Margootje...

Dag en nacht stond onze gsm te rinkelen of te piepen... Vele mensen vroegen ons of ze een kaartje mochten sturen en informeerden naar het adres, dus poste ik Matti zijn tijdelijke adres op mijn Facebook-pagina... 

Ondertussen was Margootje ook al eens op bezoek gekomen bij haar broertje. Het was voor haar een hele schok om hem thuis zo te zien bloeden en ze had hem dan ook nog een erg dikke knuffel en zoen gegeven toen ik met hem naar spoed was vertrokken de 16e. 
Op weg naar het UZ begonnen we al wat te praten met haar en lieten we haar vooral zelf vertellen over wat ze dacht over het hele gebeuren. We stelden meteen vast dat ze er niet al te erg mee inzit, maar dat ze wel besefte dat er iets ergs was met Matti omdat hij al zo lang in het ziekenhuis lag... 

Het "leuke" aan de kinderkliniek is dat ze echt aan alles hebben gedacht, ook aan broertjes of zusjes van gehospitaliseerde kindjes. Zij kunnen namelijk terecht in "de LIEving", een ruimte waar ze spelen, tv-kijken, knutselen, enz... Margot bleef daar eventjes spelen en had er de tijd van haar leven, denk ik, want ze wilde er zelfs blijven!!! 

Aan de hand van foto's van haar broer legden we uit wat er allemaal precies gaande was en ze was toen wel erg onder de indruk. Ze ging mee kijken naar Matti, maar wilde niet te dicht bij hem staan of aan zijn handje komen ofzo, en ik verplichte haar er ook niet toe. ZIJ moest er klaar voor zijn! Ze wilde algauw terug naar de LIEving dus brachten we haar samen terug. Toen het daar gesloten was, en Fientje ondertussen toegekomen was met mijn zus en schoonbroer, hebben ze zich nog wat geamuseerd in de ouderruimte van de afdeling...