3 september 2011 - ONS huisje!!!

Al sinds de dag dat we samen ons leventje begonnen, is onze zoektocht naar een eigen stekje begonnen want het huis waarin we woonden was er eentje om te huren en de eigenaars waren niet van plan om meteen te verkopen... Jammer want slechts een half jaar nadat we weg waren uit Lombardsijde stond het huis te koop! Grrr :/ 

 Het geregeld bezoeken van websites zoals immoweb, kapaza en verscheidene agence-websites was ondertussen bijna dagelijkse kost geworden! Tot ik eind augustus zag dat er in Leffinge, langs de vaart, een leuke rijwoning te koop stond. De eigenaar was een oud-liefje uit een lang vervlogen verleden, maar dat liet ik voorlopig nog even achterwege toen ik het voorstel om eens te gaan kijken, deed aan mijn ventje. Hij bekeek de foto's, de ligging en las de details eventjes na en ging ook meteen akkoord om te gaan kijken naar wat iets later ons droomhuisje ging worden!!! 

 We mochten de eerste vrijdag van september gaan kijken en kregen een rondleiding, onderhandelden nog heel eventjes over de prijs en bingo! 't Was geklonken!!! De zondag daarop reden we terug om onze compromis te tekenen en toen ging de bal aan het rollen... Allerlei regelingen met banken, notarissen enz... Wat een rompslomp aan paperassen zeg!!! Maar bon, we hadden die dag "een huisje gekocht"!!! Whoop whoop!!!

 PS: ondertussen vergat ik nog te zeggen dat we ondertussen al enkele weken gestopt waren met de pil in een poging om een broertje of een zusje voor Margot te fabriceren. ;-)

Reacties

Unknown zei…
Zo leuk je blog kijk al uit naar de volgende verhalen die komen x
27 februari 2016 om 08:01
Unknown zei…
Hihi Shanti vond het leuk om iets te lezen van "haar" juffrouw. Wel leuk geschreven trouwens, leest vlot. Groetjes Sylvia (mama Shanti).
27 februari 2016 om 16:14
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen