16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen. 

Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden! 

Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-)

Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug naar huis. De chocolaatjes werden verorberd en daarna was het badtijd. Het was intussen al bijna 19u, dus dat betekende dat het bijna bedtijd was. Vlug de kleertjes af en het water in. Terwijl mijn lieverds wat speelden, en tegelijkertijd keken naar Nick Jr. op de Ipad die ik op de kast naast het bad had gezet, legde ik hun pyjamaatjes enz. klaar. 

Plotseling begon Matti lichtjes te kuchen... Niets om je zorgen over te maken, toch? Ware het niet dat Margot om 19u10, lichtjes paniekerig, begon te roepen dat er bloed uit Matti zijn mond en neus kwam! Ik haalde hem meteen uit bad en schrok dat hij er zelf relatief kalm onder bleef. Met mijn gsm tussen mijn oor en schouder en Matti afdrogend, belde ik naar de pediatrie om te vragen wat ik moest doen. De dame aan de andere kan van de lijn, klonk ietwat geërgerd omdat ik zo bleef doorvragen. Als antwoord kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk was omdat hij in een warm bad zat en dat de korsten van zijn wonden in zijn keelholte waarschijnlijk waren losgekomen. Gelukkig herinnerde ik me ook dat ze, bij zijn ontslag uit het ziekenhuis, hadden gesproken over helderrood bloed en niet over donkerrood bloed... Ik legde mijn telefoon neer, zei tegen Margot dat ze uit het bad moest komen, dat ze zich mocht afdrogen en haar pyjama moest aandoen. Dat ze de verwarming mocht uitdoen en dat ze eventjes in haar kamer mocht spelen. Ondertussen nam ik Matti mee naar onze kamer, waar het veel frisser was en belde ik al naar mijn ouders om te vertellen wat er gaande was en of ze zo snel mogelijk konden komen! Matti was intussen beginnen walgen en spoog toen plots, naast het vele, vele bloed, ook grote klonters uit... Het leken wel knikkers! Ik deed zijn pyjama en zijn pantoffeltjes aan, nam zijn knuffeltje mee en zette hem beneden in de zetel. Amper 10 minuutjes later, stonden mijn ouders al aan de deur. Margot gaf haar broer nog een dikke zoen en een knuffeltje en weg waren we. Het moet intussen ongeveer 19:30-19:40 geweest zijn. 

Terwijl we onderweg waren naar het ziekenhuis, verwittigde ik Arn. Hij was op dat moment op weg van zijn werf in Gent naar het hotel waar hij met zijn ploeg verbleef. Ik stelde hem gerust dat het wel niet erg zou zijn, maar dat ik het toch wilde laten controleren! Intussen kwamen we aan bij de spoedafdeling van het AZ Damiaan te Oostende. Het was rond 20u wanneer we aan het raampje stonden te wachten. Ik met een duidelijk verzwakt Mattitje in mijn armen, mijn vader achter mij. Achter het raampje zat een mevrouw, de secretaresse van de afdeling, te bellen. Eerst keek ze niet meteen op, maar toen ze plots zag dat ik het wat op mijn zenuwen begon te krijgen van dat wachten, maakte ze het gebaar dat ze aan het bellen was. Tjah, zover was ik ook al mee! Dat kon me eigenlijk niet veel schelen, ik wilde mijn kind laten zien aan een arts en er gingen kostbare minuten verloren! Ik denk dat we daar ongeveer een kwartier hebben staan wachten vooraleer een verpleger ons kwam halen en ons begeleidde naar de laatste box in de gang. Ik zette Matti neer op de brancard, trok zijn jas en die van mij uit en vertelde wat er was gebeurd. De jongeman noteerde alles en probeerde vervolgens in Matti's mondje te kijken, wat niet simpel was. Na veel proberen en bijna sméken, moesten we uiteindelijk opgeven, want hij zou zijn mond toch niet opendoen. Hij was terug beginnen wenen... Ik toonde de handdoek met al het bloed en de klonters en daarna verdween hij en zei hij dat hij de spoedarts zou laten komen. zo'n kwartiertje later slenterde een oudere meneer met een bril, in een blauw pak, binnen in de box. Hij bekeek mijn kindje eens van ver, stelde bijna geen vragen en wilde zelfs niet naar de handdoek kijken... Hij verliet de ruimte met de mededeling dat hij onze NKO-arts zou opbellen, maar dat het wel een tijdje kon duren tegen dat hij er zou zijn.

