Naast verdriet, ook veel plezier!!!

In de afgelopen 2 maanden heb ik vaak geweend, maar uiteraard nog veel meer gelachen, want plezier maken in ons nieuwe leven, moet ook terug geleerd worden. We hebben ons voorgenomen dat we, hoe goed of hoe slecht Mattitje hier ook uit komt, ons leven hier niet door zullen laten verknallen. We zullen niet laten om ergens naartoe te gaan of om buiten te komen. Natúúrijk is het niet leuk om de vele blikken naar ons engeltje te moeten zien, maar dat hoort er jammer genoeg bij... 

We hebben niet stilgezeten en hebben de schade van de ziekenhuis-maanden ruimschoots ingehaald eens onze held thuis was. Een uitstapje naar Sluis, late communiefeestjes, véle bbq's en avondjes doorbrengen met vrienden of familie, de doop van ons nieuwe nichtje Lies, ontmoetingen met BV's in het ziekenhuis (!), het schoolfeestje van Margot (en Matti), een reisje naar Molenheide, het trouwfeest van één van ons beste maatjes, een uitstap met het reva-centrum waarbij Matti mee mocht op een zeilboot (!!!), een dagje naar de Zoo, ... Kortom, teveel om op te noemen! Zalig om terug ons niet-meer-zo-gewone leventje te hebben!!!

De grote vakantie kort in en voortdurend spreken mensen mij aan en vragen ze of ik op 1 september terug start met werken. Precies of Matti is er al helemaal door en alles is achter de rug... I wish!!! Ja, graag, tuurlijk zou graag terug gaan werken, maar ik zou evengraag nog een poosje thuisblijven om voor Mattitje te zorgen. Echter, ik kan ook hier niet in de toekomst kijken en weten of ik al dan niet een plaats in onze scholengroep zal hébben. Net als elk ander schooljaar moet ik wachten tot alle benoemde leerkrachten en TADD'ers in het werk zitten. Ah, hoe meer het inkort, hoe meer mijn maag samentrekt bij de gedachte dat ik mijn kleine vriendje helemaal alleen op het busje naar Gent moet zetten. Pfff, ik die anders zo'n taaie en koele ben op dat vlak, kan mijn schatje maar niet lossen. De gedachte alleen al brengt me alweer aan het huilen! De andere reva-ouders verklaren me gek dat nogmaar dénk aan te herstarten! De meesten onder hen bleven het eerste jaar thuis (verbaasde smiley met grote ogen - heel grote ogen!!!) om er voor hun kindje te zijn. Zoveel zaken die me doen twijfelen... Er resten me nog enkele dagen voor ik moet beslissen wat ik zal doen... 


Uit dit hele gebeuren, heb ik vooral geleerd dat het leven meer is dan enkel werken als een zot, dansen naar de pijpen van anderen, ruziën over de meest banále dingen - en dan heb ik het niet over de kibbel-momenten tussen mezelf en de helft van mijn bed - en je kinderen naar de wensen van anderen opvoeden. Constant denken aan hetgeen iedereen zou zeggen, als je kind iets zegt of doet die niet "conform de regels is". Vanaf nu is het enkel wat ik zélf wil! En staat het een ander niet aan? Pech! Het leven is véél te kort en dierbaar om zomaar te verspillen aan de verkeerde mensen, aan momenten die eigenlijk kunnen vermeden worden. Waarom je nog druk maken omdat je in de file staat? Met een beetje vertraging kom je er ook wel, niet? Alleen jammer dat er eerst zoiets verschrikkelijks en hartverscheurend moet gebeuren, voor je zo'n dingen inziet, hé!?