Dinsdag 8 maart 2016 - kon ik de tijd maar terug draaien...

Ik ben vandaag wakker geworden met een enórm zenuwachtig buikgevoel! Vandaag is dé dag! Vandaag moet Matti bewijzen dat hij zélf kan ademen, maar ook slikken hoesten moet lukken! Ik stuur om de haverklap smsjes naar Arn om te horen of de artsen er al zijn om ons vriendje te extuberen, maar krijg steeds als antwoord dat ze nog bezig zijn met andere patiëntjes.

Ondertussen doe ik wat huishoudelijke werkjes thuis; het huis wat opruimen, beetje afstoffen, beetje stofzuigen, de bedjes opmaken, ... Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar mijn god, wat mis ik het huishouden! Plots sta ik eventjes aan de grond genageld, wanneer ik naar mijn Iphone kijk. Ik was net klaar met stofzuigen en dan druk ik altijd even op de home-knop van mijn gsm om te zien of ik geen berichten of gemiste oproepen heb staan. Geen meldingen... Maar mijn oog valt op de datum die op mijn toegangsscherm staat: dinsdag 8 maart! F*ck!!! Het is vandaag precies een maand geleden dat we die rot-operatie lieten doorgaan! Godverdomme, had ik tóen geweten wat voor een verschrikkelijke gevolgen dit met zich mee zou gebracht hebben... Maar voor spijt is het helaas te laat en die manier van denken, helpt ons - en zéker Matti - geen centimeter vooruit! 

Dus hop, de stofzuiger op zijn plaats en richting school om mijn papieren in orde te brengen. Ik mis mijn collega's en de kindjes aan wie ik les geef, maar ik weet dat ik - voor de klas - constant zou denken aan mijn kleine knulletje en om de haverklap zou staan janken! Zo kun je geen les geven natuurlijk. Voor de klas moet je niet staan depri wezen... Elke werkende die dit leest, denkt waarschijnlijk dat ik gek ben! Wie is er nu es niet graag een weekje of een paar weken "op zijn gemak". En ja, mocht het onder andere omstandigheden zijn, zou ik het waarschijnlijk ook veel minder lastig hebben, maar dit is dan weer één van die niet-alledaagse-situaties natuurlijk! In de leraarskamer is het een gezellige drukte en je merkt meteen dat de sfeer omslaat wanneer ik binnen wandel. Zo'n reactie is natuurlijk volkómen normaal! Ik denk dat ik zelf ook zo zou reageren! Het is zo dat je je tranen bij de ene persoon goed kunt bedwingen, en andersom - bij bepaalde mensen - is een snelle blik genoeg om terug met de waterlanders in je ogen te staan. Ook sommige van mijn vrouwelijke collega's hebben dat effect op me en hopla, daar zijn ze weer... Ik sta de ganse tijd te rillen terwijl ik verslag uitbreng. Koud is het nochtans niet in de leraarskamer, maar ik denk dat het puur van de zenuwen was, want op dit moment zijn ze mijn kindje misschien wel aan het extuberen - om meteen daarna terug te intuberen! Brrr, ik mag er niet teveel aan denken. Ondertussen is het al 10:30 en krijg ik nog een berichtje van mijn schattebol. Ze zijn nog stééds niet in aantocht! Het is blijkbaar een behoorlijk drukke dag op IZP en er zijn nogal wat opnames en die gaan uiteraard voor. Dan maar weer wachten, hé... 

Het is al goed na twaalven wanneer ik in Matti's kamertje binnenwandel. Hihihi! Hij kreeg deze morgen bezoek van de cliniclowns! Gezien hij nog steeds niet veel reageert, hebben ze hem een beetje versierd met liefde :-)

Ik had vanmorgen ook weer een héle boel knutsels meegekregen vanuit mijn schooltje! Het 6de leerjaar wilde ook tonen hoeveel ze aan Matti denken en bestookten mij met deze prachtige kunstwerkjes! Ik heb ze niet in Matti's kamertje kunnen zetten, jongens en meisjes want het begint daar een beetje krap te worden ;-)

Om 16u30 zien we de arts die zal extuberen, naderen. Jah, het zal zijn toer zijn. Net op het moment dat ze willen starten, komen peter Danny en tante Conny aan. De arts vraagt hen om eventjes buiten te wachten. Arn zijn kleine hartje komt even boven piepen en het wordt hem eventjes teveel. Hij wil dit niet aanzien en gaat mee naar de koffiekamer! Ik - die anders flauwval van een druppel bloed enz. - blijf dapper aan Matti's zijde meestrijden! Niemand gaat me nog van hem wegduwen! Extuberen op zich gaat eigenlijk heel vlot! De verpleegkundige maakt voorzichtjes al zijn pleisters los van zijn gezicht en dan, zomaar, plots, zonder aan te kondigen dat ze het gaat doen, trekt ze langzaam de tube - die boordevol slijmen zat, uit zijn neusje! Nu is het eventjes héél spannend, want nu moet Matti het zelf doen. Het eerste moment zie je echt dat hij naar adem hapt en ook zijn buikje trekt enórm samen, maar aan de reactie van de arts en verpleegkundige te zien, moet ik me nog geen zorgen maken. Ze blijven beiden erg rustig! Matti krijgt een aerosol-masker op zijn gezicht met adrenaline in. Dit wordt standaard gegeven om de zwelling in de keelholte tegen te gaan. Door de dampen die hij opsnuift, wordt hij íetsje rustige en ademt hij goed en diep in en uit, maar je hoort dat hij boooooordevol slijmen zit natuurlijk. Die slijmen die hij voortaan zelf zal moeten proberen ophoesten! 

Na de aerosol krijgt hij een zuurstofmaskertje op zijn snoet die het voor hem nog ietsje vergemakkelijkt. Ook de kinesiste wordt meteen ingelicht om hem te stimuleren, om met hem te hoesten. Om 18u dook ze opnieuw op en de laatste keer om 22u... Ondertussen is hij al van een maskertje naar een neusbrilletje gegaan met een minimum aan zuurstof. Na een aantal schreeuwerige uurtjes, komt hij tot rust dankzij een kalmeringsmiddel... In rust hoor je duidelijk dat hij zijn ademhaling al mooi onder controle heeft... 

Slaapwel Mattitje, flinke kerel!!!! We laten ze hier wel eens zien uit welk hout jij gesneden bent!!! ;-) xxx