27 november 2012 - "Mama, waar is mijn broertje?"

De bevalling op zich was vlotjes verlopen, maar uiteraard was Matti geen 37 weken in mijn buikje blijven zitten en moest hij dus mee voor verder onderzoek. Aangezien ik ben bevallen door een heel ernstige blaasontsteking, vreesden ze dat die zou zijn overgeslagen op mijn baby. Ook had de assistent-kinderarts een vermoeden van vocht in zijn longen en dus moesten ze het zekere voor het onzekere nemen. Ik was omstreeks 8u 's morgens bevallen en moest nu in alle onzekerheid wachten op nieuws en op mijn 2de ontmoeting met mijn zoontje... Het nieuws kwam vrij snel en sloeg in als bliksem op klaarlichte dag: hij lag op de neonatale afdeling in de couveuse. Mijn god, wat heb ik gehuild toen ik dit vernam! 

De organisatie in het nieuwe ziekenhuis was ook dat nog niet en bovendien lag het op materniteit bijna helemaal vol! Zoveel nieuwe kindjes!!! Nergens was er een rolstoel te bespeuren en dus kon ik niet naar mijn zoon gaan kijken :'-( Pas rond 16u is er eindelijk een verpleegstertje effectief gaan zoeken naar een rolstoel en is Arn met mij naar "de neonatale" gereden. Toen ik mijn kereltje daar zal liggen met al zijn draadjes in infuusjes in zijn kleine lijfje, brak mijn moederhart in geen 1000, maar wel in een miljóen stukjes!!! Ik barstte in tranen uit en was ontroostbaar! Op zijn neus stond ook een vreemd ding, dat de C-pap noemde, hoorde ik nadien. Dit was een toestel die zijn longen ondersteunde om makkelijker te ademen. Dit toestel hield zijn longen zogezegd open. Ik hield mezelf als schuldige voor ogen omdat ik vond dat ik gefaald had als moeder, maar tal van verpleegsters en ook mijn eigen man troostten me en stelden me gerust dat er niets was da ik kon gedaan hebben. De infectie op mijn blaas was blijkbaar veel te ver gevorderd... 

Terug op de kamer kwam Margootje toe met mijn moeder en geen van beiden mochten mijn kleine druifje zien. Margootje keek naar mijn buik en daarna keek ze direct rond in de kamer en vroeg ze: "waar is mijn broer nu?" Ik kan je verzekeren dat ik die week in het ziekenhuis véél, héél veel traantjes heb gelaten... 

Nu, de droevigheid en teleurstelling maakte gauw plaats voors trots, moed en doorzetting want de woensdagmorgen was ik om 6u al wakker en ging ik meteen naar "mijn couveuse". Daar zag ik dat de c-pap al van zijn neusje was!!! Ze hadden het geprobeerd en zagen dat hij geen moeite had om zonder te ademen dus kreeg hij groen licht!!! Een zalig gevoel!!! Die dag hebben we hem dan ook eens mogen vasthouden, mocht Margot hem ook eens zien en ook mijn zus en ouders kregen de eer om hem als eersten te zien!!! Enkel op woensdag en op zondag mochten we 4 bezoekers op de lijst zetten dus wie eerst kwam, was eerst gediend natuurlijk! En onze dochter was de eregaste!!!
Dagen verstreken en we zagen ons kaboutertje groeien en aansterken en na 4 dagen in de couveuse, mocht hij in een gewoon verwarmd bedje slapen! Nu kon iedereen hem zien liggen aan het raam van "de neonatale"! Gelukkig was onze beer een echt veelvraat en kwam hij goed aan, want dat zorgde ervoor dat hij al na een week mee mocht naar huis!!! 

Eindelijk... Op dinsdag 4 december was ons gezin eindelijk compleet...