8 februari 2016 - 't is maar een amandeloperatie...

Maandag 8 februari, 7u 's ochtends... D-day voor Matti patatti - zo noemen we hem vaak ;-) - en ik had al sinds de dag ervoor zenuwen in mijn buik! Arn moest lachen; "het is maar een amandeloperatie hoor, schat!"

Om 7u haalden we ons knulletje uit zijn bedje en in zijn pyjamaatje namen we hem mee naar het ziekenhuis. We schreven ons in aan het onthaal en mochten meteen naar het 5de verdiep in het AZ Damiaan te Oostende. De kleurrijke afdeling pediatrie, een streling voor het oog, echt waar! We kregen onze kamer toegewezen en de procedure volgde: papieren in orde brengen, ziekenhuisschortje aandoen, naambandje controleren. En toen was het wachten tot ze Matti kwamen halen om samen naar het OK te gaan. Omstreeks 9u was het zover. Papa ging mee met Matti en de verpleegster naar beneden en ik bleef alleen achter in de kamer, zo nerveus als iets!

Na een halfuurtje was papa terug en telden we de tijd af tot ze kwamen zeggen dat ik naar de recovery mocht om mijn zieltje te troosten. Hij was er het hart van in... Zó ellendig! Zo droevig! Zo boos op zijn infuus in zijn armpje! Ik ging snel naast hem zitten en pakte hem vast en hij kalmeerde meteen. Hij klampte zich vast aan me om me nooit meer los te laten. Na een tijdje op de recovery mochten we terug naar de kamer. Blij om zijn papa terug te zien, omhelsden ze elkaar en stelde ook papa hem gerust dat alles achter de rug was enz... 

Enkele uurtjes later kwam zus op bezoek, samen met moemoe en poepoe. Ze hadden een mooie auto mee, maar dat kon hem gestolen worden. Hij had zoveel pijn, mijn dutsje...

Tegen de avond kwam de NKO-arts een bezoekje brengen - dik tegen Matti zijn gedacht - en ontsloeg hij Matti uit het ziekenhuis. "Nabloedingen zijn zeldzaam, maar komen toch voor, dus mocht er helderrood bloed uit de mond komen, moet je meteen terugkomen en maken we die wonde terug dicht", was het laatste dat de dokter zei. Margot haar amandelen werden getrokken toen ze 2 was, omwille van dezelfde reden als bij Matti: de ene verkoudheid, keelontsteking, oorontsteking na de andere en van de ene fles antibiotica naar de andere. Bij Margot ging alles na een dag of 5 al veel beter, terwijl Matti maar ellendig blééf. Hij at en dronk kleine beetjes en ondernam nu en dan eens een poging om te spelen, maar bleef het liefste in de zetel liggen, onder een plaidje, om te kijken naar "Blaze & de monsterwielen" en "Paw Patrol". 

Tja, het ene kind geneest nu eenmaal sneller of kan toch tegen een hardere stoot dan de andere, dus maakten we ons niet meteen ongerust... Het zou wel passeren...