Een nieuw hoofdstuk...
Nope, ik ga mijn berichtje niet beginnen met een sorryyyyyy :-)
Ik weet dat het een eeuwigheid geleden leek sinds jullie iets van ons hoorden, maar de voorbije maanden zijn voorbij gevlógen! Hoewel ik niet moest gaan werken en eigenlijk enkel de zorg voor Mattitje op mij moest nemen, het huishouden runnen en uiteraard ook mijn oudste productje verder moest blijven opvoeden (en geloof me, dá's pas een uitdaging! :-D haha), toch leken mijn dagen en nachten meer dan goed gevuld! Ik kwam soms nog tijd tekort! Het maakte me een klein beetje bang voor wat nog moet komen... De re-integratie van Matti en mezelf in de maatschappij. Weg van de veilige thuishaven, dicht bij elkaar waar mama, bij elk gilletje of krampje, paraat staat met een portie troost en knuffeltjes...
Sinds de laatste keer dat ik blogde, is er heel veel veranderd! Eind maart hadden we oudervergadering in het revalidatiecentrum met de arts en alle behandelende therapeuten die dagelijks instaan voor Matti's "genezing". Bij ons, vooral bij mij eigenlijk, begon de nieuwsgierigheid te groeien naar wat er zou komen ná Gent... Waar zou Matti dan zijn dagen vullen? Zou ik vanaf 1 september éindelijk terug voor de klas kunnen staan? Zou ons leven éindelijk terug een beetje "gewoner" worden???
De arts van het centrum stuurde aan op een type 4 - school, met als voorkeur Dominik Savio te Gits omdat die een zeer goede reputatie heeft en ook omdat die wat dichter bij huis is. De vraag was alleen of ze Matti wel zouden aanvaarden! Pff, van stress gesproken, want op de vraag "wat als hij daar niet terecht kan?" leek er niet meteen een antwoord klaar te liggen! "Help, dan kan ik misschien wel nooit meer gaan werken", flitste vliegensvlug door mijn gedachten... We vroegen om ons zo snel mogelijk in contact te brengen met het instituut zodat we er zeker vroeg genoeg bij zouden zijn en dat al geen reden zou kunnen zijn om ons mannetje niet toe te laten. Amai, precies of we waren kandidaat om ons kindje in één of andere elite-school binnen te krijgen! Na enkele weken, een poosje na de paasvakantie mochten we naar Gits voor een informatieve rondleiding. Ik kreeg er ook namen van eventuele alternatieven mócht Matti niet aanvaard worden door het hulpteam.
Er volgden dágen van rondbellen, websites bekijken en herbekijken en vergelijken enz enz... Het lijkt makkelijk om een schooltje uit te kiezen voor je kindje, tot je kindje dergelijke zorg nodig heeft, zo blijkt. Vrije keuze is er niet of het kost je een aanzienlijke hoop geld per maand, want enkel wanneer je de dichtstbijzijnde school uitkiest, wordt het vervoer en andere tussenkomsten die gauw zouden oplopen, betaald door het VAPH enz... En zo kwamen we dus uit bij basisschool De Bevertjes in Oedelem, bij Beernem. Een GO-schooltje, die aansluit bij het net waar ik zelf te werk was gesteld. Na een bezoek aan de school, besloten we "stante pede" om hem dáár in te schrijven! Het was liefde op het eerste gezicht toen we zijn toekomstige klasje binnenstapten! We zagen enkele andere kindjes "zoals Matti" die er met heel veel respect en liefde werden begeleid door enkele juffen om te spelen, te eten, te knutselen enz... Eigenlijk om zich bezig te houden, wat zeker niet evident is voor kindjes die eigenlijk zo goed als niets zelfstandig kunnen. Dat was het stuk waar ik ook het meeste mee worstelde; Matti bezighouden wanneer hij niet in Gent was. Zeker omdat je ook niet mag vergeten dat alle huishoudelijke taken zich ook niet vanzelf vervullen... Tussen de was en de plas, strijken, eten maken, boodschappen doen door, lag Matti vaak eens rustig te snoezelen in de zetel of zat hij in zijn stoeltje naar de tv te kijken. Hetgeen je uiteraard ook al eens met kindjes zonder beperking doet, maar ik voelde me er wel steeds ambetant bij. Ik zou graag weten waarmee ik mijn druifje kan entertainen! Stiekem hoopte ik dus een beetje dat - eens hij naar school zou gaan - ik ook meer zou kunnen leren over hoe je "zo'n" kindjes kan bezighouden doorheen de dag.
