En toen stond ons leven stil...

Tijdens de dagen na zijn mini-break uit het ziekenhuis is Matti er alleen maar op vooruit gegaan! Hij lacht steeds meer, beweegt met zijn voetjes, beentjes en armpjes. Hij begint steeds beter te kijken naar ons en de mensen die binnen komen. Hij heeft echt een boost gekregen door zijn uitstapje naar huis! Ook de neurologen waren enthousiast over de kleine evolutie die hij maakt! Zal hij ons toch nog allemaal verbazen!?!  Gezien iedereen zo positief was over laatste zondag, mag hij komend weekend eens thuis blijven slapen!!! "Kom hem de zaterdag halen en breng hem de zondag terug", klonk het bij de artsen!!! "Of weet je wat, we gaan zien wanneer hij moet revalideren de maandag en als het lukt, kan hij de zondag ook nog blijven slapen en brengen jullie hem de maandagochtend terug!" Die zinnen klonken als muziek in onze oren!!!  Zaterdag 30 april was het zover! Gepakt en gezakt met sondevoeding, leidingen, medicatie, spuiten enz... stonden we klaar om te vertrekken...

Vandaag was de dag waar we zo naar uitkeken!!! Matti mocht eens een dagje mee naar huis! Mee naar zijn vertrouwde omgeving, weg uit UZ-Gent-stad, weg uit die oranje kamer!!! Het was zo spannend allemaal!  De rit naar huis verliep vlot en vooral heel erg rustig! Hoewel hij alweer de hele week enorm aan het knarsen was, deed hij dit tijdens de autorit bijna niet! Hij heeft al altijd graag in de auto gezeten, ons kapoentje, dus waarom zou dat nu plots anders zijn hé! Ook thuis verliep alles prima! Hij zat comfortabel in de zetel, heeft es in zijn bedje gelegen en werd vertroeteld door zijn zus en nichtje! Het deed ieder van ons deugd om eens terug compleet te zijn!!! Ook Matti want hij was zooooo "zen" thuis en hij begon zelfs te lachen! Alleen het afscheid 's avonds was dan weer o zo hard! Matti is met papa teruggekeerd naar Gent en ik ben thuis achtergebleven met zussie. Pfff, daar was mijn zwart gat weer... met heel veel traantjes...