die deze dag kan omschrijven! Zoveel steun, zoveel liefde en zooooveel kracht die we hieruit putten!!!

Aan alle sponsors, alle medewerkers, alle organisatoren, aan iedereen die gekomen is, aan heel onze familie en vooral aan Anneke, John en hun kroost: MERCI x 10000000... !!!

Tijdens de dagen na de benefiet werd het tijd om onze koffers te pakken in Gent! Gezien de véle decoratie was het ook nodig om dagelijks een heuse lading kaartjes, Minions enz. mee te nemen naar huis. Ik reed elke dag met een goed gevulde koffer naar huis toe en bij elk afscheid vertelde ik hoeveel keer Mattitje nog moest slapen tegen dat hij elke dag in zijn eigen bedje mag liggen 's nachts en het leek alsof hij elke dag blijer en blijer werd! Zelfs bij de verpleging viel het op dat hij zó welgezind was die laatste week! Ik denk stiekem dat hij het écht wel besefte dat er een eind kwam aan zijn buitenverblijf! De muren werden alsmaar kaler, hij had elke dag een beetje minder om naar te kijken. En zeg nu zelf, na 101 dagen in een ziekenhuisbed, zou je toch ook wel blij zijn om eindelijk naar huis te mogen gaan!?

Op vrijdag 27 mei was het eindelijk zover!!! Een grote dag! Die 's morgens nét nog iets leuker werd want we hadden een afspraak om naar een potentiële nieuwe auto te gaan kijken. Eindelijk, want dit hadden we al enkele weken uitgesteld op vraag van de sociale dienst, want we moesten wachten op het attest van de overheid waarin zou staan hoeveel punten invaliditeit Matti scoorde. Een nieuwe "ride" was echt nodig; niet alleen het feit dat we geen grote onkosten meer wilden doen voor een wagen van bijna 10 jaar, maar vooral voor het plaatsgebrek. Meer ruimte voor Matti, iets hoger om onze rug niet te belasten wanneer we hem ín de auto steken en vooral: veel meer kofferruilte om zijn groot gedoefte van een stoel in te krijgen... We hebben even getwijfeld omwille van de achterklap. We beseffen immers heel goed dat heel wat mensen meteen gaan roddelen. Dat we een nieuwe auto zouden gekocht hebben met het geld van de benefiet enz enz enz... Wel, ik kan iedereen bij deze gerust stellen dat dit absoluut níet het geval is geweest. De centjes van de benefiet zijn voor Matti zijn revalidatie-traject die nog máánden zal duren.

Nadat de auto was goedgekeurd en de deal rond was, trokken we richting Gent. Tegen de tijd dat we daar toekwamen, was Matti net klaar met zijn therapie en konden we iedereen gaan bedanken! We startten op de dienst Intensive Care. De hele meute die dienst had, maakte eventjes een momentje vrij om afscheid te nemen van Matti en om ons veel succes te wensen tijdens zijn verdere "genezing". We moesten uiteraard ook de belofte maken om nu en dan nog eens af te komen zodat ze wat vooruitgang zagen, de schatten! 

Daarna was het de beurt aan de afdeling pediatrie! Net op het moment dat shiften elkaar aflosten, kwamen we toe met een mand vol lekkernijen en een toffe foto van onze rakker! Ons ventje had ieders hartje daar veroverd en zal er niet snel vergeten worden, denk ik! :'-) Het klinkt raar, maar ik zal het daar toch missen. De constante goed zorgen, de vele leuke babbels met de artsen en verpleegkundigen, de schouderklopjes en troostende wrijvingen op mijn rug wanneer ik een "off-dagje" had. Je bouwt echt een band op met sommige mensen! Eéntje in het bijzonder, Anneke, heeft mijn hart gestolen en ook dat van Matti denk ik. Matti deed haar vaak denken aan haar eigen zoontje en dat merkte je ook! Ze had een speciale band met Matti en ook met mij! Ik kon zó goed met haar praten en ook op minder dagen, zat ik er niet mee in om bij haar mijn hart te luchten... Merci Anneke! Merci ook aan al de rest! Jullie zijn allemáál schatjes, van de eerste tot de laatste; de verpleging, de juffen van de speelzaal, de poetsvrouw, de mensen van de logistiek, de artsen, iedereen!!! 

Zeg nu zelf; hoe fijn is het om in een ziekenhuis als het UZ Gent te staan aanschuiven om een broodje te bestellen, en er een arts je herkent en je vraagt hoe het intussen gaat thuis? Super toch!? Hier werken mensen met een hart, dat voel je!!! Ik ben zó blij dat ik deze moeilijke periode in mijn leven heb mogen doorbrengen in dít ziekenhuis!

Merci UZ Gent!!!