Om terug te vallen op de schooltjes-zoektocht: we waren verkocht aan de gezellige, doch verouderde school met al haar middelen die Matti ten goede zouden komen, de prachtige groene omgeving, het enthousiaste team van leerkrachten en therapeuten en de enórm vriendelijke directie in Oedelem en ons besluit stond meteen vast! Hier schrijven we hem in! Liever gisteren, dan vandaag! Maar eerst nog even overleggen met Gent om te horen of we wel de juiste keuze zouden maken. Toen ik het in Gent besprak op de volgende oudervergadering, was iedereen het met ons eens dat Matti een flink bevertje zou zijn en dat hij daar op zijn plaats zou zitten. Wat ons bracht bij de volgende vraag; wanneer??? In principe had Matti nog een verlenging gekregen tot het voorjaar van 2018, maar tot onze grote verrassing kregen we te horen dat wij hier eigenlijk het laatste woord in hebben, waarop Arn meteen "1 september" antwoordde. We verschoten allemaal van zijn reactie... De arts, de therapeuten en ook ik! Mijn innerlijke zelfje kreeg een lichte paniekaanval bij het horen van die datum! Ik moest me op zijn mínst mentaal wat kunnen voorbereiden op een startdatum die plots zó dichtbij was! Help! Na enkele seconden van verschot, ongeloof en misschien ook wel een klein beetje getreur omdat hun oogappeltje het revalidatie-centrum vroeger zou gaan verlaten, stemde het team toch unaniem toe! Oef, er volgde meteen een gevoel van opluchting en blijdschap... Het einde van zijn UZ-Gent-avontuur was eindelijk in zicht!!! We konden beginnen aftellen!
Ik liet ze in Gits weten dat we een andere weg zouden inslaan en dat vonden ook zij een goede keuze in het belang van Matti! Ginds hadden we immers geen enkel kindje gezien die er "zo erg" aan toe is als ons ventje. We twijfelden of dit wel de goede school zou zijn voor hem. Hij zou er dus misschien tóch een beetje uit de boot gevallen zijn en gekend staan als "de slechtste van de school" en dat was mijn grootste nachtmerrie! Van zodra we uit Gent wegreden, liet ik weten dat we hadden gekozen voor de bevertjes. Zelfs al aan de telefoon was de directrice razend enthousiast! We hadden echt een super gevoel tijdens de rondleiding en deze reactie bevestigde nog maar eens ons gevoel: dit wordt zijn tweede thuis!!! We werden uitgenodigd op het tuinfeest dat halfweg juni plaatsvond en ook deze belevenis haalde ons nog maar eens over de streep! Die kindjes worden daar allemaal op handen gedragen door het volledige team! Zalig!!!! De week erna trok ik opnieuw naar Oedelem om hem er nu definitief in te schrijven! Enkel overdag natuurlijk, want aan internaten wil ik voorlopig nog niet denken! Laat ons maar beginnen bij het begin! Ik wil hem graag nog enkele jaren elke avond zelf in zijn bedje leggen en hem goedenacht kussen... :)
Het schooljaar liep op zijn einde en met de nodige stress om een school te vinden én daarbij nog eens de strijd met Margot die soms liever lui is dan moe als het over oefenen gaat, sloten we juni 2017 meer dan goed af! Een mooi rapportje met lovende commentaren en de laatste 2 maanden voor "broerie" - zo noemt Margot haar schattebol - terug met school zou starten!
Eigenlijk wil ik niet, maar soms dwingen mijn gedachten me om es stil te staan bij wat er allemaal gebeurd is... Waar stonden we een jaar geleden? Hoe was Matti? Wat kan hij nu al wat hij toen nog niet kon? Hoe zou hij geweest zijn mocht dit alles hem niet zijn overkomen? Wat dachten we wel toen we vorig jaar zeiden dat tegen nu alles achter de rug zijn... Pfff... Het maakt me steeds weer een beetje somber, maar dan denk ik aan alle mooie momenten die hij ons alweer gaf! Elk beetje "kunnen" die terugkeert, hoe flink hij kan eten en drinken, hoe hij zo mooi kan lachen en genieten van elke kus, knuffel en aanraking, hoe klein ook... Hij doet ieders hartje smelten... Al van kleins af aan was hij ieders hartendiefje en dat blijft hij, hoe beperkt hij ook is of blijft...
De zomer begon super, met veel zonnige dagen - warm of minder warm - en veel rust en genieten. Vooral dat laatste heb ik de afgelopen maanden echt léren doen en ik kan het iedereen aanraden!!! Wacht asjeblieft niet tot er ook zoiets ingrijpend gebeurd met je liefste, maar geniet van elke dag, elk moment! Die mand strijk of die vieze vloer zal er morgen of overmorgen ook nog liggen, en ook wanneer het weer wat tegenzit! Ik zit zelf liever buiten in het zonnetje met een goed boek en doe lastige klusje dan wel wanneer het eens wat frisser is of wanneer het buiten regent! ;-) Echt doen!!!!
Eind juli zijn we met ons gezinnetje voor het eerst alleen op reis geweest! We waren het eerst niet van plan met Mattitje, maar in de loop van het voorjaar besloot ik toch es te snuisteren op websites van verschillende touroperators, campings en hotels en ja hoor, eens je begint te zoeken....... En zo trokken we naar de Côte d'Azur in Zuid-Frankrijk! We kozen voor een erg kindvriendelijke camping in Fréjus. We zijn 2 jaar geleden ook op reis gegaan naar Zuid-Frankrijk, ook op een camping, en we hebben ons daar supergoed geamuseerd dus zagen we een herhaling wel zitten! We kozen bewust voor een camping omdat we zo niet zouden opgesloten zitten in een hotelkamer wanneer Matti eventjes nood had aan een namiddagje rust of slaap. Gelukkig is het geen enkele dag zover gekomen en hield ons dapper kereltje ons ferm goed bij! We hebben zóveel mooie dingen gezien!!! We gingen op uitstap naar Monte Carlo, naar Cannes, naar St-Raphaël, gingen naar de orka's kijken in Marineland, op bezoek bij enkele lieverds in St-Tropez waar we ook getuige waren van de bosbranden (!) en het absolute hoogtepunt hielde we voor de allerlaatste dag: les Gorges du Verdon! Een absoluut wereldwonder!!! Adembenemend prachtig!!! We hadden spijt dat we op safe hadden gespeeld door maar 1 weekje te boeken! Ik had wat schrik dat Matti de extreme hitte niet zou aankunnen, maar het deed hem niets! Er waren dagen dat de temperatuur hoger was dan ons eigen lichaam, maar meneertje bleef lekker cool ;-) Wij konden een verfrissende plons in het water wel hebben, maar voor Matti was dat geen pretje! Het water voelde voor hem véél te koud aan in vergelijking met hoe warm het wel was, dus het bleef bij 1 keer, hihi!!!
Een terug in het natte België was de zomer al in 2 gesneden en konden de laatste 31 dagen één voor één doorkruist worden op de kalender! Het einde... of het begin... naderde elke dag een beetje meer! Nu nog hopen dat mama zélf ook snel terug aan de slag kan want ik had absoluut geen zin om thuis te zitten niksen terwijl mijn oogappels de hele dag weg zouden weg zijn, hoor! Brrr!!!
Ik weet dat het een eeuwigheid geleden leek sinds jullie iets van ons hoorden, maar de voorbije maanden zijn voorbij gevlógen! Hoewel ik niet moest gaan werken en eigenlijk enkel de zorg voor Mattitje op mij moest nemen, het huishouden runnen en uiteraard ook mijn oudste productje verder moest blijven opvoeden (en geloof me, dá's pas een uitdaging! :-D haha), toch leken mijn dagen en nachten meer dan goed gevuld! Ik kwam soms nog tijd tekort! Het maakte me een klein beetje bang voor wat nog moet komen... De re-integratie van Matti en mezelf in de maatschappij. Weg van de veilige thuishaven, dicht bij elkaar waar mama, bij elk gilletje of krampje, paraat staat met een portie troost en knuffeltjes...
Sinds de laatste keer dat ik blogde, is er heel veel veranderd! Eind maart hadden we oudervergadering in het revalidatiecentrum met de arts en alle behandelende therapeuten die dagelijks instaan voor Matti's "genezing". Bij ons, vooral bij mij eigenlijk, begon de nieuwsgierigheid te groeien naar wat er zou komen ná Gent... Waar zou Matti dan zijn dagen vullen? Zou ik vanaf 1 september éindelijk terug voor de klas kunnen staan? Zou ons leven éindelijk terug een beetje "gewoner" worden???
