Snikken en daarna slikken...
Hier ben ik weer! Het is weer eventjes geleden, maar er is helaas niet elke dag iets nieuws waarover ik kan schrijven... Helaas...
En zo val ik meteen maar met de deur in huis, net zoals de artsen hier soms doen. Vaak onbewust, vermoed ik, en ook zeker niet slecht bedoeld, maar soms kunnen woorden je zoveel pijn doen. We wéten dat Matti zijn "boordcomputer" niet meer 100% is en dat hij eigenlijk zelfs een beetje "gereset" werd, maar om daar telkens opnieuw mee geconfronteerd te worden...
"Mattitje gaat traagjes vooruit natuurlijk en we hadden graag al wat méér vooruitgang gezien". De woorden van één van de arts-assistenten kinderneurologie... Jah! Tuurlijk! Wat dacht je dan dat wij wilden??? Ik zou al mijn geld geven, mijn huis, mijn organen verkopen om hem morgen uit zijn bed te zien springen en roepen en dansen op "de bijendans", zijn favoriete tune! Maar het is nu eenmaal niet zo en we zijn realistisch wanneer we stilletjes denken dat we pas tegen volgend jaar, deze tijd, ongevéér gaan kunnen besluiten wat de uiteindelijke impact is geweest... En dan nóg! En weer is die woede en die onmacht daar! Man, wat heb ik al gevloekt op diegene die ik ervoor verantwoordelijk acht dat mijn kleine superheld daar zo moet liggen wegkwijnen! Snik snik!!!
Ik zou hier zo graag het "God-vloekwoord" schrijven, maar besef dat mijn gebeden aan Hem werden verhoord en dan ik moet blij zijn dat Matti hier nog steeds is! Hij kon evengoed al begraven zijn... :( Je kind moeten afgeven, moet absoluut het ergste zijn die er is. Ik kan mij nu pas écht inbeelden hoe mensen zich moeten voelen wanneer hun zoon of dochter, klein of groot, sterft. Het verdriet, de woede, de machteloosheid en in sommige gevallen... de opluchting? Moesten we Matti tóen - op 16/2 - zijn kwijtgeraakt, waren we allemaal kapot geweest van verdriet. Even verscheurd als we al waren... En dan waren we nu aan het rouwen... Net als nu... Alleen komt er aan dít rouwproces verdomme geen einde! We weten niet of hij zich iets herinnert, of hij ons herkent, we weten niet waar en hoe hij zal eindigen en vooral... we weten niet hoelang we dit nog moeten rekken...
Mijn Matti werd van ons afgenomen op 16 februari 2016 en pas 4 à 5 weken later kregen we een jongetje terug die sprékend op hem lijkt, maar hem niet meer is. Ik moet mijn zoon volledig opnieuw leren kennen en hij mij, ons. En dan kun je inderdaad zeggen "we hebben hem toch nog bij ons" - en laat het duidelijk zijn dat ik niks liever zou willen dat DIT scenario - maar het is een helse periode die ons allemaal heeft getekend voor het leven. Matti zal hier helemaal anders uitkomen, maar wij evengoed. En deze gedachten maakten het me afgelopen week zooooo moeilijk! Ik loop al 9 dagen te huilen wanneer ik hem zit te bekijken! Dan stel ik me wééral alle vragen die ik mezelf al zo vaak stelde; "waarom Matti?" "Ga jij terug dat lieve, blije ventje zijn met je mooie lach?" "Hoelang ga je er nog over doen voor je mama begroet met een lachje wanneer ik je kamer binnenkom?" "Wanneer ga je huilen op het moment dat ik je 's avonds alleen laat?" :'-(
Ik hoop zooo hard dat ik op een dag iemand vind die krak hetzelfde heeft meegemaakt... Niet dat ik niets heb aan alle getuigenissen die ik tot nog toe kreeg natuurlijk! Alle verhalen die mij al hebben bereikt zijn gelijkaardig en bijna iedereen komt erdoor, maar de meeste patiëntjes die uit coma komen, lijken zo snel te vorderen en alles terug op te rapen en bij ons blíjft het wachten maar duren... Dan stel ik mezelf gerust door te zeggen dat al die andere kindjes of volwassenen misschien wel geen hersenschade hadden of misschien wel niet zolang met minder zuurstof heeft gezeten... Maar dan stel ik mezelf ook weer de vraag of de schade bij Matti dan tóch niet héél erg is, zo erg dat genezing niet zal lukken en dat ons hyperactief mannetjes voor eeuwig aan een bedje zal vergroeien... Die gedachte maakt me kapot! En élke keer opnieuw - zelfs nu ik hier zit te typen - rollen de tranen uit mijn ogen...
Ik hoop zo hard dat ons ventje geen dutsje zal worden, maar een collega-blogster schreef ooit op haar blog: "als het een dutsje wordt, zal het óns dutsje zijn"! Hij is hier nog bij ons, en dát is wat we 2 maanden geleden wensten!!!
En zo val ik meteen maar met de deur in huis, net zoals de artsen hier soms doen. Vaak onbewust, vermoed ik, en ook zeker niet slecht bedoeld, maar soms kunnen woorden je zoveel pijn doen. We wéten dat Matti zijn "boordcomputer" niet meer 100% is en dat hij eigenlijk zelfs een beetje "gereset" werd, maar om daar telkens opnieuw mee geconfronteerd te worden...
"Mattitje gaat traagjes vooruit natuurlijk en we hadden graag al wat méér vooruitgang gezien". De woorden van één van de arts-assistenten kinderneurologie... Jah! Tuurlijk! Wat dacht je dan dat wij wilden??? Ik zou al mijn geld geven, mijn huis, mijn organen verkopen om hem morgen uit zijn bed te zien springen en roepen en dansen op "de bijendans", zijn favoriete tune! Maar het is nu eenmaal niet zo en we zijn realistisch wanneer we stilletjes denken dat we pas tegen volgend jaar, deze tijd, ongevéér gaan kunnen besluiten wat de uiteindelijke impact is geweest... En dan nóg! En weer is die woede en die onmacht daar! Man, wat heb ik al gevloekt op diegene die ik ervoor verantwoordelijk acht dat mijn kleine superheld daar zo moet liggen wegkwijnen! Snik snik!!!
Ik zou hier zo graag het "God-vloekwoord" schrijven, maar besef dat mijn gebeden aan Hem werden verhoord en dan ik moet blij zijn dat Matti hier nog steeds is! Hij kon evengoed al begraven zijn... :( Je kind moeten afgeven, moet absoluut het ergste zijn die er is. Ik kan mij nu pas écht inbeelden hoe mensen zich moeten voelen wanneer hun zoon of dochter, klein of groot, sterft. Het verdriet, de woede, de machteloosheid en in sommige gevallen... de opluchting? Moesten we Matti tóen - op 16/2 - zijn kwijtgeraakt, waren we allemaal kapot geweest van verdriet. Even verscheurd als we al waren... En dan waren we nu aan het rouwen... Net als nu... Alleen komt er aan dít rouwproces verdomme geen einde! We weten niet of hij zich iets herinnert, of hij ons herkent, we weten niet waar en hoe hij zal eindigen en vooral... we weten niet hoelang we dit nog moeten rekken...
Mijn Matti werd van ons afgenomen op 16 februari 2016 en pas 4 à 5 weken later kregen we een jongetje terug die sprékend op hem lijkt, maar hem niet meer is. Ik moet mijn zoon volledig opnieuw leren kennen en hij mij, ons. En dan kun je inderdaad zeggen "we hebben hem toch nog bij ons" - en laat het duidelijk zijn dat ik niks liever zou willen dat DIT scenario - maar het is een helse periode die ons allemaal heeft getekend voor het leven. Matti zal hier helemaal anders uitkomen, maar wij evengoed. En deze gedachten maakten het me afgelopen week zooooo moeilijk! Ik loop al 9 dagen te huilen wanneer ik hem zit te bekijken! Dan stel ik me wééral alle vragen die ik mezelf al zo vaak stelde; "waarom Matti?" "Ga jij terug dat lieve, blije ventje zijn met je mooie lach?" "Hoelang ga je er nog over doen voor je mama begroet met een lachje wanneer ik je kamer binnenkom?" "Wanneer ga je huilen op het moment dat ik je 's avonds alleen laat?" :'-(
Ik hoop zooo hard dat ik op een dag iemand vind die krak hetzelfde heeft meegemaakt... Niet dat ik niets heb aan alle getuigenissen die ik tot nog toe kreeg natuurlijk! Alle verhalen die mij al hebben bereikt zijn gelijkaardig en bijna iedereen komt erdoor, maar de meeste patiëntjes die uit coma komen, lijken zo snel te vorderen en alles terug op te rapen en bij ons blíjft het wachten maar duren... Dan stel ik mezelf gerust door te zeggen dat al die andere kindjes of volwassenen misschien wel geen hersenschade hadden of misschien wel niet zolang met minder zuurstof heeft gezeten... Maar dan stel ik mezelf ook weer de vraag of de schade bij Matti dan tóch niet héél erg is, zo erg dat genezing niet zal lukken en dat ons hyperactief mannetjes voor eeuwig aan een bedje zal vergroeien... Die gedachte maakt me kapot! En élke keer opnieuw - zelfs nu ik hier zit te typen - rollen de tranen uit mijn ogen...
