3 maart 2016 - Mijn film klopt niet meer...
Sinds woensdagavond heb ik het een beetje moeilijk om alles te plaatsen... Ik ben iemand die enorm perfectionistisch ingesteld is en ik heb zo van alles die in mijn leven gebeurt of moet gebeuren een "plan", een "film", een soort van draaiboek. Als iets of iemand dan ergens een stokje voor probeert te steken en mijn film dreigt niet meer te kloppen, dan gaat mij dat niet af! Dat vreet aan mezelf! Ook nu...
Mijn film over het perfecte gezinnetje, huisje, tuintje, boompje, beestje en kindje(s). Een mooie en lieve man (allé, dat vind ík toch - hihi), een droomhuisje op een droomlocatie en twee ongelooflijk knappe kindjes! Daarbovenop werden we dan nog eens gezegend met een koningswens: een dochter én een zoon! Wat kan een mens nog meer verlangen?!? Tjah, een beetje rijkdom in plaats van het "normale"... Ik zeg altijd: "geld maakt niet gelukkig, maar het helpt het geluk een handje!"
Nu is mijn film op 16 februari serieus door elkaar geschud en staat ie sindsdien op pauze, niet wetend wanneer we eindelijk terug op "play" zullen mogen of kunnen duwen!
Ik mis mijn Mattitje, ik mis hem wanneer ik naast zijn bedje zit en ik mis hem wanneer ik niet in Gent ben. Ik mis mijn Margootje, ik mis de leuke en grappige momenten met haar. Ik mis het om mijn kindjes in bad te steken, om met hen aan tafel te zitten om samen een boterham te eten. Ik mis verdomme zelfs hun ruzies omwille van een dom stuk speelgoed! Maar ik mis vooral de vertederende momenten wanneer ze mooi samen spelen of samen onder een dekentje voor de televisie zitten of de momenten wanneer ze alleen of samen kattenkwaad uithalen... Alles die zo vanzelfsprekend is, lijkt plotseling zo kostbaar en vooral zo ver weg...
Ik mis mijn man, ik mis hem naast mij in bed, ik mis hem bij mij in de zetel, ik mis onze uitjes, ik mis onze gesprekken over de gewone dingen des leven, over hoe zijn of mijn dag was, over wat we het komende weekend gaan doen, over de streken die Margot of Matti weer uithaalden...
Ik mis mijn dagelijkse routine, mijn huishouden, mijn werk, de kindjes uit mijn klassen en mijn collega's. Ik mis zóveel, maar wat ik vooral mis, is mijn gezin, mijn léven... Samen aan tafel zitten op zondag, samen naar het bos, samen naar Plopsaland, samen... samen... samen...
Die film, die verdomde film!!! Zal mijn leven ooit nog zo vanzelfsprekend zijn als drie weken geleden? Zal ik mijn kleine vriendje ooit terug horen roepen om 6u 's morgens "maaaamaaaa, ik ben waaaakkeeeeer!!!!" Jezus, Matti, voor mijn part staan we elke dag om 5u op! ALLES heb ik ervoor over om jou terug thuis te hebben! Zal hij ooit nog streken uithalen zoals een week of 5 geleden, waarbij hij een halve rol wc-papier door het toilet probeerde te jagen en zo heel de badkamer, gang en onze slaapkamer onder water zette??? Mijn god, wat was ik toen boos op hem en wat heb ik daar nu een spijt van!!!
Waar ik er het moeilijks van al mee heb, dat is het feit dat Matti hoogstwaarschijnlijk nooit meer hetzelfde speelse, vrolijke, normale deugnietje zal zijn! Ik durf het woordje gehandicapt soms zelfs niet in de mond nemen... Niet omdat ik een negatieve kijk heb op gehandicapte kindjes of volwassenen, maar gewoon het idee dat ik mijn kerngezonde kindje misschien wel in god-weet-welke staat zal terugkrijgen, allemaal door die onnozele amandeloperatie!!! Uiteraard gaan we hem oneindig graag blijven zien en zal ik al meer dan doodgelukkig zijn, simpelweg omdat we hem nog steeds bij ons hebben, maar uiteraard wil je je kind in perfecte staat terug en ik lijk elke dag meer te beseffen dat we dat geluk misschien wel niet zullen hebben... Al lijkt hij toch zo "normaal" wanneer ik hem hier in zijn bedje zie liggen, toch lijkt het alsof we elkaar helemaal opnieuw moeten leren kennen! Ik mag vooral niet teveel denken aan het feit dat hij zélf misschien ook wel alles beseft en wel erg triest is door het feit dat hij hier nu ligt en er niets kan tegen doen... We hopen elke minuut van de dag op een wonder...
