Mijn projectje...
https://youtu.be/yWJHcGP7Y10
En jaaaaa, kweet het: 't is 4:30!!! Ik kon de slaap niet vatten :)
En jaaaaa, kweet het: 't is 4:30!!! Ik kon de slaap niet vatten :)
16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen. Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden! Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug naar huis.
.png)
Reacties
Heel mooi gedaan!!
De tranen rollen hier over mijn wangen!
De liefde en de kracht is duidelijk zichtbaar binnen jullie gezin!
Ik duim zo hard voor jullie!!
Voor een goed herstel.
Ik leef enorm mee!
In december hebben we ook een maand met ons dochtertje in UZ gelegen.
Ik weet maar half hoe jij je nu voelt!!
MATTI!! Jij kan dit!!!
Veel liefs!
Isaura, Frederick, Len en San
Ik volg jullie op de blog het raakt mij telkens.
Maar wat heb jij daar een prachtig filmpje gemaakt Tamara de tranen kwamen in mijn ogen.
Hopelijk is dit een filmpje met een goed einde.
Vele groeten van ons allemaal. Xxxx
Ook hier branden er altijd kaarsjes!
Ook al ken ik jullie niet, veel sterkte lieve Tamara!
Ik denk aan jullie!
X
Gelukkig hebben we net als jij een echte vechter. Hij is er doorgekomen, met vallen en opstaan. Die nare gebeurtenis vergeten we nooit meer en heeft ons zelfs veranderd als mens. We leven intenser en bewuster dan anderen. Ik hoop oprecht dat alles verder vlot mag verlopen en dat jullie de draad van het leven terug kunnen oppikken! X
Ik popel al om je blog te lezen!!!! Xxxxxxx
Eerder reageerde ik al eens op je blog, maar blijf zo ontroerd over alles.
Ik vind jullie een enorm moedig gezin Tamara, echt waar! Knap dat je dit allemaal wil delen met ons ook! Je hebt een prachtig filmpje gemaakt, je kunt er wat van ;). De muziek, de tekst en de foto's zeggen gewoon alles.
Wat een mooi stralende zus heeft Matti ook trouwens! Ik bewonder jullie echt heel erg!
Doe gewoon zo verder en geniet van de momenten samen! Ze zijn niet meer zoals vroeger, maar blijven voor eeuwig en altijd erg speciaal! Bepaalde deuren zijn misschien dichtgegaan, maar andere zullen zich openen... Geloof me!
Zelf ben ik 4 jaar geleden van het ene moment op het andere in de rolstoel beland (ben vroedvrouw van opleiding en werkte op pediatrie ;)) en ook voor mij zijn veel deuren dicht gegaan, maar na 4 jaar besef ik dat andere deuren zijn opengegaan die anders nooit zouden opengegaan zijn ;)!
Nogmaals, knap hoe jullie dit allemaal doorstaan en blijf vooral zo verder gaan Tamara!! Heel veel sterkte nog ;)
Vele groetjes
Rebecca