26 & 27 november 2012... Eindelijk compleet... of toch bijna...
Op 22 november was mijn zusje, Margot haar "marraintje", jarig en dan eten we altijd een stukje taart samen tijdens het weekend dat volgt. Dus op zondag 25 november kwamen we bij hen thuis samen met moemoe en poepoe en ook de ouders en broer/schoonzus van haar schatje, nonkel Coen - later ook gekend als petje notto!
Daar toegekomen, begon ik zo nu en dan weer last te krijgen van "steken" in mijn rug. Mijn moeder en zus waren alweer in alle staten! "Dat zijn je weeën!" "Jij moet binnen!" en zo ging het de hele namiddag door... :-) Gelukkig waren de steken heel onregelmatig en voelde ik ze de ene keer in mijn rug en de andere keer in mijn buik. Ik maakte me dus eigenlijk nog niet al teveel zorgen! De dag verliep verder behoorlijk rustig en 's avonds had ik ook niet méér last dan overdag. We stopten Margot op tijd in bed, maakten alles klaar om de maandag terug te gaan werken en kropen zelf ook onder de wol.
Maandagochtend 26 november, ik moest pas later op mijn werk zijn dus ik bracht Margot naar school en keerde terug naar huis. Onderweg voelde ik dat het erg moeilijk werd om met de auto te rijden. De pijnlijke buikkrampen waren dus nog steeds niet helemaal verdwenen. Ik belde naar mijn directeur, die erop stond dat ik verder thuis bleef tot ik bevallen was, want hij had geen zin om mij plots zélf naar de materniteit te brengen! :-)
Vervolgens belde ik mijn zus op zodat ze mij kon rondvoeren naar het ziekenhuis om mijn papieren in orde te brengen zodat ik verder kon thuisblijven... Nadat we van het ziekenhuis kwamen, wilde ik nog stoppen aan de winkel om nog wat eten in huis te halen, mocht het toch plots zover zijn, dat Arn en Margot "voorraad" genoeg hadden! Ik was intussen 36 weken en 3 dagen. Ik moest het dus eigenlijk nog 4 dagen uithouden om officieel géén premature baby op de wereld te zetten. De dame aan de beenhouwerij vroeg me hoever ik was en toen ik zei dat ik nog 3 weken moest lopen, schrok ze! Ze zei dat ze dacht dat ik elk moment kon bevallen, zo laag da mijn buikje "hing". Terwijl ik rondliep in de winkel moest ik nu en dan toch eens pauzeren om mijn "kramp" op te vangen. Mijn zus verklaarde me gek!
De rest van de dag ben ik rustig in de zetel blijven liggen, zodat er niet kon misgaan. Margot werd afgehaald van school en thuis gebracht en rond 18u begon ik voorzichtig aan mijn eten. Elk uur werden de krampen heviger en moest ik uiteindelijk toch toegeven dat ik eigenlijk al meer dan 24u in arbeid was: ik had weeën en die kwamen véél te vroeg! Margot kwam me vragen wat er scheelde en ik legde haar uit dat mama heel veel buikpijn had. Ik had haar eerder al verteld dat, wanneer de baby uit mijn buik wilde komen, ik heel veel buikpijn zou krijgen en dat we dan naar het ziekenhuis moesten gaan. We hadden haar toe ook verwittigd dat haar marraintje of moemoe dan bij ons thuis zou komen zitten, mocht zij al in haar bedje liggen. Arn kwam thuis rond 19u en zag me staan in de keuken, voorover leunend op het aanrecht, duidelijk aangedaan van de pijn! Hij wist meteen hoe laat het was. Hij ging zich gauw douchen zodat we konden eten en ondertussen bracht ik Margot naar bed en herhaalde nog eens wat we eerder al hadden afgesproken. Ze gaf nog een laatste zoen op mijn bolle buik en ging vlug slapen.
Omstreeks 22u begonnen mijn weeën echt enorm veel pijn te doen. Ik belde mijn zus op, die vliegensvlug bij ons stond, ging nog een dikke kus geven aan mijn slapende prinsesje en we vertrokken richting AZ Damiaan. Ondertussen was er een gloednieuw gebouw neergezet op de plaats waar vroeger het Heilig Hart-ziekenhuis stond. We werden meteen naar de materniteit begeleid waar ik gauw geïnstalleerd werd in één van de splinternieuwe arbeids-/verloskamers. Ze namen een urinestaal en zagen dat mijn blaasontsteking nog niks verbeterd was in vergelijking met de week ervoor. Ik kreeg meteen een infuus opgestoken en moest aan de monitor blijven liggen. De dokter van wacht had een intraveneuze antibiotica voorgeschreven en dat zou er wel voor zorgen dat de weeën vanzelf gingen stoppen. Ik beval Arn dan ook om het zetelbed uit te trekken zodat hij kon slapen, want voor hetzelfde geld mocht hij om 5u vertrekken naar zijn werk en mocht ik nog terug naar huis...
