Tergend langzaam, maar steeds zekerder...

Matti zou tijdens de nacht van 16 op 17 februari in eerste instantie sterven of hersendood zijn... Tot grote verbazing van de artsen, was er tóch activiteit te zien op het EEG... De NMR-scan deed anderen dan voorspellen dat hij vegetatief zou blijven en nooit van de beademing zou geraken... Tot één van de oudere prof's van kinderneurologie ons "geruststelde" en zei dat er een deur op een klein kiertje staat. Dat kiertje zou hem naar een al-dan-niet-volledig herstel kunnen leiden... Het zou heel lang kunnen duren... "U bent vertrokken voor heel lang revalidatietraject, mevrouw en meneer. Een rit die minstens 2 jaar zal duren, maar er gebeuren hier wonderen..." We moesten er van in het begin rekening mee houden dat we nooit meer onze oude Matti 100% zouden terugzien... 

Als ouder kun je je hier nooit op voorbereiden. Niets in je zegt dat er zoiets kan gebeuren want je zal er altijd alles aan doen om je kind te behouden voor zo'n dingen. Tot op het moment dat je bovenstaande zaken moet aanhoren! En dan sta je daar... Machteloos... 

Van in het begin zijn wij allemaal blijven geloven in onze vechter en dit heeft zijn vruchten afgeworpen! Hij is niet gestorven, was niet hersendood, hij heeft er héél lang over gedaan om te ontwaken uit zijn sub-comateuze periode, maar is niet vegetatief gebleven! Hij heeft de beademing een lesje geleerd en ook de rest van zijn vitale levensfuncties - in het bijzonder slikken - kwamen langzaam aan terug op gang! 
Na een zeer intense periode van rouw, besef je plots ook dat het zo niet verder kan... Matti kan dit! Hij heeft als het ware een sprong terug in de tijd gemaakt! Een sprong van zo'n 3 jaar! Matti is terug een babytje... Een babytje die alles opnieuw moet leren... Een babytje die alles nét wat tráger opnieuw moet leren... Matti is Matti, maar dan een nieuwe versie van wat was... En met die nieuwe versie moeten wij nu ook verder! De verleiding om terug te blikken naar wie hij wás, is groot en zal er ook altijd zijn, maar we houden allemaal minstens evenveel van dat kleine jongetje in zijn buggy en zullen hem helpen en steunen in deze moeilijke periode in zijn leven. Beseft hij er zelf veel van? Met 100% zekerheid zullen we dit waarschijnlijk nooit kunnen zeggen, maar ik ben er toch van overtuigd van niet... Hij is happy, lacht voortdurend en geeft eigenlijk weinig tot geen tekenen van ongeluk. Hij laat perfect merken wanneer hij iets niet leuk vindt, of wanneer hij ergens pijn heeft. Ook wanneer hij iets niet lekker vindt, laat hij dit meteen overduidelijk zien! Allemaal beginnende vormen van communicatie! Als je dan bedenkt dat hij dit ten tijde van de communie van Margot (15 mei) allemaal nog niet deed? Dat hij op dat moment bijlange nog niet zoveel bewoog als nu en dat hij toen ook nog niet zo alert en opgewekt was!? Zeg nu zelf... Hoe kun je nu niet verliefd worden op zo'n schattig klein ventje!? En ja, hij heeft inderdaad al veel meer bereikt dan wat ze eind juni hadden verwacht! 

Langzaam, maar zeker... Laat hem maar eens doen... You'll see... ;-)