24 maart 2016 - eindelijk...

Vandaag kreeg Matti in het KRC (KinderRevalidatieCentrum) een nieuw matrasje opdat hij comfortabler op zijn rug zou liggen. Hierop wordt zijn lijfje volledig ondersteund op alle punten waar dit nodig is! Ze maakten maandag ook gipsafdrukjes om spalken te maken voor zijn voetjes zodat we de verkorting van zijn spieren kunnen tegengaan; blijkbaar iets typisch bij patiënten die lange tijd stil liggen. Ik heb een mooi sjabloontje gekozen en ben al erg benieuwd om ze in het echt te zien, zijn "botjes" :-)

De donderdag moest ik ietsje vroeger doorgaan dan anders, want ik moest op tijd thuis zijn voor een afspraak. Net toen ik mijn jas wilde aandoen, was mijn vriendje wat aan het hoesten en aansluitend begon hij te kokhalzen! Er kwam in eerste instantie niets uit zijn keel of mondje, maar een minuutje later spoog hij een klein beetje! Ik panikeerde alweer en riep de eerste beste verpleegster binnen die voorbij liep! Ze aspireerde de resten braaksel uit zijn mondje en hielp me hem een beetje opknappen. Nadien besloot ik nog te wachten tot ze terug was zodat Matti een beetje onder toezicht stond, totdat papa hier was. Ik praatte wat tegen hem en nam plots zijn favoriete vriendje: Kamiel (van Kaatje) en legde dit vlak voor hem. Hij bestudeerde zijn beestje eerst enkele seconden en toen verscheen er een glimlachje!!!!! Ik verschoot en durfde het eerst niet te geloven! Ik uitte ook tegen Matti mijn ongeloof: "ga jij nu lachen naar Kamiel?" en spontaan verscheen er terug een lachje, telkens overtuigender en hartelijker! Ik stond letterlijk te springen aan zijn bed van geluk en kon mijn tranen niet langer bedwingen! Het eerste waaraan ik dacht was mijn gsm zodat ik dit historische moment kon vastleggen! Ik begon te filmen en nam enkele foto's terwijl ik constant tegen hem praatte en hem aanmoedigde om te lachen, tot hij plots - "babygewijs" - begon te schaterlachen!!!! Zaaaaaaalig!!!!! Ik kon de verpleegster wel kussen en wist met mijn geluk geen blijf!!!! De laatste keer dat ik me zo goed voelde, was toen ze hem hadden geëxtubeerd en ik zag dat hij de rest flink zelf deed!!!! 

Ik verliet kort daarna de kamer met een glimlach tot over mijn oren en stuurde het filmpje meteen naar iedereen van de familie door!!! Iedereen was over het dolle heen!!!!