Ik zou echt wel raad of steun of de ervaringen kunnen gebruiken van mama's / papa's die iets dergelijks meemaakten. Die ook ooit een gezond en perfect kindje hadden die door de één of andere reden (al dan niet zwaar) gehandicapt werd. Hoe ga je hiermee om?
Mijn film over het perfecte gezinnetje, huisje, tuintje, boompje, beestje en kindje(s). Een mooie en lieve man (allé, dat vind ík toch - hihi), een droomhuisje op een droomlocatie en twee ongelooflijk knappe kindjes! Daarbovenop werden we dan nog eens gezegend met een koningswens: een dochter én een zoon! Wat kan een mens nog meer verlangen?!? Tjah, een beetje rijkdom in plaats van het "normale"... Ik zeg altijd: "geld maakt niet gelukkig, maar het helpt het geluk een handje!"
Nu is mijn film op 16 februari serieus door elkaar geschud en staat ie sindsdien op pauze, niet wetend wanneer we eindelijk terug op "play" zullen mogen of kunnen duwen!
Ik mis mijn Mattitje, ik mis hem wanneer ik naast zijn bedje zit en ik mis hem wanneer ik niet in Gent ben. Ik mis mijn Margootje, ik mis de leuke en grappige momenten met haar. Ik mis het om mijn kindjes in bad te steken, om met hen aan tafel te zitten om samen een boterham te eten. Ik mis verdomme zelfs hun ruzies omwille van een dom stuk speelgoed! Maar ik mis vooral de vertederende momenten wanneer ze mooi samen spelen of samen onder een dekentje voor de televisie zitten of de momenten wanneer ze alleen of samen kattenkwaad uithalen... Alles die zo vanzelfsprekend is, lijkt plotseling zo kostbaar en vooral zo ver weg...
Ik mis mijn man, ik mis hem naast mij in bed, ik mis hem bij mij in de zetel, ik mis onze uitjes, ik mis onze gesprekken over de gewone dingen des leven, over hoe zijn of mijn dag was, over wat we het komende weekend gaan doen, over de streken die Margot of Matti weer uithaalden...
Ik mis mijn dagelijkse routine, mijn huishouden, mijn werk, de kindjes uit mijn klassen en mijn collega's. Ik mis zóveel, maar wat ik vooral mis, is mijn gezin, mijn léven... Samen aan tafel zitten op zondag, samen naar het bos, samen naar Plopsaland, samen... samen... samen...
Die film, die verdomde film!!! Zal mijn leven ooit nog zo vanzelfsprekend zijn als drie weken geleden? Zal ik mijn kleine vriendje ooit terug horen roepen om 6u 's morgens "maaaamaaaa, ik ben waaaakkeeeeer!!!!" Jezus, Matti, voor mijn part staan we elke dag om 5u op! ALLES heb ik ervoor over om jou terug thuis te hebben! Zal hij ooit nog streken uithalen zoals een week of 5 geleden, waarbij hij een halve rol wc-papier door het toilet probeerde te jagen en zo heel de badkamer, gang en onze slaapkamer onder water zette??? Mijn god, wat was ik toen boos op hem en wat heb ik daar nu een spijt van!!!
Waar ik er het moeilijks van al mee heb, dat is het feit dat Matti hoogstwaarschijnlijk nooit meer hetzelfde speelse, vrolijke, normale deugnietje zal zijn! Ik durf het woordje gehandicapt soms zelfs niet in de mond nemen... Niet omdat ik een negatieve kijk heb op gehandicapte kindjes of volwassenen, maar gewoon het idee dat ik mijn kerngezonde kindje misschien wel in god-weet-welke staat zal terugkrijgen, allemaal door die onnozele amandeloperatie!!! Uiteraard gaan we hem oneindig graag blijven zien en zal ik al meer dan doodgelukkig zijn, simpelweg omdat we hem nog steeds bij ons hebben, maar uiteraard wil je je kind in perfecte staat terug en ik lijk elke dag meer te beseffen dat we dat geluk misschien wel niet zullen hebben... Al lijkt hij toch zo "normaal" wanneer ik hem hier in zijn bedje zie liggen, toch lijkt het alsof we elkaar helemaal opnieuw moeten leren kennen! Ik mag vooral niet teveel denken aan het feit dat hij zélf misschien ook wel alles beseft en wel erg triest is door het feit dat hij hier nu ligt en er niets kan tegen doen... We hopen elke minuut van de dag op een wonder...