De arts was nog niet helemaal buiten of Matti begon weer te kuchen en te huilen en dit ging gepaard met kokhalzen. Mijn vader was ondertussen naar buiten zijn frustratie over het reilen en zeilen op de spoeddienst te onderdrukken met een sigaretje. Ik rende naar de rode alarmknop en dook toen in de kasten op zoek naar van die niervormige schaaltjes om alles erin op te vangen. Er kwam een verpleegster binnen die me ietwat zag panikeren en zij ondersteunde ons dan wat. Een minuut of 2 nadat zij de kamer had verlaten, kwamen er een 3-tal mensen binnen die ons vertelden dat Matti de nacht moest blijven en dat hij meteen naar boven, naar het OK moest. Ze zouden de wonde hechten zodat het bloeden stopte! Op dat moment voelde het aan alsof er een dozijn vrachtwagen gewoon dwars door mijn maag reden. Mijn verdomde moederinstinct ook! Ik had zo'n akelig voorgevoel op dat moment, maar had ik een keuze? Mijn kind bij mij houden en hem laten leegbloeden of hem toevertrouwen aan de mensen die wel wisten wat ze deden?

In de wachtzaal van het OK, zat Mattitje op mijn schoot te knuffelen met me. Ik hield hem zoooo goed vast, precies of ik zou hem elk moment kunnen verliezen! Enkele ogenblikken later kwamen een meneer en een mevrouw in blauw pak tevoorschijn uit de operatiezaal om hem mee te nemen. Mijn kind, mijn vlees en bloed, begon te schreeuwen, te tieren en vooral te panikeren omdat hij van mij weg moest. Ik eiste van de 2 verpleegkundigen dat ze goed voor hem zouden zorgen en gaf hem de dikste knuffel dat hij ooit van mij heeft gehad. Toen zag ik hem verdwijnen achter de deuren van de operatiezaal... Ik barstte in tranen uit en was echt ontroostbaar. Het enige dat mijn vader en de verpleegkundige zeiden was dat alle goed kwam en dat hij terug bij me zou zijn voor ik het goed en wel besefte! 

Ik werd naar een kamer op de pediatrie begeleid, waar ik moest wachten. Ik belde meteen naar mijn moeder, opdat ze een tas met gerief kon inpakken en dat ze Margot mocht wekken om haar mee naar huis te nemen. Mijn vader vertrok naar huis achter mijn spullen en ik bleef alleen achter... Ik wist niet wat ijsberen precies inhield, maar ik weet dat ik elk hoekje en kantje van die kamer die nacht verschillend keren heb gezien! Ik wist niet dat je als mens zó kon staan schudden van de zenuwen! Zelf nu, tijdens het schrijven, komt hetzelfde gevoel terug in mijn buik kamperen! Ik heb daar in totaal zo'n 2u zitten wachten en ben in die tijd toch een keer of 3 gaan vragen bij de verpleging of er al nieuws was, of het wel normaal was dat het zolang duurde en of ze - na anderhalf uur - nog steeds niets hadden gehoord. Ik moet zeggen dat ik anders hoog opliep met de service van de verpleging op pediatrie in dit ziekenhuis, maar dat ik deze keer vérre van "opgevangen" werd door de verpleging. Het laatste antwoord dat ik kreeg, met een behoorlijk arrogante ondertoon was: "mevrouw, mocht er iets ergs gebeurd zijn, zouden ze wel al gebeld hebben, hoor!" En daar moest ik het dan maar mee doen!
Ik stond via Messenger in contact met mijn ventje, moeder, zus, Matti's meter en een vriendin. Ik hield hen zo op de hoogte van de zaken. Ik maakte hen ook mijn voorgevoel over en kreeg meteen oppeppende reacties terug, maar er was niets die mijn gevoel deed verdwijnen! Poepoe was intussen ook al teruggekeerd en had mijn zus mee om mij wat te steunen... 

