Onze sterkte... dat zijn júllie!

Iedereen heeft zijn mening over Facebook en de "social media", maar ik ben van de generatie die behoorlijk veel deelt via deze weg. Ik was eerlijk gezegd zo stom geweest om in te checken in het UZ Gent want ik kreeg meteen het ene bericht na het andere... Omdat ik het niet zag zitten om op elk bericht afzonderlijk te antwoorden, postte ik om 00:48 - toen ik in de spoedafdeling zat te wachten op Arn, mijn vader en Coen - het allereerste Facebook-berichtje om iedereen kort in te lichten over de situatie. Ik had nooit gedacht dat zóveel mensen hier zo door geraakt zouden worden!

Meteen volgden tientallen reacties en ik moet, achteraf gezien, bekennen dat het een goede zet is geweest om open te zijn naar de mensen uit onze familie-, vrienden- en kennissenkring, want net hierdoor kregen we tonnen steun van mensen uit alle uithoeken van het land en zelfs daarbuiten! Zelfs onze vrienden in Bedford, Virgina, USA bidden voor ons Mattitje door wat Facebook heeft teweeg gebracht!!!

En eerlijk... zonder al die steun, stonden Arn en ik vandaag niet zo sterk in onze schoenen! Ook tijdens de moeilijke dagen, waarop we al eens wat minder leuk nieuws kregen en we makkelijker ons hoofd zouden laten hangen, kregen we voldoende cyber-schouderklopjes en dat helpt ons er telkens weer bovenop en zet ons aan om verder te gaan en er te zijn voor ons klein sloebertje!!!

Een welgemeende DANK U aan elk van jullie dus!!! En dit komt uit het díepste van mijn hartje!!!

Reacties

Anoniem zei…
hallo ik krijg het zelf helemaal koud als ik dit verhaal lees met tranen over mijn wang en denkend hoe vreselijk dit moed zijn ik leef dit voledig mee denkend met mijn eigen hart hoe zwaar dit moed zijn wij zelf hebben een zoontje van 8 met epelipsie en dat valt al zwaar als ze hem moeten opnemen met een zware aanval ik hoop echt uit het diepst van mijn hart dat alles goed komt veel liefs van ons en een grote knuffel van ons allemaal gr
1 maart 2016 om 14:30
Unknown zei…
Hallo, ik lees hier juist dit hele verhaal en kom tot de conclusie dat ik iets lees dat mij overkomen is toen ik 2,5 jaar oud was! in 1962 of 63 moesten we nog lepeltjes gaan halen tegen kinderverlamming, tussen het eerste en het tweede lepeltje werden bij mij ook de pollipen en amandelen getrokken, kort daarna begon ik bloed te plassen en over te geven!!Moeder laat de dokter komen en 'het zal wel overgaan'!!! Het bloeden werd erger en ik als kleine meid werd overgebracht naar de kinderkliniek in Geel, woonde daar ook, mijn ouders dachten dat het leukemie was, maar de dokters in Geel zeiden van niet. Ze wisten gewoon niet wat het was en stonden telefonisch in verbinding met een specialist toen van Gent, die kon echter ook niets doen, ze waren ten einde raad. Na een paar dagen was het zover, ik zou naar het 'hiernamaals' gaan, de zuster die mij verzorgde had alles klaar liggen om mij 'te lijken' zoals ze dat indertijd noemde!!! want ik zou de middag niet meer halen!! plots komt Dokter De Loore tevoorschijn, die was net terug uit verlof, een jonge pediater toen en had dit meegemaakt in zijn stage als dokter, hij liet een volledige bloedtransfusie doen, dat was de enige oplossing toen, hij had dit meegemaakt in zijn stage, wel met een kleine jongen en die heeft het toen, spijtig genoeg, niet gehaald, maar daar ik een meisje was en blijkbaar sneller bloed aanmaak zou het eventueel haalbaar moeten zijn. Na 2 dagen vroeg ik achter eten en ben erdoor gekomen, ik ben nu 55 en nooit meer ziek geweest, op de gewone griepjes en vallinkjes na. Destijds hebben ze mijn bloed opgestuurd naar Utrecht, maar mijn ouders hebben er nooit meer iets over gehoord! Het 3de lepeltje toen tegen kinderverlamming heb ik nooit mogen gaan halen, blijkbaar is er na het 'trekken van de amandelen' een microbe in het bloed gekomen dat dit allemaal veroorzaakt heeft. Tot de dag van heden mag ik nog altijd geen Asperine, Kinine, Sulfamide of Streptemecine krijgen als medicatie. Ik had als meisje 1 kans op 100 om dit door te komen en heb die ook gekregen, ik hoop dat de wetenschap na 50 jaar zover is om die wetenschap ook op jongens toe te passen!!!! Veel sterkte en een positieve uitslag voor Matti!!! Een dikke knuffel!!!!!
2 maart 2016 om 20:01
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug naar huis.
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige
Meer lezen