De arts van het centrum stuurde aan op een type 4 - school, met als voorkeur Dominik Savio te Gits omdat die een zeer goede reputatie heeft en ook omdat die wat dichter bij huis is. De vraag was alleen of ze Matti wel zouden aanvaarden! Pff, van stress gesproken, want op de vraag "wat als hij daar niet terecht kan?" leek er niet meteen een antwoord klaar te liggen! "Help, dan kan ik misschien wel nooit meer gaan werken", flitste vliegensvlug door mijn gedachten... We vroegen om ons zo snel mogelijk in contact te brengen met het instituut zodat we er zeker vroeg genoeg bij zouden zijn en dat al geen reden zou kunnen zijn om ons mannetje niet toe te laten. Amai, precies of we waren kandidaat om ons kindje in één of andere elite-school binnen te krijgen! Na enkele weken, een poosje na de paasvakantie mochten we naar Gits voor een informatieve rondleiding. Ik kreeg er ook namen van eventuele alternatieven mócht Matti niet aanvaard worden door het hulpteam.
Er volgden dágen van rondbellen, websites bekijken en herbekijken en vergelijken enz enz... Het lijkt makkelijk om een schooltje uit te kiezen voor je kindje, tot je kindje dergelijke zorg nodig heeft, zo blijkt. Vrije keuze is er niet of het kost je een aanzienlijke hoop geld per maand, want enkel wanneer je de dichtstbijzijnde school uitkiest, wordt het vervoer en andere tussenkomsten die gauw zouden oplopen, betaald door het VAPH enz... En zo kwamen we dus uit bij basisschool De Bevertjes in Oedelem, bij Beernem. Een GO-schooltje, die aansluit bij het net waar ik zelf te werk was gesteld. Na een bezoek aan de school, besloten we "stante pede" om hem dáár in te schrijven! Het was liefde op het eerste gezicht toen we zijn toekomstige klasje binnenstapten! We zagen enkele andere kindjes "zoals Matti" die er met heel veel respect en liefde werden begeleid door enkele juffen om te spelen, te eten, te knutselen enz... Eigenlijk om zich bezig te houden, wat zeker niet evident is voor kindjes die eigenlijk zo goed als niets zelfstandig kunnen. Dat was het stuk waar ik ook het meeste mee worstelde; Matti bezighouden wanneer hij niet in Gent was. Zeker omdat je ook niet mag vergeten dat alle huishoudelijke taken zich ook niet vanzelf vervullen... Tussen de was en de plas, strijken, eten maken, boodschappen doen door, lag Matti vaak eens rustig te snoezelen in de zetel of zat hij in zijn stoeltje naar de tv te kijken. Hetgeen je uiteraard ook al eens met kindjes zonder beperking doet, maar ik voelde me er wel steeds ambetant bij. Ik zou graag weten waarmee ik mijn druifje kan entertainen! Stiekem hoopte ik dus een beetje dat - eens hij naar school zou gaan - ik ook meer zou kunnen leren over hoe je "zo'n" kindjes kan bezighouden doorheen de dag.
Om terug te vallen op de schooltjes-zoektocht: we waren verkocht aan de gezellige, doch verouderde school met al haar middelen die Matti ten goede zouden komen, de prachtige groene omgeving, het enthousiaste team van leerkrachten en therapeuten en de enórm vriendelijke directie in Oedelem en ons besluit stond meteen vast! Hier schrijven we hem in! Liever gisteren, dan vandaag! Maar eerst nog even overleggen met Gent om te horen of we wel de juiste keuze zouden maken. Toen ik het in Gent besprak op de volgende oudervergadering, was iedereen het met ons eens dat Matti een flink bevertje zou zijn en dat hij daar op zijn plaats zou zitten. Wat ons bracht bij de volgende vraag; wanneer??? In principe had Matti nog een verlenging gekregen tot het voorjaar van 2018, maar tot onze grote verrassing kregen we te horen dat wij hier eigenlijk het laatste woord in hebben, waarop Arn meteen "1 september" antwoordde. We verschoten allemaal van zijn reactie... De arts, de therapeuten en ook ik! Mijn innerlijke zelfje kreeg een lichte paniekaanval bij het horen van die datum! Ik moest me op zijn mínst mentaal wat kunnen voorbereiden op een startdatum die plots zó dichtbij was! Help! Na enkele seconden van verschot, ongeloof en misschien ook wel een klein beetje getreur omdat hun oogappeltje het revalidatie-centrum vroeger zou gaan verlaten, stemde het team toch unaniem toe! Oef, er volgde meteen een gevoel van opluchting en blijdschap... Het einde van zijn UZ-Gent-avontuur was eindelijk in zicht!!! We konden beginnen aftellen!
Ik liet ze in Gits weten dat we een andere weg zouden inslaan en dat vonden ook zij een goede keuze in het belang van Matti! Ginds hadden we immers geen enkel kindje gezien die er "zo erg" aan toe is als ons ventje. We twijfelden of dit wel de goede school zou zijn voor hem. Hij zou er dus misschien tóch een beetje uit de boot gevallen zijn en gekend staan als "de slechtste van de school" en dat was mijn grootste nachtmerrie! Van zodra we uit Gent wegreden, liet ik weten dat we hadden gekozen voor de bevertjes. Zelfs al aan de telefoon was de directrice razend enthousiast! We hadden echt een super gevoel tijdens de rondleiding en deze reactie bevestigde nog maar eens ons gevoel: dit wordt zijn tweede thuis!!! We werden uitgenodigd op het tuinfeest dat halfweg juni plaatsvond en ook deze belevenis haalde ons nog maar eens over de streep! Die kindjes worden daar allemaal op handen gedragen door het volledige team! Zalig!!!! De week erna trok ik opnieuw naar Oedelem om hem er nu definitief in te schrijven! Enkel overdag natuurlijk, want aan internaten wil ik voorlopig nog niet denken! Laat ons maar beginnen bij het begin! Ik wil hem graag nog enkele jaren elke avond zelf in zijn bedje leggen en hem goedenacht kussen... :)
Het schooljaar liep op zijn einde en met de nodige stress om een school te vinden én daarbij nog eens de strijd met Margot die soms liever lui is dan moe als het over oefenen gaat, sloten we juni 2017 meer dan goed af! Een mooi rapportje met lovende commentaren en de laatste 2 maanden voor "broerie" - zo noemt Margot haar schattebol - terug met school zou starten!
Eigenlijk wil ik niet, maar soms dwingen mijn gedachten me om es stil te staan bij wat er allemaal gebeurd is... Waar stonden we een jaar geleden? Hoe was Matti? Wat kan hij nu al wat hij toen nog niet kon? Hoe zou hij geweest zijn mocht dit alles hem niet zijn overkomen? Wat dachten we wel toen we vorig jaar zeiden dat tegen nu alles achter de rug zijn... Pfff... Het maakt me steeds weer een beetje somber, maar dan denk ik aan alle mooie momenten die hij ons alweer gaf! Elk beetje "kunnen" die terugkeert, hoe flink hij kan eten en drinken, hoe hij zo mooi kan lachen en genieten van elke kus, knuffel en aanraking, hoe klein ook... Hij doet ieders hartje smelten... Al van kleins af aan was hij ieders hartendiefje en dat blijft hij, hoe beperkt hij ook is of blijft...
De zomer begon super, met veel zonnige dagen - warm of minder warm - en veel rust en genieten. Vooral dat laatste heb ik de afgelopen maanden echt léren doen en ik kan het iedereen aanraden!!! Wacht asjeblieft niet tot er ook zoiets ingrijpend gebeurd met je liefste, maar geniet van elke dag, elk moment! Die mand strijk of die vieze vloer zal er morgen of overmorgen ook nog liggen, en ook wanneer het weer wat tegenzit! Ik zit zelf liever buiten in het zonnetje met een goed boek en doe lastige klusje dan wel wanneer het eens wat frisser is of wanneer het buiten regent! ;-) Echt doen!!!!
Eind juli zijn we met ons gezinnetje voor het eerst alleen op reis geweest! We waren het eerst niet van plan met Mattitje, maar in de loop van het voorjaar besloot ik toch es te snuisteren op websites van verschillende touroperators, campings en hotels en ja hoor, eens je begint te zoeken....... En zo trokken we naar de Côte d'Azur in Zuid-Frankrijk! We kozen voor een erg kindvriendelijke camping in Fréjus. We zijn 2 jaar geleden ook op reis gegaan naar Zuid-Frankrijk, ook op een camping, en we hebben ons daar supergoed geamuseerd dus zagen we een herhaling wel zitten! We kozen bewust voor een camping omdat we zo niet zouden opgesloten zitten in een hotelkamer wanneer Matti eventjes nood had aan een namiddagje rust of slaap. Gelukkig is het geen enkele dag zover gekomen en hield ons dapper kereltje ons ferm goed bij! We hebben zóveel mooie dingen gezien!!! We gingen op uitstap naar Monte Carlo, naar Cannes, naar St-Raphaël, gingen naar de orka's kijken in Marineland, op bezoek bij enkele lieverds in St-Tropez waar we ook getuige waren van de bosbranden (!) en het absolute hoogtepunt hielde we voor de allerlaatste dag: les Gorges du Verdon! Een absoluut wereldwonder!!! Adembenemend prachtig!!! We hadden spijt dat we op safe hadden gespeeld door maar 1 weekje te boeken! Ik had wat schrik dat Matti de extreme hitte niet zou aankunnen, maar het deed hem niets! Er waren dagen dat de temperatuur hoger was dan ons eigen lichaam, maar meneertje bleef lekker cool ;-) Wij konden een verfrissende plons in het water wel hebben, maar voor Matti was dat geen pretje! Het water voelde voor hem véél te koud aan in vergelijking met hoe warm het wel was, dus het bleef bij 1 keer, hihi!!!
Een terug in het natte België was de zomer al in 2 gesneden en konden de laatste 31 dagen één voor één doorkruist worden op de kalender! Het einde... of het begin... naderde elke dag een beetje meer! Nu nog hopen dat mama zélf ook snel terug aan de slag kan want ik had absoluut geen zin om thuis te zitten niksen terwijl mijn oogappels de hele dag weg zouden weg zijn, hoor! Brrr!!!
Half augustus op uitstap met de reva naar Harry Malter in Heusden <3
16 september 2017
Ik zat bij mijn zusje voor mijn maandelijks mini-relaxmomentje waarbij mijn nageltjes er terug een nieuw kleurtje krijgen, toen ik plots telefoon kreeg uit onverwachte hoek! De school waar ik enkele jaren terug een interim had gedaan, had nog een leerkracht tekort voor een 4/5-aanstelling! Hetgeen waar ik op hoopte!!!! Zalig!!!! Een fulltime zag ik nog niet meteen zitten, maar een 4/5 was voor mij perfect om een goed evenwicht te zoeken tussen werk, huishouden en mijn kindjes. Op die manier laat het mij ook toe om ze zelf eens van school af te halen en terwijl eens te polsen hoe het gaat in de klas. De laatste 2 weken van augustus werd dus gevuld met schoolwerk, voorbereiden, klasje in orde zetten, enz... Ik zag het helemaal zitten!!!! Op naar het nieuwe schooljaar!!! ;-)
1 september 2017
Eindelijk breekt de dag aan waar we allemaal zo naar verlangd hebben! Margootje naar het 3de leerjaar, mama terug voor de klas en Mattitje terug naar school!!! Stiekem had ik gehoopt dat ik op 1 september nog geen werk had zodat ik Matti zelf naar school kon brengen, maar we nemen de builen met de blutsen en Mattitje werd veilig en wel afgezet door zijn allerliefste papatje die hem met een klein hartje bij de juf achterliet. De dag vloog voorbij en voor ik het goed en wel besefte liet de schoolbel me weten dat het tijd was om de kindjes een fijn weekend toe te wensen en om snel snel achter ons druifje te rijden!!! Vanaf maandag gaat hij met de schoolbus mee, maar de eerste dag was toch extra speciaal en we wilden hem niet meteen meegeven met de bus. :-)
Om 15u20 stapte ik bij Arn en Margot in de auto en een half uurtje later stapten we samen de vlinderklas van de bevertjes binnen waar we ons vriendje in zijn buggytje zagen zitten. Je kon al aan zijn gezichtje zien dat hij een vermoeiende dag achter de rug had, maar bij het horen van onze stemmen verscheen zijn mooie lach al meteen op zijn gezichtje! Ik was alweer weemoedig om hem te zien en kon hem niet snel genoeg knuffelen!!! Juf Freya vertelde ons dat hij 's morgen heel eventjes droevig was geweest, maar dat het gauw terug over was. Hij had flink gegeten, gespeeld op de mat, een "power-napje" gedaan in het waterbed, kortom: de eerste dag was geslaagd! Op naar maandag!
Dikke kus!!!
Write to you sooooon ;-)
.png)
Reacties