Ik zit hier te bibberen achter mijn computer terwijl ik mijn eigenste horrorverhaal herbeleef... :'-(

Amper 5 minuten nadat Arn in de kamer was toegekomen, ging plots de deur open... Ik stond recht om met de verpleegster mee te gaan naar de recovery, maar in plaats van een verpleegster, stapten 3 artsen binnen, met een gezicht alsof er net iemand gestorven was. Oh neen! MATTI!!! Mijn zoontje, mijn kindje, mijn alles! Dood!?! Mocht dit verhaal ooit verfilmd worden, zou dit zo'n stukje zijn waarin ze de hele film wazig maken en op pauze zetten en alleen ik nog kon denken of bewegen! Ik keek naar mijn zus, daarna naar mijn vader en tot slot naar mijn man, die met evenveel verstomming aan de grond genageld stond!Vervolgens gleed mijn blik verder naar de anesthesist, de NKO-arts en de kinderarts die Matti destijds ook had opgevolgd in de neonatale, toen hij pasgeboren was. Ik voelde de grond opengaan en het leek wel alsof ik in een soort tunnel ging vallen! Ik greep haar arm en kneep... "Is mijn kindje dood", vroeg ik terwijl ik eigenlijk het antwoord niet wilde horen... Ze antwoordde dat hij niet dood was, maar dat er tijdens de operatie ernstige complicaties waren opgetreden, waardoor Mattitje een aanzienlijke tijd heeft moeten doorgaan met fel verminderde zuurstof en dat ze hem in een kunstmatige coma hadden gelegd! Dat ze het UZ Gent hadden opgebeld om hem over te brengen naar hún Intensieve Zorg-afdeling in het kinderziekenhuis. Al de rest die verteld werd, hoorde ik in de verte... Ik kon nu alleen maar denken aan mijn kleine ventje die waarschijnlijk aan het vechten was voor zijn leven!!!! Ik maakte duidelijk dat ik de rest wel straks zou horen en dat ik NU meteen mijn zoon wilde zien, waarop we onmiddellijk naar het OK werden begeleid.

De deuren van de operatiezaal gingen open en daar lag hij, mijn lieve kleine Matti... Een beeld die voor altijd op mijn netvlies gebrand staat! In zijn blote bovenlijfje, met uitgestrekte armpjes en zijn pyjamabroekje nog aan, lag hij op die ijskoude tafel. Zo wit als een lijk en ijskoud... Ik kreeg een stoel aangeboden en ging naast zijn gezichtje zitten. Ik denk niet dat ik ooit zoveel verdriet heb gehad... Geen enkele ouder wil dit beeld van zijn kind! Geen enkel kind verdient dit! Waarom wij? Waarom mijn kleine onschuldige Matti? Waarom godverdomme!?! Ik keek de dame aan die Matti had meegenomen en mij had beloofd da ze goed voor hem zou zorgen en al wat ik kon uitbrengen was: "dit was niet de afspraak hé" en ze keek me verslagen en met de tranen in haar ogen aan... Er werd vanalles en nog wat van medische praat afgegaan tegen elkaar en ook tegen ons. Ik kan niet voor Arn spreken, maar wel voor mezelf wanneer ik zeg dat ik op dat moment niets hoorde van al hun uitleg... Ik keek naar Arn, naar mijn rots in de branding, degene die mij al 9 jaar geruststelt en me - in situatie waar ik zelf geen einde meer aan zie - toefluistert dat alles goed zal komen... Die rots zat voorover gebogen, over ons mannetje, huilend en al even verslagen als ikzelf... Ik begon mij van alles in te beelden en tegelijkertijd wist ik op dat moment niets van alles die nog moest volgen. De gevolgen? Hoe is dit kunnen gebeuren? Zal hij het halen? Wat als hij sterft? Hoe leg ik uit aan Margootje dat ze haar broertje nooit meer zal zien? Zal hij de rit naar het UZ in Gent overleven? Al die vragen en vreemde kronkels in mijn maag zorgden ervoor dat ik misselijk werd. Ik ben wel 4 keer hyperventilerend naar de gang gelopen omdat ik dacht dat ik ging flauwvallen... Ik kon niet meer...

