25 februari 2016 - Gelukkige verjaardag, papaatje...


Koekoek, hier ben ik weer!

Wauw! Matti ademt nu al ruim 24u zelf mee!!! Vanmorgen tijdens kiné veel gehoest en met zijn handen achter zijn tube gegrepen!!!!!!! Al een chance dat ik naast hem stond! Zo kennen we hem, de sloeber!

Ook begint hij langzaam aan es een slikbeweging te doen en geeuwen kan hij ook al terug! Precies alsof hij zoooo moe is!? Hihi! (Nadien hoorden we dan geeuwen eigenlijk geen zo'n goed teken is!)

Ze bouwen nu zijn slaapmedicatie om de 8u een klein beetje af en hij zou nu stillaan toch wa wakkerder moeten worden! Onder wakker worden verstaan ze natuurlijk niet dat hij hier plots rechtop in zijn bed zit hé ;-)
Het is gewoon de bedoeling dat hij wat bewuster reageert met armen en benen. Reactie op prikkels, gericht reageren met ogen... Zo'n zaken dus...

Hieronder een fotootje van toen ze zijn plakkertjes hebben vervangen en nog eentje van de jarige papa met zijn klein ventje erbij... Een schitterend cadeau was een wakker kindje geweest natuurlijk, maar eentje die stilletjes wakker wórdt, is op z'n minst evenveel waard!!! Happy birthday, schatje en bedankt om elke dag opnieuw mijn rots te zijn! Mijn rots in de branding!!! xxx


Iedereen is hier trouwens gek van zijn self-made ziekenhuisschortjes die mijn tante naaide. Hij mag er toch ook een beetje mooi en origineel uitzien hé! Al verlang ik naar de dag waarop ze hem terug een gewoon pyjamaatje zullen aandoen...



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen