Mei 2016... Een maand vól nieuwe herinneringen...
Amai, jullie moeten mijn vertelsels hier wel écht graag lezen of volgen, want ik krijg al privéberichtjes via Facebook om te vragen wanneer ik nog eens blog, hihi! Zalig!
In het begin had ik uiteraard heel veel te vertellen. Er veranderde ook zoveel in ons leven en er was ook zoveel die me van het hart moest. Hiervoor ben ik destijds ook begínnen bloggen; om alle pijn, verdriet en onmacht van me a te schrijven... Het is niet dat ik deze onprettige gevoelens niet meer ervaar, maar ik probeer het een béétje te plaatsen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik mijn zoontje nog steeds dicht bij me heb. Zoals jullie weten, kon het helemaal andersom uitgedraaid zijn ook! Ik trek me op aan alle motiverende, positieve en enorm liefdevolle reacties die ik hier lees, op Facebook enz...
Maar... ik hou me vooral recht door mijn kleine vechtertje! Hij bewees ondertussen al meermaals dat niets onmogelijk is en dat de geneeskunde op vele gebieden nog steeds veel onwetenheid biedt. Eerst ging hij óf sterven, of hersendood zijn... Zo'n drie dagen na deze prognose, leek hij "alive and - not so kicking", maar vooral ALIVE!!! Yes! Hij had het gehaald! Daarna zou hij zeer ernstige hersenschade hebben, zó ernstig dat er geen kwalitatief leven meer zou weggelegd zijn voor hem... Hij zou nooit van de beademing af geraken en zou voor de rest van zijn leven "een plantje" zijn, afhankelijk van machines om te kúnnen blijven leven... Nog geen week later werd hij geëxtubeerd en nog eens een week later mocht hij naar een niet-intensieve afdeling en kon zijn revalidatie beginnen!!! Matti, my little superhero, yes you can!!! :'-) (toch effe een traantje weg pinken...)
Op zondag 28 februari werd mijn vriendje langzaam maar zeker "wakker", vooral langzaam dan, want het duurde nog tot maandag 7 maart tot ie eindelijk een teken(tje) van leven gaf. zijn oogjes nu en dan openen, reageren op pijnprikkels, steeds meer tegen ademen op de machine, zodat de stap naar extubatie werd gezet! En dan, op 14 maart, begon Matti aan zijn genezingsproces... Dé beruchte revalidatie waardoor we hem zo goed en zo ver mogelijk zouden kunnen terug krijgen... Matti stond aan het begin van de rest van zijn leven!
Ondertussen zijn we ruim 2 maanden verder en het Mattitje die we vandaag zien, is bijlange het Mattitje niet meer van tóen! Eindelijk zien we wat positieve vooruitgang! Gelukkig maar! Neen, hij praat nog niet, hij loopt nog niet rond enz enz... Verwacht jullie echt niet aan Hollywood - scenario's want het gaat térgend langzaam. Dat is meteen ook de reden waarom ik hier niet meer om de haverklap zit te typen. Ik heb gewoon niet altijd zoveel te vertéllen! :-/
We maakten zóveel mooie herinneringen sinds mijn laatste berichtje hier, met op kop de geboorte van "Nini ze beebie" om het à la Matti te zeggen. Mijn zus is begin mei bevallen van een prachtig meisje, LIES! Tijdens de periode dat Matti op intensieve lag en de moed ons meer ónder onze schoenen zat dan erin, stelde mijn schoonbroer (Matti's peter) ons voortdurend gerust... Hij verzekerde ons dat Matti in zijn rolstoel op bezoek zou komen op de materniteit!!! Zo gezegd, zo gedaan! Ze was bevallen op een dinsdag en ik stelde alles in het werk om de woensdag, na de reva, mijn oogappeltje mee te krijgen naar huis voor een nachtje. Toen we de kamer binnen kwamen op de materniteit waar mijn zus lag, vloeiden tranen van ontroering want de verrassing was zó groot!!! Matti wás op bezoek bij zijn kersverse nichtje!!! :'-)
Naast de geboortje van ons jongste familielid, was Margot's communie het absolute hoogtepunt van de maand mei! :-) De 2 dagen voor HAAR dag gingen we samen de zaal versieren. Ik was op 15 februari - de dag voor Matti in het ziekenhuis belandde - al naar AVA (mijn favoriete winkel!!!) geweest om vanalles bij elkaar te zoeken van versiering enz. zodat ik zéker spulletjes genoeg had om het piekfijn in orde te maken. Mensen die mij goed genoeg kennen, weten dat ik een enórm "pietje precies" ben en verwachten dit dan waarschijnlijk ook. Ik wilde hen en vooral Margootje dus zeker niet teleurstellen. We hadden op vrijdag alle versiering al gedaan zodat we de zaterdag enkel nog moesten "afwerken". Nog een paar zaken klaarzetten zodat we tegen de zondag paraat stonden. Terwijl we de zaterdag nog wat kleinigheden klaarzetten, ging Margot fijn buitenspelen op het speelplein. Pfff, sinds dit hele voorval met Matti voel ik van mezelf dat ik echt wel overbeschermend ben naar mijn kindjes toe. Ze was de week ervoor ook op schoolreis geweest naar Bellewaerde! Had ik gekúnnen, ik beet mijn nagels eraf tot aan mijn ellebogen!!! Echt niet leuk, maar volledig normaal gezien de omstandigheden, denk ik. Niet dat ik voordien niet beschermend was, maar toen was het meer volgens het "er zal wel niet gebeuren, maar tóch..."-principe. Hier ben ik inmiddels vollédig van afgestapt! :-o
Soit, back to the point... De zaalversiering was echt top, al zeg ik het zelf. Ik was méér dan tevreden toen mijn dochter op zaterdag de zaal binnenkwam en er spontaan een brede lach op haar gezichtje tevoorschijn kwam! Ze vond het prachtig!!! :-)
Ook op het feest de dag zelf zorgden we voor een méga-verrassing want... Jaja, we hadden ervoor gezorgd dat Matti enkele uurtjes bij ons kon zijn!!! Net toen iedereen zijn plaatsje aan tafel ging zoeken, kwam het rolwagenvervoer eraan. Ik liep naar buiten, zonder tegen iemand iets te zeggen en niemand had iets door want van de eerste tot de laatste waren ze bezig met hun eigen naamkaartje te zoeken! Hihi! Mijn plannetje was gelukt! Hij was ÜBER-schattig in zijn kleertjes die we samen nog zijn gaan uitkiezen. Hij had zelf zijn broek en blazer uitgekozen en het stond hem als geeneen! Bij het binnenkomen in de gang ging Arn snel Margot uit het springkasteel halen. Ze stond aan de grond genageld bij het zien van haar kleine broertje! Hij had bovendien voor een cadeautje gezorgd!!! (Met de hulp van mama ;-) hihi). En hop, daar waren de waterige ogen! Ik probeerde mijn ogen zo wijd als mogelijk open te trekken om mij make-up te sparen en om niet weer een rood gezicht te hebben op alle foto's. Daarna opende Arn de deur die naar het zaaltje leidde en kwam het geroezemoes ons tegemoet. Op het moment dat ik met Matti binnenreed, werd het muisstil! Je kon er een speld horen vallen! Toen had ik het natuurlijk helemaal gehad! Er greep me precies iemand naar de keel! Ik kon geen woord meer zeggen, alleen huilen... Huilen van geluk! Ik was zoooo blij dat hij erbij was en dat onze dag, Margót haar dag COMPLEET was! Iedereen - of toch bijna iedereen - greep naar zijn of haar zakdoek. Van een emo-momentje gesproken! Matti trok er zich allemaal niets van aan en zat geniepig te lachen in zijn stoeltje... Zálig!!!
Na een uurtje of 2 was het welletjes geweest. Matti had er duidelijk genoeg van en werd moetjes. Hij keerde terug naar Gent met zijn privé-chauffeur Frank, tevens een ex-collega van mij. Hij kon in geen beter handen zijn!
Het feest ging door zonder Matti, maar door zijn korte aanwezigheid, werd het een spetterend feest! Niemand moest de dag erna werken, dus maakten we het nog extra gezellig tot in de late uurtjes! :-)
Bij een prachtige dag horen ook superleuke foto's en ik wil er maar al te graag een aantal met jullie delen ;-)
In het begin had ik uiteraard heel veel te vertellen. Er veranderde ook zoveel in ons leven en er was ook zoveel die me van het hart moest. Hiervoor ben ik destijds ook begínnen bloggen; om alle pijn, verdriet en onmacht van me a te schrijven... Het is niet dat ik deze onprettige gevoelens niet meer ervaar, maar ik probeer het een béétje te plaatsen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik mijn zoontje nog steeds dicht bij me heb. Zoals jullie weten, kon het helemaal andersom uitgedraaid zijn ook! Ik trek me op aan alle motiverende, positieve en enorm liefdevolle reacties die ik hier lees, op Facebook enz...
Maar... ik hou me vooral recht door mijn kleine vechtertje! Hij bewees ondertussen al meermaals dat niets onmogelijk is en dat de geneeskunde op vele gebieden nog steeds veel onwetenheid biedt. Eerst ging hij óf sterven, of hersendood zijn... Zo'n drie dagen na deze prognose, leek hij "alive and - not so kicking", maar vooral ALIVE!!! Yes! Hij had het gehaald! Daarna zou hij zeer ernstige hersenschade hebben, zó ernstig dat er geen kwalitatief leven meer zou weggelegd zijn voor hem... Hij zou nooit van de beademing af geraken en zou voor de rest van zijn leven "een plantje" zijn, afhankelijk van machines om te kúnnen blijven leven... Nog geen week later werd hij geëxtubeerd en nog eens een week later mocht hij naar een niet-intensieve afdeling en kon zijn revalidatie beginnen!!! Matti, my little superhero, yes you can!!! :'-) (toch effe een traantje weg pinken...)
Op zondag 28 februari werd mijn vriendje langzaam maar zeker "wakker", vooral langzaam dan, want het duurde nog tot maandag 7 maart tot ie eindelijk een teken(tje) van leven gaf. zijn oogjes nu en dan openen, reageren op pijnprikkels, steeds meer tegen ademen op de machine, zodat de stap naar extubatie werd gezet! En dan, op 14 maart, begon Matti aan zijn genezingsproces... Dé beruchte revalidatie waardoor we hem zo goed en zo ver mogelijk zouden kunnen terug krijgen... Matti stond aan het begin van de rest van zijn leven!
Ondertussen zijn we ruim 2 maanden verder en het Mattitje die we vandaag zien, is bijlange het Mattitje niet meer van tóen! Eindelijk zien we wat positieve vooruitgang! Gelukkig maar! Neen, hij praat nog niet, hij loopt nog niet rond enz enz... Verwacht jullie echt niet aan Hollywood - scenario's want het gaat térgend langzaam. Dat is meteen ook de reden waarom ik hier niet meer om de haverklap zit te typen. Ik heb gewoon niet altijd zoveel te vertéllen! :-/
We maakten zóveel mooie herinneringen sinds mijn laatste berichtje hier, met op kop de geboorte van "Nini ze beebie" om het à la Matti te zeggen. Mijn zus is begin mei bevallen van een prachtig meisje, LIES! Tijdens de periode dat Matti op intensieve lag en de moed ons meer ónder onze schoenen zat dan erin, stelde mijn schoonbroer (Matti's peter) ons voortdurend gerust... Hij verzekerde ons dat Matti in zijn rolstoel op bezoek zou komen op de materniteit!!! Zo gezegd, zo gedaan! Ze was bevallen op een dinsdag en ik stelde alles in het werk om de woensdag, na de reva, mijn oogappeltje mee te krijgen naar huis voor een nachtje. Toen we de kamer binnen kwamen op de materniteit waar mijn zus lag, vloeiden tranen van ontroering want de verrassing was zó groot!!! Matti wás op bezoek bij zijn kersverse nichtje!!! :'-)
trotse nichtje!!!
:'-)
Naast de geboortje van ons jongste familielid, was Margot's communie het absolute hoogtepunt van de maand mei! :-) De 2 dagen voor HAAR dag gingen we samen de zaal versieren. Ik was op 15 februari - de dag voor Matti in het ziekenhuis belandde - al naar AVA (mijn favoriete winkel!!!) geweest om vanalles bij elkaar te zoeken van versiering enz. zodat ik zéker spulletjes genoeg had om het piekfijn in orde te maken. Mensen die mij goed genoeg kennen, weten dat ik een enórm "pietje precies" ben en verwachten dit dan waarschijnlijk ook. Ik wilde hen en vooral Margootje dus zeker niet teleurstellen. We hadden op vrijdag alle versiering al gedaan zodat we de zaterdag enkel nog moesten "afwerken". Nog een paar zaken klaarzetten zodat we tegen de zondag paraat stonden. Terwijl we de zaterdag nog wat kleinigheden klaarzetten, ging Margot fijn buitenspelen op het speelplein. Pfff, sinds dit hele voorval met Matti voel ik van mezelf dat ik echt wel overbeschermend ben naar mijn kindjes toe. Ze was de week ervoor ook op schoolreis geweest naar Bellewaerde! Had ik gekúnnen, ik beet mijn nagels eraf tot aan mijn ellebogen!!! Echt niet leuk, maar volledig normaal gezien de omstandigheden, denk ik. Niet dat ik voordien niet beschermend was, maar toen was het meer volgens het "er zal wel niet gebeuren, maar tóch..."-principe. Hier ben ik inmiddels vollédig van afgestapt! :-o
Soit, back to the point... De zaalversiering was echt top, al zeg ik het zelf. Ik was méér dan tevreden toen mijn dochter op zaterdag de zaal binnenkwam en er spontaan een brede lach op haar gezichtje tevoorschijn kwam! Ze vond het prachtig!!! :-)
Ook op het feest de dag zelf zorgden we voor een méga-verrassing want... Jaja, we hadden ervoor gezorgd dat Matti enkele uurtjes bij ons kon zijn!!! Net toen iedereen zijn plaatsje aan tafel ging zoeken, kwam het rolwagenvervoer eraan. Ik liep naar buiten, zonder tegen iemand iets te zeggen en niemand had iets door want van de eerste tot de laatste waren ze bezig met hun eigen naamkaartje te zoeken! Hihi! Mijn plannetje was gelukt! Hij was ÜBER-schattig in zijn kleertjes die we samen nog zijn gaan uitkiezen. Hij had zelf zijn broek en blazer uitgekozen en het stond hem als geeneen! Bij het binnenkomen in de gang ging Arn snel Margot uit het springkasteel halen. Ze stond aan de grond genageld bij het zien van haar kleine broertje! Hij had bovendien voor een cadeautje gezorgd!!! (Met de hulp van mama ;-) hihi). En hop, daar waren de waterige ogen! Ik probeerde mijn ogen zo wijd als mogelijk open te trekken om mij make-up te sparen en om niet weer een rood gezicht te hebben op alle foto's. Daarna opende Arn de deur die naar het zaaltje leidde en kwam het geroezemoes ons tegemoet. Op het moment dat ik met Matti binnenreed, werd het muisstil! Je kon er een speld horen vallen! Toen had ik het natuurlijk helemaal gehad! Er greep me precies iemand naar de keel! Ik kon geen woord meer zeggen, alleen huilen... Huilen van geluk! Ik was zoooo blij dat hij erbij was en dat onze dag, Margót haar dag COMPLEET was! Iedereen - of toch bijna iedereen - greep naar zijn of haar zakdoek. Van een emo-momentje gesproken! Matti trok er zich allemaal niets van aan en zat geniepig te lachen in zijn stoeltje... Zálig!!!
Na een uurtje of 2 was het welletjes geweest. Matti had er duidelijk genoeg van en werd moetjes. Hij keerde terug naar Gent met zijn privé-chauffeur Frank, tevens een ex-collega van mij. Hij kon in geen beter handen zijn!
Het feest ging door zonder Matti, maar door zijn korte aanwezigheid, werd het een spetterend feest! Niemand moest de dag erna werken, dus maakten we het nog extra gezellig tot in de late uurtjes! :-)
Bij een prachtige dag horen ook superleuke foto's en ik wil er maar al te graag een aantal met jullie delen ;-)
.png)
Reacties