Het einde is in zicht...
De woensdag startte al schitterend met de verwijdering van de beademingsmachine!!! Dit wilde voor mij zeggen dat mijn mannetje het zéker zonder zou doen vanaf nu! Gedaan met de buisjes!!!! Toen de artsen hun ronde kwamen doen en ons wisten te vertellen dat ook zijn centrale katheder eruit mocht, net als de rest van zijn infuusjes, kon ons geluk niet op! Wat een gigantische stap vooruit!!! En te bedenken dat ze amper een week geleden, zeiden dat hij misschien wel niet van de beademingsmachine zou loskomen en hij misschien wel als een plantje zou verder leven!!! Vele misschienen, maar gelukkig zijn deze toch al overwonnen door onze superheld!!!
Elke dag kreeg Matti speciale ademhalingskiné. Minstens 3 keer per dag! Elke dag lukte het rustig ademen ietsje beter! Toen ik de donderdag toekwam, had hij een echt pyjamaatje aan in plaats van zijn ziekenhuisschortjes!!! Niet dat ze niet meer mooi waren natuurlijk, maar een pyjama is toch iets "gewoner", niet? :-) in elk geval: ik was dolgelukkig! Zo blij dat mijn zoon een grote sprong had gemaakt, en toch nog steeds bang voor wat nog moet komen... Tuurlijk weten we dat we er nog láng niet zijn, maar ik ben altijd zo bang voor de uitkomst van dit hele avontuur! Hoe zal hij zijn binnen een jaar? Of binnen 5 jaar? Zal hij ooit terug dat vrolijke ventje zijn van een maand geleden? Zal hij zijn kleine armpjes nog rond onze nek slaan om een dikke "Matti-keppe" te geven? Zal hij nog zo luid kunnen bulderen als van tevoren? Wanneer ik op die manier luidop nadenk, remt Arn me steeds onmiddellijk af en zegt hij dat ik zo niet mag denken, maar toch... Ik ben er zeker van dat ook hij zich die zaken afvraagt!
Op donderdag kregen we van de dokter te horen dat Matti het vrij goed doet en dat hij weldra naar het 4de verdiep zou mogen om van daaruit te revalideren!!!!! WAUW!!! Ik had gehoopt op een snelle verhuis, maar niet verwacht dat het plots zó snel zou gaan! Man, wat ga ik al de IZP-ers missen! Alleen voor hén zou ik er graag blijven, met Matti! Maar Matti had geen intensieve zorg meer nodig en alles wat ze momenteel voor hem deden, kunnen ze ook op pediatrie dus... Zo gezegd, zo gedaan! We konden beginnen inpakken!!! Wat een werk, met al die kaartjes en cadeautjes!!! Op zaterdag hoorde Arn de arts bellen naar de pediatrie-afdeling om zijn kamer te reserveren. "Het zal voor een aantal maanden zijn dat Matti bij jullie zal verblijven, dus het mag een grote kamer zijn" en haar en onze wensen werden verhoord! Maandag zouden we mogen verhuizen naar één van de zogenaamde "suites" of hoekkamers, die groter zijn dan de gewone kamertjes. Gelukkig maar!!!
Dan restte er ons nog één iets en dat was stap voor stap afscheid nemen van de mensen die onze beide kindjes door deze hélse maand hebben geholpen! Vooral voor Matti, maar evenzeer voor Margot konden we ons geen beter team wensen! Ook via deze weg: MERCI voor alle goede zorgen, voor al jullie geduld, respect en begrip, merci voor de vele peptalks, merci voor de bezorging van de vele postpakketten en kaartjes, merci voor de talloze schouderklopjes en vooral merci om ervoor te zorgen dat ons Mattitje nog steeds een deel uitmaakt van ons gezin... :'-)
Elke dag kreeg Matti speciale ademhalingskiné. Minstens 3 keer per dag! Elke dag lukte het rustig ademen ietsje beter! Toen ik de donderdag toekwam, had hij een echt pyjamaatje aan in plaats van zijn ziekenhuisschortjes!!! Niet dat ze niet meer mooi waren natuurlijk, maar een pyjama is toch iets "gewoner", niet? :-) in elk geval: ik was dolgelukkig! Zo blij dat mijn zoon een grote sprong had gemaakt, en toch nog steeds bang voor wat nog moet komen... Tuurlijk weten we dat we er nog láng niet zijn, maar ik ben altijd zo bang voor de uitkomst van dit hele avontuur! Hoe zal hij zijn binnen een jaar? Of binnen 5 jaar? Zal hij ooit terug dat vrolijke ventje zijn van een maand geleden? Zal hij zijn kleine armpjes nog rond onze nek slaan om een dikke "Matti-keppe" te geven? Zal hij nog zo luid kunnen bulderen als van tevoren? Wanneer ik op die manier luidop nadenk, remt Arn me steeds onmiddellijk af en zegt hij dat ik zo niet mag denken, maar toch... Ik ben er zeker van dat ook hij zich die zaken afvraagt!
Op donderdag kregen we van de dokter te horen dat Matti het vrij goed doet en dat hij weldra naar het 4de verdiep zou mogen om van daaruit te revalideren!!!!! WAUW!!! Ik had gehoopt op een snelle verhuis, maar niet verwacht dat het plots zó snel zou gaan! Man, wat ga ik al de IZP-ers missen! Alleen voor hén zou ik er graag blijven, met Matti! Maar Matti had geen intensieve zorg meer nodig en alles wat ze momenteel voor hem deden, kunnen ze ook op pediatrie dus... Zo gezegd, zo gedaan! We konden beginnen inpakken!!! Wat een werk, met al die kaartjes en cadeautjes!!! Op zaterdag hoorde Arn de arts bellen naar de pediatrie-afdeling om zijn kamer te reserveren. "Het zal voor een aantal maanden zijn dat Matti bij jullie zal verblijven, dus het mag een grote kamer zijn" en haar en onze wensen werden verhoord! Maandag zouden we mogen verhuizen naar één van de zogenaamde "suites" of hoekkamers, die groter zijn dan de gewone kamertjes. Gelukkig maar!!!
Dan restte er ons nog één iets en dat was stap voor stap afscheid nemen van de mensen die onze beide kindjes door deze hélse maand hebben geholpen! Vooral voor Matti, maar evenzeer voor Margot konden we ons geen beter team wensen! Ook via deze weg: MERCI voor alle goede zorgen, voor al jullie geduld, respect en begrip, merci voor de vele peptalks, merci voor de bezorging van de vele postpakketten en kaartjes, merci voor de talloze schouderklopjes en vooral merci om ervoor te zorgen dat ons Mattitje nog steeds een deel uitmaakt van ons gezin... :'-)
.png)
Reacties