8 februari 2016 - 't is maar een amandeloperatie...

Maandag 8 februari, 7u 's ochtends... D-day voor Matti patatti - zo noemen we hem vaak ;-) - en ik had al sinds de dag ervoor zenuwen in mijn buik! Arn moest lachen; "het is maar een amandeloperatie hoor, schat!"

Om 7u haalden we ons knulletje uit zijn bedje en in zijn pyjamaatje namen we hem mee naar het ziekenhuis. We schreven ons in aan het onthaal en mochten meteen naar het 5de verdiep in het AZ Damiaan te Oostende. De kleurrijke afdeling pediatrie, een streling voor het oog, echt waar! We kregen onze kamer toegewezen en de procedure volgde: papieren in orde brengen, ziekenhuisschortje aandoen, naambandje controleren. En toen was het wachten tot ze Matti kwamen halen om samen naar het OK te gaan. Omstreeks 9u was het zover. Papa ging mee met Matti en de verpleegster naar beneden en ik bleef alleen achter in de kamer, zo nerveus als iets!

Na een halfuurtje was papa terug en telden we de tijd af tot ze kwamen zeggen dat ik naar de recovery mocht om mijn zieltje te troosten. Hij was er het hart van in... Zó ellendig! Zo droevig! Zo boos op zijn infuus in zijn armpje! Ik ging snel naast hem zitten en pakte hem vast en hij kalmeerde meteen. Hij klampte zich vast aan me om me nooit meer los te laten. Na een tijdje op de recovery mochten we terug naar de kamer. Blij om zijn papa terug te zien, omhelsden ze elkaar en stelde ook papa hem gerust dat alles achter de rug was enz... 

Enkele uurtjes later kwam zus op bezoek, samen met moemoe en poepoe. Ze hadden een mooie auto mee, maar dat kon hem gestolen worden. Hij had zoveel pijn, mijn dutsje...

Tegen de avond kwam de NKO-arts een bezoekje brengen - dik tegen Matti zijn gedacht - en ontsloeg hij Matti uit het ziekenhuis. "Nabloedingen zijn zeldzaam, maar komen toch voor, dus mocht er helderrood bloed uit de mond komen, moet je meteen terugkomen en maken we die wonde terug dicht", was het laatste dat de dokter zei. Margot haar amandelen werden getrokken toen ze 2 was, omwille van dezelfde reden als bij Matti: de ene verkoudheid, keelontsteking, oorontsteking na de andere en van de ene fles antibiotica naar de andere. Bij Margot ging alles na een dag of 5 al veel beter, terwijl Matti maar ellendig blééf. Hij at en dronk kleine beetjes en ondernam nu en dan eens een poging om te spelen, maar bleef het liefste in de zetel liggen, onder een plaidje, om te kijken naar "Blaze & de monsterwielen" en "Paw Patrol". 

Tja, het ene kind geneest nu eenmaal sneller of kan toch tegen een hardere stoot dan de andere, dus maakten we ons niet meteen ongerust... Het zou wel passeren...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen