1 weekje thuis...
Tijdens de dagen voor zijn ontslag, kreeg ik van zóveel mensen dezelfde vraag voorgeschoteld: "en, zie je het een beetje zitten?" En toen ik dan - een beetje sarcastisch - antwoordde van neen, keken ze me stomverbaasd aan! :-D Haha! Natuurlijk zag ik dat zitten! Zou jij je kindje van 3 soms graag eens 100 dagen weg sturen? Ik wist heel goed wat me te wachten stond en ik was er klaar voor. Hij mocht naar huis komen, goed beseffend dat er me een hele drukke tijd te wachten stond...
Vandaag is hij precies 12 dagen thuis en ik begin mijn draai te vinden. Ik vergelijk het een beetje met de thuiskomst van een kersverse mama met haar baby. Dan moet je toch ook een soort van ritme, een routine vinden? Bij ons was het net hetzelfde, want we moeten eerlijk en rechtuit zijn: Matti is momenteel terug een baby... Gevangen in een lijfje van 3,5 jaar, dat wel, maar het is een grote baby. Sommigen denken dat hij nu plots ook "genezen" is? Omdat hij thuis is? Hmm... Ik hoop binnen hier en een jaar te mogen zeggen dat hij bijna of zo goed als genezen is, maar nu? Da's een beetje té optimistisch, vrees ik. Matti heeft nog een hele weg af te leggen. In de kiné leren ze hem nog steeds een goed houding aan te nemen en dat begint met het rechtop houden van zijn hoofd. Elke stap die een pasgeborene moet doorlopen, moet Matti nu ook terug leren: hoofde rechtop houden, rollen en terugrollen, leren zitten met steun, alleen leren zitten, rechtstaan, enz... Tot hij uiteindelijk - HOPELIJK - terug leert stappen enz... In de logo hebben ze hem leren eten doorslikken, maar hiermee is de kous nog niet af. Hij moet in staat zijn om een volledige maaltijd via zijn mondje te nemen en dat is nu nog héél erg vermoeiend. Kleine slokjes water drinken lukt ook al aardig. We bieden hem water aan met een pipetje, zodat hij geen grote hoeveelheden binnen krijgt en zich hierdoor niet verslikt. In de ergo proberen ze bewegingen uit te lokken, geríchte bewegingen met zijn armen en handjes enz... Er is nog heel wat werk aan de winkel en het gaat heel traag, maar zo is Matti nu eenmaal al altijd geweest: langzaam, maar zeker komt hij er HOPELIJK wel!!!
We blijven knokken, allemaal samen!!! :-)
xxx
Vandaag is hij precies 12 dagen thuis en ik begin mijn draai te vinden. Ik vergelijk het een beetje met de thuiskomst van een kersverse mama met haar baby. Dan moet je toch ook een soort van ritme, een routine vinden? Bij ons was het net hetzelfde, want we moeten eerlijk en rechtuit zijn: Matti is momenteel terug een baby... Gevangen in een lijfje van 3,5 jaar, dat wel, maar het is een grote baby. Sommigen denken dat hij nu plots ook "genezen" is? Omdat hij thuis is? Hmm... Ik hoop binnen hier en een jaar te mogen zeggen dat hij bijna of zo goed als genezen is, maar nu? Da's een beetje té optimistisch, vrees ik. Matti heeft nog een hele weg af te leggen. In de kiné leren ze hem nog steeds een goed houding aan te nemen en dat begint met het rechtop houden van zijn hoofd. Elke stap die een pasgeborene moet doorlopen, moet Matti nu ook terug leren: hoofde rechtop houden, rollen en terugrollen, leren zitten met steun, alleen leren zitten, rechtstaan, enz... Tot hij uiteindelijk - HOPELIJK - terug leert stappen enz... In de logo hebben ze hem leren eten doorslikken, maar hiermee is de kous nog niet af. Hij moet in staat zijn om een volledige maaltijd via zijn mondje te nemen en dat is nu nog héél erg vermoeiend. Kleine slokjes water drinken lukt ook al aardig. We bieden hem water aan met een pipetje, zodat hij geen grote hoeveelheden binnen krijgt en zich hierdoor niet verslikt. In de ergo proberen ze bewegingen uit te lokken, geríchte bewegingen met zijn armen en handjes enz... Er is nog heel wat werk aan de winkel en het gaat heel traag, maar zo is Matti nu eenmaal al altijd geweest: langzaam, maar zeker komt hij er HOPELIJK wel!!!
We blijven knokken, allemaal samen!!! :-)
xxx
.png)
Reacties