Ik hoop zo hard dat ons ventje geen dutsje zal worden, maar een collega-blogster schreef ooit op haar blog: "als het een dutsje wordt, zal het óns dutsje zijn"! Hij is hier nog bij ons, en dát is wat we 2 maanden geleden wensten!!!
.png)
Reacties
Zo blij om weer van jullie te horen! Ja, wat moeilijk allemaal he. Na de 'adrenaline-fase' komt de 'rouw-fase' en ik denk dat jij daar nu een beetje in zit. Even verwerken wat er allemaal is gebeurd, hoopvol maar ook een beetje angstig uitkijken naar de toekomst ... het hoort erbij! Laat het ook toe ... veel mensen zullen zeggen 'je hebt hem toch nog' terwijl hij inderdaad toch wel een beetje een ander jongetje is geworden. Natuurlijk mis je hem ... dus laat het verdriet hierrond toe. Wat hebben jullie toch een helse tijd meegemaakt he, bekom daar maar even van. Wat mij geholpen heeft in het rouwproces met mijn mama is dat ik ook een beetje afscheid heb genomen van mijn 'oude' mama en voor mij zit ze op een wolkje in de hemel. En af en toe, als ik diep zit, praat ik met dat wolkje. Want mijn nieuwe mama, die is helemaal anders. Daar kan ik geen diepgaande gesprekken mee hebben, eigenlijk ben ik nu een beetje haar mama geworden, ... het was voor ons ook zoeken, aanpassen, afzien, beseffen, hopen, ... En elk jaar heb ik mijn mama op het wolkje precies minder nodig. Is het dat je er beter leert mee omgaan, ik weet het niet. Mijn mama revalideerde wel vlot, maar ze heeft ook niet zonder zuurstof gezeten, ze had een zeer ernstig hersentrauma nal. van een ongeval. Hebben jullie nog scans laten maken? Kunnen ze op basis van deze scans niet wat meer toelichting geven? Het is wel zo dat het met hersentrauma's steeds afwachten is, dit is iets wat ze op voorhand moeilijk kunnen inschatten. Moeilijk he, dat wachten ...
Maar kop op meid! Je bent zo een fantastische mama. Verwerk nu maar even ... blijf hoopvol voor de toekomst... put kracht uit al die mensen die mee met jou hopen, bidden, duimen, ... Ik wens je heel veel moed... tot snel, hou je haaks, liefsx
Ik leef zo met jullie mee en elke dag branden er hier kaarsjes .....
Dikke knuffel xxxx
Ik bewonder jou hoe je ermee omgaat, hoe je alles van je afschrijft, hoe je het met ons wilt delen...
Hoe sterk je ook bent, het is heel normaal dat er eens dagen van woede, angst, onzekerheid, machteloosheid tussen zitten...laat ze ook toe....hoort bij het aanvaarden, verwerken.
Probeer tussendoor ook iets te doen die jullie "batterijen" weer wat opladen, iets waarvan je toch een beetje kan genieten/ontspannen. Je hebt dit echt ook wel nodig om die lange weg af te leggen en niemand zal je dit kwalijk nemen.
Probeer je op te trekken aan iedere stap vooruit dat je ziet, hoe klein die ook mag zijn, of hoe traag die stap ook komt....laat het Mattitje op zijn tempo doen.
Warme knuffel en dikke zoen aan jullie allen om weer door te gaan in die strijd. Het zal jullie lukken, geloof erin!! xxx
Vee, Matti heeft ook nooit zónder zuurstof gezeten, wel een poosje met weinig... En zijn hartje heeft eveneens nooit stilgestaan, zijn zijn hem beginnen reanimeren op het moment dat zijn hartslag daalde ter voorkoming v een stilstand... Een volgende scan (juni) zal mss iets meer duidelijkheid brengen, al zeggen ze dat dit bij kinderen nog veel kan afwijken vh klinisch beeld...