Toen de ambulanciers in de operatiezaal ware toegekomen, vroeg men ons om naar buiten te gaan zodat ze Matti op de brancard konden installeren. We gingen terug naar de kamer, begeleid door de kinderarts. Toen ik mijn vader en zus beiden huilend zag staan, kreeg ik mijn klop pas goed. Het drong plots goed tot mij door wat er zonet gebeurd was... We gingen allemaal terug naar beneden, naar de spoedafdeling om daar te wachten op de mensen die met Matti naar Gent zouden rijden. Het duurde ruim een uur tegen dat ze eindelijk beneden stonden met een réuzegrote brancard die vol lag met infusen, pompen, schermen, draadjes, buisjes en in het middag van al die chaos lag mijn kleine engeltje, mijn kleine Matti die intussen al iets warmer aanvoelde. Meerijden met de ambulance was geen optie, dus we holden er achterna. Ik, Arn, poepoe en petje notto waren er om elkaar te steunen en op te vangen, terwijl moemoe en mijn zus thuis bang zaten af te wachten... Om 00:41 werd Matti ingeschreven in het UZ Gent en werd hij meteen naar boven gebracht om hem daar te installeren in een kamer op de IZP (Interne Zorgen Pediatrie) in het kinderziekenhuis, blijkbaar de beste van het land... 

Omstreek 01:15 kwamen ze ons op spoed halen om naar boven te gaan. Daar moesten we nog eens wachten in de wachtkamer tot plots de arts naar ons toekwam. Ze nam ons mee naar de ouderruimte en toen viel het verdict dat we onze zoon diezelfde nacht alsnog konden verliezen of dat hij hersendood zou zijn... Mijn wereld stortte in! Ik kan me geen enkele woord beschrijven hoe machteloos en verslagen ik me voelde! Allemaal door een stomme amandeloperatie!!!!! Angst, woede, verdriet, allerlei gevoelen kruisen je hart en je hoofd op hetzelfde moment! Ik wilde naar mijn zoon toe en hem vasthouden, maar dat kon niet meer... Hij lag aan de beademingsmachine en hing vol infusen. Bovendien lag hij op een ijsdeken die hem 48u moest afkoelen tot 34 graden Celcius. Na 48u coma zouden ze een NMR-scan nemen van zijn hersenen om te zien of er wel degelijk schade was door het zuurstoftekort. Daarna zouden ze hem al dan niet voorzichtig wakker proberen maken. 

Ik ben niet extreem gelovig en stond nooit eerder stil bij de vraag hoe de hemel of de hel er zou uitzien, maar op dit moment in mijn leven kan ik me bij "de hel" wel iets voorstellen want ik bevond me er tóen midden in! Omstreeks 3u verlieten poepoe en Coentje het ziekenhuis en lieten ons bij Matti achter. Ze zouden 's anderendaags terugkomen in de hoop toch iets van beterschap te zien. 

Arn en ik hebben ons in de zetel gezet die aan het voeteinde van Matti's bed stond en algauw viel Arn ik slaap, met Matti's jasje tussen ons in. Ik volgde elke stap en handeling van de verpleegkundigen en wilde alles weten wat gebeurd met mijn kindje. Tot ik rond een uur of 5 uiteindelijk toch in slaap viel van pure uitputting. Lang duurde mijn slaapje niet want om 6u30 staarde ik al terug naar de klok. Toen ik ontwaakte, hoopte ik dat alles slechts een enge droom was, tot ik mijn ogen opende en merkte dat ik nog steeds in het ziekenhuis was en dat het nog steeds mijn hartendiefje was die daar in dat bed lag en die vol zat met slangetjes........