Margot en Matti

Ik ben deze blog opnieuw begonnen in het UZ Gent, eind februari 2016, toen mijn kleine mannetje op de afdeling Interne Zorgen Pediatrie werd opgenomen ten gevolge van een complicatie na een amandeloperatie, maar daar lees je verderop alles over...

Er is in de laatste 3 jaar zoveel gebeurd en net zoals bij Margot, heb ik ook van Matti niet de kans of de tijd gehad om een dag- of logboek bij te houden over elke belangrijke mijlpaal in hun leven. Wel bezorg ik jullie hier een reeks foto's van mijn hartendiefjes door de jaren heen. Een beeld zegt vaak meer dan woorden, dus mijn blog zal stilaan wel goed gevuld worden!



















Onze 2 producten groeiden op tot vrolijke, speelse en vooral energieke en luidruchtige kinderen, vooral Matti dan! Het lijkt wel alsof hij niet kán stil zijn!? 

Net zoals elke broer en zus, hebben ze momenten dat ze elkaar niet kunnen missen, maar hebben ze minstens evenveel momenten - als het er al niet méér zijn - waarop ze elkaar liever niet zien!!!

Margot is ondertussen 6 jaar, zit in het eerste leerjaar en doet in mei haar eerste communie. Ze is de laatste 2 maanden veel veranderd, veel minder kleuter en veel meer meisje geworden. Ze maakt nog wel vaak ruzie met haar broer en haar nichtje, maar daar stopt het dan ook. Enkel met die 2 lijkt het steeds maar spaak te lopen. Ah ja, ze zeggen dat kinderen vaak de mensen die ze het líefste zien, het meeste zeer kunnen doen, dus laten we het daarop houden! ;-)

Wat Matti betreft! Die is 3 jaar en een echte genieter, een gezellige, ongelooflijk lieve deugniet, met flink wat power in zich! Hij is ook geweldig grappig! Ieder's lieveling! Hij is voorlopig nog steeds het enige jongetje in de familie en is bijgevolg vaak omringd door meisjes, dus moet hij wel zijn mannetje kunnen staan. Meestal gebeurt dit met een flinke portie geweld, tot grote ergernis van zijn zus! Met Fien, mijn zus haar dochtertje, komt hij supergoed overeen! Ik moet zelfs eerlijk zijn dat ik die 2 nog nooit echt heb horen ruziën! 

Natuurlijk maak je als mens, als gezin, voortdurend plannen en kijk je graag vooruit. Tot er iets gebeurd die zo ingrijpend is, dat je enkel nog van dag tot dag kunt leven. Dan pas besef je ook wat er écht belangrijk is in het leven... 

Reacties

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Post-Corona?

Een nieuwe wind...