De kaap van 1 week is in zicht...

Vandaag is het dinsdag. Vanavond, vannacht is het precies 1 week dat we hier "logeren"... Ik ben blijven slapen en Arn is naar huis geweest, naar Margootje. 

Rond 11u 's morgens doen de dokters en de assistenten hier hun rond op de afdeling en gaan ze naar elk patiëntje een soort van update gaan brengen naar de ouders toe. Ook hier kwamen ze binnen en mocht ik horen dat alles voorlopig terug naar wens verloopt en dat ze nog zeker 24 uren zouden wachten voor ze terug zouden beginnen met het afbouwen van de medicatie. Na afloop vroeg de arts hoe het ging met zusje omdat zij erbij was de eerste keer dat Margot op bezoek kwam bij haar broertje. Ik zei dat ze de dag voordien flink had geweend aan de schoolpoort en dat ze haar broertje erg mist. Ik kan je verzekeren dat je moederhartje bloedt hoor, wanneer je je kind zo'n dingen hoort zeggen. Terwijl ik het vertelde, begon mijn stem weer te trillen en vulden mijn ogen zich weer met tranen... Niet alleen Margot mist haar broertje, ook ik mis hem! Het was intussen al bijna een week geleden dat ik mijn keppetje nog eens had geknuffeld of vastgenomen... De dokter zei daarop tegen de verpleegster dat ze Matti maar eens wat moest opschuiven zodat ik eens kon bij hem liggen om wat te knuffelen! Mijn hart maakte spontaan een sprongetje!

Deze knuffels en warmte heeft ons knulletje die dag ongetwijfeld een positieve boost gegeven! Moederliefde overwint alles!!! Ik putte hier ook mijn energie uit voor een behoorlijk heftig gesprek dat later die nog moest volgen. De NKO-arts en de anesthesist van het ziekenhuis waar het is fout gelopen, kwamen naar hier om met ons te spreken...

Omstreeks 15u was het zover en werden we apart geroepen. We zaten rond de tafel, samen met de 2 artsen, de psycholoog die ons begeleidde en een arts van de afdeling hier. De NKO-arts begon zijn verhaal te doen, duidelijk ook gebroken en aangedaan door het hele gebeuren. Hij vertelde - en nu krijg ik het ook weer eventjes moeilijk - dat hij Matti nog over heeft "gesproken" voor hij verdoofd werd. Hij zat op de rand van de operatietafel toen de dokter over zijn rugje wreef en hem de pechvogel van de avond noemde... Hij zei er meteen bij dat hij nooit had verwacht dat het zó'n pechvogel zou zijn... Op dat moment kreeg hij het zelf moeilijk om verder te praten. De anesthesist nam over en vertelde het verdere verloop van de operatie. Ik ga er hier niet verder over uitbreiden want daarvoor is het voor mij echt te moeilijk... Het blijft erop neerkomen dat Matti een aanzienlijke tijd met bijna geen zuurstof in leven werd gehouden door hartmassage en toediening van adrenaline zodat zijn bloed voortdurend werd rondgepompt in zijn lichaam, maar uiteraard was dit zuurstofarm bloed en dit heeft overduidelijk zijn sporen nagelaten in de hersenen van Matti, dit was gebleken uit de MRI-scan van zijn hersenen...

Zij bleven zich excuseren en beweren dat ze alles hebben gedaan wat ze konden. Tot ze hoorden wat er vooraf op spoed was gebeurd en toen gaf de NKO-arts ook toe dat hij wenste dat hij ons vooraf nog had gezien, maar ze waren al weg met ons naar de pediatrie-afdeling... Het had inderdaad een verschil uitgemaakt, mochten ze ingelicht zijn van de extreem grote klonters die hij eerder thuis al had uitgebraakt... Ah, daarvoor was het nu te laat hé... En we kregen ons perfect gezonde kindje er niet door terug! Na een goeie 25 minuten, was het voor mij welletjes geweest. Ik kon niet meer, ik moest naar buiten, ik moest naar mijn Mattitje... 

Enkele minuten later kwam ook Arn bij mij en zochten we troost en steun bij elkaar. Ook Wim, de psycholoog, kwam checken hoe het met ons ging en keerde vervolgens nog even terug naar het vergaderlokaal. Een minuutje of 10 later zagen we de 2 artsen voorbij lopen en ons bezoek die in de wachtzaal zal te wachten, zei nadien dat ze beiden enorm huilden, toen ze de afdeling verlieten... Uiteraard moeten zij ook aangedaan zijn, ze zijn ook allebei vader en hebben ook een hart, maar toch blijf ik denken dat ze meer hadden kunnen doen. Ah, ik ben natuurlijk geen dokter, maar dit verhaal krijgt absoluut nog een staartje...