Ik zou echt wel raad of steun of de ervaringen kunnen gebruiken van mama's / papa's die iets dergelijks meemaakten. Die ook ooit een gezond en perfect kindje hadden die door de één of andere reden (al dan niet zwaar) gehandicapt werd. Hoe ga je hiermee om?
.png)
Reacties
Dat heel die nachtmerrie maar snel voorbij is voor jullie!
Tis niet gemakkelijk maar probeer sterk te blijven voor je klein ventje
Ik volg de blog nu al even en twijfel steeds om een reactie te plaatsen.
Bij deze heb ik de moed gevonden om het te doen.
Ik ben 27 jaar en ben sinds 4 jaar zelf mindervalide geworden. Als persoon zelf kan ik maar zeggen dat ik nu pas erg veel dingen begin te missen. Het onbezorgde leven van voordien, maar trek me toch zo goed mogelijk op aan de positieve dingen die gebeuren in mijn leven!
Ik ben vroedvrouw van opleiding en werkte op pediatrie. Daar kwam ik een schrijnende situatie tegen van een mama en papa die hun kind bijna verloren door een ongeval. Na jarenlange revalidatie en wonderbaarlijke zaken is deze meid kunnen uitgroeien tot een sterke dame! Zoveel vraagtekens waren er; zal ze ooit nog spreken, bewegen, ontwaken,...??? JA dit deed ze en HOE!
Ze werd ook overgebracht naar UZ Gent Kinderziekenhuis prinses Elisabeth. Wat een prachtige zorgen kreeg ze daar! Van dichtbij heb ik kunnen meevoelen en meemaken hoe de ouders zich door deze periode hebben geworsteld. Ook de broer en grootouders... Deze meid is ook niet meer de meid van vroeger maar geniet toch zo hard van wat ze wel nog kan en ouders trekken zich hieraan sterk op denk ik.
Een goeie raad dat ik jullie als gezin kan geven is; Praat met elkaar en koester alle kleine mooie momenten. Wat heel bijzonder kan zijn is een 'dagboek' op de kamer leggen van Matti. Iedere dag schreef ik als verpleegkundige erin hoe de verzorging verliep en welke vooruitgang ik had gezien. Kan een steun zijn om dan eens terug te kijken naar het begin, zo zie je dat kleine stappen opeens groot worden...
Ik hoop dat ik jullie met dit verhaal toch een hart onder de riem kan steken! Door beroepsgeheim kan ik geen namen zeggen. Dit is een verhaal die mijn hart nooit meer zal verlaten en heb ongelofelijk veel respect voor de ouders, de broer, grootouders en de Flinke meid zelf! Want zij deden het allemaal steunend onder elkaar. Weet dat het ook niet verkeerd is om een traan te laten en alles ook eens even niet meer te zien zitten. Dit is compleet normaal, maar daarna opnieuw kijken naar de kleine lichtpuntjes en opnieuw gaan ;)!
Ik geloof heel hard in jullie kunnen, jullie zien er mij een sterk en krachtig gezin uit!!
Dikke knuffel
Het is keihard om hiermee om te gaan ... Het is moeilijk maar geleidelijk aan krijgt het meer een plaatsje en leer je er beter mee omgaan.
Accepteren is moeilijk, waarom net jou kind ? Waarom ? Twijfels en verdriet overheersen in het begin, maar hoewel het moeilijk blijft om te accepteren dat je kind niet meer is zoals ervoor, het gaat met de tijd wel beter .... Er zijn momenten waar je er weer keihard mee geconfronteerd wordt, wat voor de meesten evident is , is dat voor jullie (gezin) niet .... en dan vooral ook als je kind het zelf moeilijk heeft om te aanvaarden dat hij 'anders' is dan de andere kinderen en vroeger net zoals vriendjes wel alles kon en deed .... Bij momenten keihard, bij momenten superdankbaar met alle dingen die hij wel kan en waar hij wel nog kan van genieten en meemaken...
Iedereen is natuurlijk anders maar het is een rouwproces dat veel tijd vergt en misschien wel nooit helemaal zal eindigen ... maar je moet verder, je kan niet anders en er zijn voor hem en alle mogelijke liefde geven aan je kleine vent , weten dat hij voor alles bij jullie terecht kan .... dat is belangrijk.... .
Moed hoor !
Mama die (door ervaring) heel erg goed weet wat jullie nu doormaken ondanks gans ander verhaal ....