24 februari 2016 - Een 2e poging...

De afgelopen dagen en ook de dagen die volgden nadat we onze eerste week op de dienst IZP hadden overleefd, werden we plots overstelpt van de kaartjes en geschenkjes die Matti toegestuurd kreeg! Meestal stond alles in het teken van de grappige Minions, best ironisch gezien de hele situatie, maar Matti houdt van de leuke, gele mannetjes dus brengen ze ons óók aan het lachen!

Het is écht onvoorstelbaar wat internet en dan vooral de sociale media tot stand brengt en hoe zoveel mensen, zelfs mensen die wij niet kénnen, zo met ons zijn begaan. Ik denk dat West-Vlaanderen momenteel de warmste provincie van het land is, door alle kaarsjes die branden!!! DANKU DANKU DANKU DANKU!!!! Ik kan het echt niet genoeg zeggen!!! :'-)

Elke dag tientallen kaartjes die vol staan van steun, hoop en liefde... xxx

De zelfgemaakte tekening van zijn allerbeste vriendinnetje Pixie... :'-)

****************************************

Vandaag, woensdag 24 februari, zijn ze tegen aan de avond opnieuw begonnen met het afbouwen van de medicatie, maar deze keer veel rustiger dan de vorige keer, want dat heeft ervoor gezorgd dat Matti wat ging "stormen", zoals ze het hier noemen.

Hij heeft ook al 2 keer gehoest ook vandaag! Hij is al de hele dag in de weer met zijn voeten en handen (lichte bewegingen / reflexen, we weten nog niet zeker welke vd 2) en ook zijn ogen waren een groot deel vd dag lichtjes geopend...

Een goed teken! Elk klein stapje vooruit is beter dan een stapje achteruit! 

Als kers op de taart hebben ze rond 17u zijn beademingsmachine anders ingesteld omdat we merkten dat Matti constant probeerde mee te ademen!!! Nu ondersteunt het toestel hem alleen in plaats van de beademing volledig over te nemen! Ze hadden de timer opgezet om te zien hoelang onze kerel het ging volhouden, maar na 5 uren hebben ze de timer gelaten voor wat het was en sindsdien - morgen al 1 week - blijft de machine op "support" staan! We zijn voorzichtig positief!!!

Ook ons Margootje is meegekomen vandaag! Ze is in de LIEving begonnen aan een knutselwerkje voor haar broer en na een uurtje of 2 is ze boven, bij ons, de boel wat komen entertainen :-D

Onze 2 bengels zijn hier al 2 echte vedetten!!!

Enkele dagen geleden leerden we ook onze "buren" beter kennen. Schatten van mensen en nét toevallig ook West-Vlamingen, hoe kan het ook anders!? :-) We kunnen het echt goed met elkaar vinden en doen dagelijks ons praatje bij het ontbijt en eigenlijk bijna op elk moment van de dag! Ook Margot leerde onze buurvrouw al kennen en dit allemaal door een lekkere pannenkoek! :-) Het ijs was meteen gebroken!!! 

Iedereen zit hier ongeveer in hetzelfde schuitje en mama's en papa's zoeken een beetje troost bij elkaar. We zitten daar in een soort van safe haven, in onze beschermende cocon, waar iedereen zich eigenlijk niet zo gelukkig voelt. Wanneer je het ziekenhuis verlaat en naar de winkel gaat, of naar huis of naar de cafetaria en naar de school van je dochter, is die cocon weg en wil je eigenlijk het geluk van andere mensen niet zien... Het klinkt misschien erg egoïstisch van mij om dat te zeggen en wij hebben absoluut het geluk dat Mattitje er nog steeds is, maar dat "gelukkig zijn" gebeurt momenteel op een heel andere en vooral minder vanzelfsprekende manier...

Eén ding is zeker, we hebben er een paar nieuwe góeie vrienden bij!!!