Een nieuwe wind...

Lieve help!
Ruim anderhalf jaar geleden de laatste update over hoe ons leven de afgelopen jaren veranderd is. Mijn god, de tijd vliegt!

Hoewel deze blog me een tijdlang staande hield in de moeilijkste en zwaarste periode uit mijn leven - en dan vooral door de véle positieve en steunende reacties die we erdoor kregen - is mijn reddingsboei nu meer naar de achtergrond verdrongen.

2018 was weeral een jaar van vele eerste keren en weeral konden we zelf ervaren dat het niet evident is om het leven "gewoon" te nemen zoals het komt wanneer je moet leven met een beperking. Zo gingen we afgelopen zomer voor het eerst sinds we ons "nieuw Mattitje" hebben, op reis met het vliegtuig. We zorgden ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld was dankzij TUI en ons reisagentschap Kati Travel uit Oostende! Wat een madam! Dankzij haar waren we écht op reis! Uitermate genieten vanop onze ligstoel aan het strand, leuke uitstappen gedaan met en zonder buggy-hindernissen en zalige ploetermomenten met onze beide kindjes in het zwemband! Ook in het vliegtuig verliep alles vlekkeloos! Alles was zo geregeld dat er een harnasje aan boord was om Matti in vast te maken want alleen zitten, lukt hem nog steeds niet. Ook waren er extra zetels voorbehouden voor hem (luxeeeee!) en dat zorgde ervoor dat we hem ook konden neerleggen na het opstijgen. Hij heeft dus eigenlijk geslapen tussen de wolkjes en heeft niet veel beseft van zijn vliegavontuur. Zus daarentegen was door het dolle heen en mocht zelfs eens gaan piepen in de cockpit! Vele vroegen zich af of Matti dan ook zoveel last had van druk op zijn oortjes, maar hij had buisjes in beide oren, dus hij merkte hier niets van. 

De buisjes zaten er al van in het begin van het jaar want hij onderging een experimentele zuurstoftherapie in de hyperbare zuurstoftank van het AZ Sint-Jan te Brugge. Een therapie waar we halfweg 2017 op gebotst zijn door een nieuwsartikel over een Amerikaanse peuter die verdronken was en die - net als Matti - veel hersenschade had opgelopen door zuurstoftekort. Enkele maanden na haar ongeluk waren ze bij een arts terecht gekomen die het meisje wilde behandelen met deze therapie. Het sloeg aan en een jaar later kon het meisje alweer stappen, praten, eten, ... Al haar functies herstelden zich en haar hersenen "genazen" als het ware. Ik had contact opgenomen met die Amerikaanse arts en Matti zijn situatie uitgelegd - erbij vermeld dat het toen wel al bijna anderhalf jaar geleden was - en hij meende dat genezing zeker nog mogelijk was. We konden met Matti naar ginder gaan en er 8 tot 10 weken verblijven zodat hij dagelijks 2 x in de tank zou kunnen gaan... Een heuse onderneming die ook wel wat zou kosten en eigenlijk zonder garanties. Ik begon dus navraag te doen bij de ziekenhuizen in België die zo'n tank hadden en zo begon de samenwerking met het AZ Sint-Jan te Brugge. 

Helaas heeft het niets uitgehaald want op de MRI was geen enkele verbetering te zien. We merkten alleen dat Matti weer een stukje alerter was, zijn oogcontact was ietsje verbeterd en we vinden ook dat hij meer begrijpt van hetgeen we tegen hem zeggen. Ah ja, we hebben het geprobeerd... Het blijft afwachten tot er iemand met een miraculeuze oplossing komt, denk ik. Ik krijg vaak berichtjes van mensen die denken dat ze hét gevonden hebben, maar uiteindelijk kan je blijven zoeken en experimenteren. Op het einde van de rit is het wel ons mannetje die het allemaal moet ondergaan, dus moet het wel een beetje draaglijk zijn ook hé. Dus zolang ze met niks afkomen die écht hét van hét is, blijven we verder doen zoals we bezig zijn en blijven we zoeken tot we dat ene wondermiddel vinden...

Ik heb ook besloten om de toekomst van deze blog niet langer door mijn kleine schatje te laten overheersen...
Ik wil wel nog steeds mijn best doen om geregeld eens mijn gedachten en onze "wilde avonturen" neer te schrijven en ze met jullie delen. Het is een hobby en niet eentje die ik zomaar zal laten vallen! :)

Ondertussen is Matti aan zijn 3e schooljaar bezig in zijn schooltje en hij doet het super! Hij is daar echt graag gezien! Sinds vorig schooljaar blijft hij ook elke week 1 dagje slapen in het internaat. Dat maakt het voor 1 avondje een klein beetje rustiger en dan kan hij ook eens wat langer blijven liggen 's morgens. Ik geniet dan van de quality-time die ik heb met mijn ander lieverdje! 

Ik heb door dit hele gebeuren geleerd dat je als mama ook soms eens een break nodig hebt! Nu en dan eens op die pauze-knop drukken en eventjes alleen maar aan jezelf denken! Als er ìets is wat ik de afgelopen 3 jaren echt geleerd heb, is dat het wel. 
We worden voortdurend geconfronteerd met de "perfecte" mama's, met hun "perfecte" huishouden, hun "perfecte" man en hun "perfecte" kinderen. En soms lijkt het wel alsof iedereen wil voldoen aan de (sociale) media-normen om ook die perfecte mama te zijn. Soms lijkt het wel alsof het een wedstrijd is... Wie heeft nu het mééste werk? Wie moet nu het mééste weg-en-weer rijden naar voetbalwedstrijden, zwemlessen, balletlessen, ... Wie heeft het nu het lastigste van allemaal... En waarom allemaal? We willen onze kinderen allemaal àlles geven en àlles laten doen, maar soms verliezen we ons eigen persoontje en onze eigen behoeften en noden uit het oog... 

Ik hoor maar al te vaak van vriendinnen, collega's, mama's van mijn leerlingen dat ze dag in, dag uit lopen en vliegen om alles gedaan te krijgen... Een héél herkenbaar verhaal... 

Elke dag opnieuw... kindjes klaarmaken om naar school te gaan, jezelf klaarmaken, ontbijt klaarmaken en zorgen voor een lekkere en gezonde boterhamdoos. Daarna taxi-mama spelen zodat iedereen veilig en weg aan de deur wordt afgezet, zonder zelf te laat te komen op je eigen werk. Tussendoor of tijdens pauzes - of als je pech hebt: 's avonds na de job - nog snel de nodige boodschappen meepikken om daarna thuis te komen en opnieuw aan de avondspits te beginnen. Huiswerk maken met de nodige hulp of nazicht van mama, eventuele toetsen die moeten voorbereid worden, ondertussen weeral zorgen dat er lekker - en liefst van al vérs - eten op tafel komt, kindjes wassen en in hun pyjama hijsen. De hele avondspits eindigt met een dikke knuffel, een nachtzoen en "een slaap-lekker"... Dan moet misschien ook nog de was gesorteerd worden of de strijk worden gedaan? Of misschien ben je - naast mama - ook nog eens juf en begint je 3e shift na al die leuke klusje! :) 
Op het op z'n "Van Veens" te zeggen: we moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan... 

Pfffff... Nu en dan eens een diepe, diepe zucht verlicht het vele werk heel eventjes. En ik bedenk dan dat er altijd mama's zijn die het wellicht nog veel zwaarder hebben dan ik. Iedereen die mij kent, weet ook dat ik moeilijk kan stilzitten en weet ook dat ik van één iets de kriebels krijg: ik kan niet tegen negatieve gedachten / houdingen. Ik kan er de muren van op lopen wanneer ik mensen hoor zagen en klagen over hoe hard of hoe moeilijk ze het wel hebben. Dan bijt ik op mijn tong en denkt het kleine, sarcastische mensje in mij... "Ruilen?" 

Ik citeer eventjes de psychologe die ons destijds begeleidde in Gent: "een mama die uitgeblust is, daar hebben de kinderen ook niets aan!" Misschien moeten we onszelf soms eens meer verplichten om wat mama-tijd in onze agenda te "blocken"? Misschien moeten alle mama's eens beginnen met 1 x per maand een namiddagje of een avondje of zelfs eens een hele dag in te lassen waarop ze eens lekker niks doen in het teken van hun gezin... Je zal zien... DAT DOET DEUGD! ;)

Ik hoor alle papa's nu luidop denken: "en wij dan?" 
Ik beweer zeker niet dat papa's niks doen in het huishouden. Ik mag persoonlijk bijlange niet klagen met mijn papa-exemplaar hier thuis! Ik woon dan wel vaker met 3 thuis dan met 4 omdat papaatje mij elke maandag rond 4u alleen in mijn bedje achterlaat omdat hij dan voor 4 dagen vertrekt met zijn werkmakkers. De donderdagavond komt hij terug thuis. Als we geluk hebben, is hij nét op tijd om de kindjes nog een nachtzoen te geven voor ze onder de wol kruipen, maar meestal mist hij die kans en is het wachten tot de vrijdagmorgen om ze terug goed dicht te nemen en ze die knuffel te geven. Vanaf de donderdagavond tot de zondagavond is hij wel vollédig toegewijd aan zijn gezin. Hij helpt met de kinderen, stofzuigt zomaar uit zichzelf, zou heel af en toe ook wel eens een "SOS-Piet-maaltijdje" op tafel toveren (al is het dan meer van mòeten omdat mama niet thuis is ofzo), hij doet de afwas wanneer de vaatwasser eens geen zin heeft of al te vol zit, enz... Het enige waar hij niet aankomt is het strijkijzer - omdat hij niet mag van mij ':-D
"Wauw" hoor ik je nu denken? Ja, terecht. Het mag gezegd worden - en nu verschijnt er ongetwijfeld een schunnig lachje op zijn gezicht - ik mag mezelf een bofkontje noemen met mijn schatje! Maaaaar - en dit zal hij wel nog eens doorsteken - hij zit dan ook 4 dagen op hotel (na een zware werkdag: voetjes onder tafel - 3 gangen-menuutje opgediend - kamer wordt elke dag opgemaakt voor hem - ...) waar hij zich ook niets van het huishouden moet aantrekken natuurlijk. Het ene compenseert het andere, zeker? Ik ontzie het bijvoorbeeld ook niet om in de tuin te klussen of om de auto te wassen (al doet hij dat liever ;P)

Juist omwille van al die opgenoemde redenen, schakelen wij zo nu en dan eens een babysit in of gaat Margootje naar de grootouders en Matti naar de instelling waar hij nu en dan eens blijft slapen en gaan wij gezellig met z'n tweetjes iets eten of een filmpje "checken". In maart zijn we zelfs op verrassingsweekend naar Parijs geweest! Het was zaaaaalig!!!!

Kortom, mama en papa worden is super! Maar je mag niet vergeten dat je niet alléén maar mama en papa bent. Je blijft ook een man die graag eens een pint gaat drinken met maten, je blijft ook een vrouw die graag eens uitvliegt met haar vriendinnen, je blijft ook elkaars liefje die nood hebben aan wat Q-time met elkaar...  

Voila, hopelijk maakte ik mijn lange afwezigheid goed met mijn vertelsels...... Hopelijk vinden jullie dit even leuk? Geef gerust jullie feedback :) 

In mijn volgende post... groot nieuws... 

Tot gauw xxx :)