Al twee maandjes voorbij... De tijd begint weer te vliegen... Net als voorheen...

Vreemd hoe alles zo plots weer zo normaal kan aanvoelen... Onze wereld, ons gezin, al onze doen en laten is veranderd en toch lijkt alles hetzelfde gebleven. Op dat ene persoontje na die ons in zijn grip heeft, die ons nodig heeft, die niet meer - nooit meer - zonder ons kan... 

Vrijdag 1 september was een keerpunt in ons gezinsverhaal, een nieuw hoofdstuk! Vooral dan voor Matti en voor mij, want na 18 lange en intense maanden dicht bij elkaar, moesten we elkaar nu echt los laten. Elk zijn eigen weg, al was het maar voor een uur of 10 per dag. Elke morgen rond 7u moet ik mijn kaboutertje uitzwaaien en begin ik de uren en minuten af te tellen tot het 17u is en hij terug thuis is. Veel tijd voor poespas of om te mijmeren, is er niet want de plicht roept! Margot moet - met de nodige druk op de ketel - opgejaagd worden om op tijd klaar te staan zodat geen van ons beiden te laat op school komt... En zo begint onze dag, net als elk ander gezin... Rush hour every morning ;-) 

Het is pas wanneer ik 's avonds een lief, lachend doch lichtjes vermoeid ventje in zijn bedje leg, dat ik besef hoe erg ik hem bij me mis. Overdag heb ik het gelukkig zódanig druk in mijn eigen klasje dat er weinig tijd overblijft om aan mijn lieverds te denken. Al moet ik eerlijk bekennen dat mijn gedachten het meeste afdwalen naar Mattitje... Elke avond krijg ik een full report van mijn 2 grootste schatjes waarin ze me vertellen wat ze allemaal uitspookten, maar van mijn kleinste keppetje weet ik het alleen maar vanuit zijn schriftje. Hij kan me niet zelf vertellen hoe zijn dagje was. Of hij mij ook heeft gemist en of hij ook momentjes heeft gehad dat hij aan mij denkt en er toch een traantje opkomt. Heeft hij een favoriete vriendje? Wat vindt hij van zijn nieuwe juf? Wat vindt hij leuk in de klas? Vond hij het lekker om te eten 's middags enz... Wat mis ik zijn oneindige getetter, ook al kreeg ik er soms barstende hoofdpijn van! Ik hoop zó hard dat hij dát ooit terug zal kunnen! Ah, ik hoop soms meer dat hij terug zou kunnen praten dan dat hij terug zou kunnen stappen ofzo! Al ben ik nu uiteraard ook al doodgelukkig met de prachtige lach die ik krijg wanneer ik hem 's avonds verwelkom, de kleine casanova! :-) Hij weet al hoe hij zijn moeder moet doen smelten! :-)

Men zegt dat knuffelen de aanmaak van gelukshormonen en andere stofjes in je lichaam bevordert. Die stofjes enz. zorgen ervoor dat je je gewaardeerd voelt en dat er oprechte aandacht voor je is, dat je graag gezien wordt en dat er iemand is die heel veel liefde voor je voelt. Hoewel Matti heel erg afhankelijk is geworden van iedereen, zie je dat hij dit ook zo aanvoelt. Hij heeft 's avonds echt nood aan een portie knuffels! En wij ook! Hij wordt al helemaal vrolijk bij het horen van mijn stem wanneer hij van de bus komt... Zalig toch? :)