29 februari 2016 - weeral een lichtpuntje...


Matti wordt stilaan wakker en begint zich zelfs een beetje op te jagen!!! Hij wordt knalrood en zit constant te kokhalzen op zijn tube!! Hopelijk kunnen ze hem snel extuberen!!!
Vandaag zijn mijn zus en schoonbroer nog eens op bezoek gekomen, want dat gebeurde de laatste week via video-gesprekken omdat er ziektekiempjes in huis zaten...
Toen we merkten dat Matti aan rust toe was, zonderden we ons eventjes af in de ouderruimte tot onze verpleegster, binnenviel en mij vroeg of ik eventjes kon meekomen. Alleen ik!? Ik vroeg of er iets gebeurd was ofzo en ze verzekerde mij dat ze mij alleen eens nodig had...

Toen ik in de kamer kwam, stond ook haar collega daar. Ze vroeg mij of ik nog naar het toilet moet ofzo en toen ik antwoordde van niet, beval ze mij in de grote stoel te gaan zitten. Ik wist meteen hoe laat het was en wilde eerst mijn man en zus en schoonbroer gaan halen, maar ze hielden mij tegen. Ze wilden mij eerst met Matti installeren en vervolgens zouden ze de rest gaan halen! Hihi, ze waren evenveel in hun nopjes als ikzelf!!!

De blik in de ogen van mijn publiek was onbetaalbaar en meteen werden de gsm's bovengehaald natuurlijk ;-)

zaaaaaalig genieten!!!
Merci TOP-TEAM UZP!!!





Reacties

Steve en heidi zei…
�� ooohn. Amai! Ben echt sprakeloos ��
2 maart 2016 om 21:48
Saartje zei…
Ik moest wenen bij het eerste bericht van 16 februari. Maar nu blijven mijn tranen stromen. Wat een verhaal.
9 januari 2020 om 10:58
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen