19 maart - 1 week voorbij...

We zijn aan een lange weg begonnen, zoveel is zeker. Matti gaat vooruit, maar uiteraard érg langzaam dus weet ik niet goed wat ik elke dag moe vertellen... Ik heb er ook niet elk dag de moed voor of soms ontbreekt het me ook wel eens aan zin of motivatie... Inspiratie daarentegen, daarvan is er genoeg! :-)

Ik ga voor mezelf en vooral voor Matti een soort dagboekje bijhouden waarin nadien zijn vooruitgang zal naar voor komen!


Vrijdag 19 maart
Na 5 dagjes op pediatrie / revalidatie mogen we een klein beetje blij zijn want maakt kleine mini-dwergensprongetjes. Hij begint éindelijk een beetje gericht te kijken! Vooral in de richting van het geluid is dat dan, maar ook meer en meer zonder dat er geluid aan te pas komt dus we vermoeden dat hij nog kan "zien"!

Ook begint hij bepaalde dingen te "herkennen": Liedjes uit de klas, zijn zus, tv-programma's!

Neen, hij "zegt" nog steeds niks. Alleen geluidjes. Bij de logo leert hij nu eerst terug goed slikken, met gesloten mond ipv open mond.

Hij is te vergelijken met een baby nu en moet echt álles opnieuw leren, heb ik de indruk... Maar zolang het goed gaat en vooruit gaat, hebben we alle reden om blij te zijn!

Dus op reva-vlak doet hij het 👍🏼👍🏼👍🏼

Op medisch vlak ook behoorlijk, behalve dat hij sinds dinsdag regelmatig moet overgeven. Hij krijgt nu sinds gisteren antibiotica omdat de infectiewaarden in zijn bloed lichtjes gestegen waren en hij ook nu en dan wat koorts maakte... Alles ongevéér onder controle dus!




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

16 februari 2016 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift...

Afbeelding
De krokusvakantie was alweer voorbij en het gewone leven, de gewone werk- en schoolweken waren terug in gang geschoten. Via de telefoon had ik van moemoe vernomen dat het steeds beter ging met Matti; hij at weer wat meer, speelde nu en dan een beetje en kon alweer een beetje lachen.  Dinsdagavond, 16 februari. Na schooltijd moest ik gaan trainen met mijn personal trainer. Dat was mijn wekelijks ritueel sinds een maand of 3. Ik ben behoorlijk intensief beginnen sporten om aan mijn figuur te werken en heb er tevens ook mijn uitlaatklep in gevonden!  Na het sporten snel Margot uit de opvang ophalen en naar huis om een boterham te eten. Net toen Margot haar dessertje aan het binnenspelen was, en ik de chauffage in de badkamer, ging de bel. Daar was poepoe met mijn kaboutertje! Vrolijk en lachend stapte hij binnen en vroeg hij meteen ook een chocolaatje! :-) Ik installeerde hem aan tafel en gaf hem een klein reepje Kinder-chocolade. Poepoe nam afscheid van ons en reed terug n...
Meer lezen

Een nieuwe wind...

Afbeelding
Lieve help! Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt! Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en  steunende  reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen. 2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ...
Meer lezen

Post-Corona?

Afbeelding
Hoi lieve volgers, kunnen we al spreken over "post-Covid"? Een tijd waarin (bijna) alle maatregelen waarmee we de afgelopen 2 jaar hebben moeten leren leven, niet meer van kracht zijn? Ik durf het bijna niet te hopen en vrees voor wat het najaar ons terug zal brengen, maar goed. We leven van dag tot dag en nemen wat er komt. Dat hebben we toch al geleerd de laatste jaren. Moeilijk gaat ook, nietwaar? Corona heeft ons letterlijk van elkaar geïsoleerd. Het waren 2 lange jaren van ontsmetten, mondmaskers, social distancing, no hugging, no kissing, enz... Voor ons gezin was het vooral een lange tijd van schrik en daardoor héél weinig sociaal contact. We waren bang, erg bang, voor wat ons te wachten stond en dan vooral wat de impact zou zijn op onze kleine kameraad. Hoewel we altijd redelijk gerust waren wat betreft Matti's gezondheid, moeten we toch altijd in gedachten houden dat hij niet recupereert als een normaal kindje. Wanneer hij bijvoorbeeld verkouden wordt, duurt het ...
Meer lezen