"Yeah right", moet Matti gedacht hebben, want ik lag uur na uur te draaien en keren in dat bed! Ik had van Margot behoorlijk hevige weeën, maar die waren NIKS in vergelijking met wat ik nu voelde hoor!!! De tranen rolden langs mijn wangen naar beneden en ik wist niet meer waar ik moest kruipen van de pijn! Ik was binnengegaan met 2 cm opening en had er intussen... 4!!! Grrr! Ik ben rond 4u30 beginnen roepen, neen schrééuwen naar Arn, en die kwam dan nog niet wakker ook zeg! Dan maar de grove middelen: zijn zetelbed stond nét naast mijn bed én binnen handbereik dus ik mepte er maar op los tot hij dan toch recht veerde. Ocharme, hij wist niet waar hij was of wat er gebeurde, tot hij mijn gezicht zag! Ik riep dat ik NU een epidurale wilde want ik ging mijn bed, dat van hem en al de rest die in die kamer stond afbreken! De vroedvrouw kwam me nog vragen of ze kon helpen met de pijnbestrijding, maar aan de blik in mijn ogen en de tranen op mijn wangen, kon ze wel al denken wat mijn antwoord was. Na enkele minuten kwam de anesthesist binnen en nog enkele minuten later was de pijn verleden tijd... Zaaaalig! De centimeters kwamen erbij alsof het niets was. Ik wilde graag bevallen met mijn eigen gynaecolog en móest me dus nog kunnen inhouden tot de wacht voorbij was! Omstreeks 7u00 had ik een bijna volledige ontsluiting en belden ze alvast mijn arts op. Een kleine 20 minuten later arriveerde hij en begon het échte werk. Ik was zooooo bang om terug de gevolgen van die pijnlijke knip te moeten overleven dat ik meer begaan was met mijn onderkant dan met het bevallen zélf! Ik heb tijdens het persen zeker 10 keer gesméékt "ga je aub niet knippen???" Tot hij plots zei: "als je nu perst en alles geeft die in je zit, zal het zelfs niet nodig zijn om te knippen!" Ik haalde diep adem en perste zo hard ik kon en in 1 keer kwam mijn kleine mannetje ter wereld!!! Anders dan van mijn eerste bevalling, voelde ik alles ook veel bewuster. Het gevoel dat je je buik voelt leger worden terwijl je je baby verder en verder richting "exit" voelt gaan. Wat zit de natuur toch wonderbaarlijk mooi in mekaar!!! Ik kon hem zelfs zélf van tussen mijn benen halen en op mijn buik leggen! Exact 1 jaar nadat ik mijn kindje had verloren aan een miskraam, werd mijn kleine glibberige vriendje geboren... Mijn lieve, kleine Matti Vandercruysse...
Daar toegekomen, begon ik zo nu en dan weer last te krijgen van "steken" in mijn rug. Mijn moeder en zus waren alweer in alle staten! "Dat zijn je weeën!" "Jij moet binnen!" en zo ging het de hele namiddag door... :-) Gelukkig waren de steken heel onregelmatig en voelde ik ze de ene keer in mijn rug en de andere keer in mijn buik. Ik maakte me dus eigenlijk nog niet al teveel zorgen! De dag verliep verder behoorlijk rustig en 's avonds had ik ook niet méér last dan overdag. We stopten Margot op tijd in bed, maakten alles klaar om de maandag terug te gaan werken en kropen zelf ook onder de wol.
Maandagochtend 26 november, ik moest pas later op mijn werk zijn dus ik bracht Margot naar school en keerde terug naar huis. Onderweg voelde ik dat het erg moeilijk werd om met de auto te rijden. De pijnlijke buikkrampen waren dus nog steeds niet helemaal verdwenen. Ik belde naar mijn directeur, die erop stond dat ik verder thuis bleef tot ik bevallen was, want hij had geen zin om mij plots zélf naar de materniteit te brengen! :-)
Vervolgens belde ik mijn zus op zodat ze mij kon rondvoeren naar het ziekenhuis om mijn papieren in orde te brengen zodat ik verder kon thuisblijven... Nadat we van het ziekenhuis kwamen, wilde ik nog stoppen aan de winkel om nog wat eten in huis te halen, mocht het toch plots zover zijn, dat Arn en Margot "voorraad" genoeg hadden! Ik was intussen 36 weken en 3 dagen. Ik moest het dus eigenlijk nog 4 dagen uithouden om officieel géén premature baby op de wereld te zetten. De dame aan de beenhouwerij vroeg me hoever ik was en toen ik zei dat ik nog 3 weken moest lopen, schrok ze! Ze zei dat ze dacht dat ik elk moment kon bevallen, zo laag da mijn buikje "hing". Terwijl ik rondliep in de winkel moest ik nu en dan toch eens pauzeren om mijn "kramp" op te vangen. Mijn zus verklaarde me gek!
De rest van de dag ben ik rustig in de zetel blijven liggen, zodat er niet kon misgaan. Margot werd afgehaald van school en thuis gebracht en rond 18u begon ik voorzichtig aan mijn eten. Elk uur werden de krampen heviger en moest ik uiteindelijk toch toegeven dat ik eigenlijk al meer dan 24u in arbeid was: ik had weeën en die kwamen véél te vroeg! Margot kwam me vragen wat er scheelde en ik legde haar uit dat mama heel veel buikpijn had. Ik had haar eerder al verteld dat, wanneer de baby uit mijn buik wilde komen, ik heel veel buikpijn zou krijgen en dat we dan naar het ziekenhuis moesten gaan. We hadden haar toe ook verwittigd dat haar marraintje of moemoe dan bij ons thuis zou komen zitten, mocht zij al in haar bedje liggen. Arn kwam thuis rond 19u en zag me staan in de keuken, voorover leunend op het aanrecht, duidelijk aangedaan van de pijn! Hij wist meteen hoe laat het was. Hij ging zich gauw douchen zodat we konden eten en ondertussen bracht ik Margot naar bed en herhaalde nog eens wat we eerder al hadden afgesproken. Ze gaf nog een laatste zoen op mijn bolle buik en ging vlug slapen.
Omstreeks 22u begonnen mijn weeën echt enorm veel pijn te doen. Ik belde mijn zus op, die vliegensvlug bij ons stond, ging nog een dikke kus geven aan mijn slapende prinsesje en we vertrokken richting AZ Damiaan. Ondertussen was er een gloednieuw gebouw neergezet op de plaats waar vroeger het Heilig Hart-ziekenhuis stond. We werden meteen naar de materniteit begeleid waar ik gauw geïnstalleerd werd in één van de splinternieuwe arbeids-/verloskamers. Ze namen een urinestaal en zagen dat mijn blaasontsteking nog niks verbeterd was in vergelijking met de week ervoor. Ik kreeg meteen een infuus opgestoken en moest aan de monitor blijven liggen. De dokter van wacht had een intraveneuze antibiotica voorgeschreven en dat zou er wel voor zorgen dat de weeën vanzelf gingen stoppen. Ik beval Arn dan ook om het zetelbed uit te trekken zodat hij kon slapen, want voor hetzelfde geld mocht hij om 5u vertrekken naar zijn werk en mocht ik nog terug naar huis...
"Yeah right", moet Matti gedacht hebben, want ik lag uur na uur te draaien en keren in dat bed! Ik had van Margot behoorlijk hevige weeën, maar die waren NIKS in vergelijking met wat ik nu voelde hoor!!! De tranen rolden langs mijn wangen naar beneden en ik wist niet meer waar ik moest kruipen van de pijn! Ik was binnengegaan met 2 cm opening en had er intussen... 4!!! Grrr! Ik ben rond 4u30 beginnen roepen, neen schrééuwen naar Arn, en die kwam dan nog niet wakker ook zeg! Dan maar de grove middelen: zijn zetelbed stond nét naast mijn bed én binnen handbereik dus ik mepte er maar op los tot hij dan toch recht veerde. Ocharme, hij wist niet waar hij was of wat er gebeurde, tot hij mijn gezicht zag! Ik riep dat ik NU een epidurale wilde want ik ging mijn bed, dat van hem en al de rest die in die kamer stond afbreken! De vroedvrouw kwam me nog vragen of ze kon helpen met de pijnbestrijding, maar aan de blik in mijn ogen en de tranen op mijn wangen, kon ze wel al denken wat mijn antwoord was. Na enkele minuten kwam de anesthesist binnen en nog enkele minuten later was de pijn verleden tijd... Zaaaalig! De centimeters kwamen erbij alsof het niets was. Ik wilde graag bevallen met mijn eigen gynaecolog en móest me dus nog kunnen inhouden tot de wacht voorbij was! Omstreeks 7u00 had ik een bijna volledige ontsluiting en belden ze alvast mijn arts op. Een kleine 20 minuten later arriveerde hij en begon het échte werk. Ik was zooooo bang om terug de gevolgen van die pijnlijke knip te moeten overleven dat ik meer begaan was met mijn onderkant dan met het bevallen zélf! Ik heb tijdens het persen zeker 10 keer gesméékt "ga je aub niet knippen???" Tot hij plots zei: "als je nu perst en alles geeft die in je zit, zal het zelfs niet nodig zijn om te knippen!" Ik haalde diep adem en perste zo hard ik kon en in 1 keer kwam mijn kleine mannetje ter wereld!!! Anders dan van mijn eerste bevalling, voelde ik alles ook veel bewuster. Het gevoel dat je je buik voelt leger worden terwijl je je baby verder en verder richting "exit" voelt gaan. Wat zit de natuur toch wonderbaarlijk mooi in mekaar!!! Ik kon hem zelfs zélf van tussen mijn benen halen en op mijn buik leggen! Exact 1 jaar nadat ik mijn kindje had verloren aan een miskraam, werd mijn kleine glibberige vriendje geboren... Mijn lieve, kleine Matti Vandercruysse...
.png)
Reacties