18 april 2016 - Alweer een stapje vooruit...
Vandaag was weer een op en top "zenuwdagje"!!!
Ze wisten ons gisteren te zeggen dat Matti vandaag al zou geopereerd worden om zijn PEG-sonde te krijgen. Deze ingreep, waar we zo níet naar uitkeken, was normaal gepland voor volgende week maandag (25/4)! Er stond een ander kindje gepland, maar hij is ziek geworden en daardoor is Matti in zijn plaats mogen gaan... Effe tussendoor: zo'n PEG-sonde is eigenlijk een maagsonde, zoals die in zijn neus, maar dan rechtstreeks in zijn buikje...
Man, man, man, ik had de nacht van zondag op maandag zoooo slecht geslapen!!! Hm, 't is te zeggen: "slapen"! Matti is elke 2u wakker geworden door buikpijn, dus mama moest ook niet veel slapen. Dit na ons eerste drukke "sociaal weekend". Hiermee heb ik het uiteraard over het feit dat we ons wat meer onder onze kennissen en vrienden zijn begeven. Zaterdagavond stond er een trouwfeest op het programma en op zondag het Vormsel van Arn zijn jongere halfbroertje. Gezien er de zaterdagnacht weer flink wat lijm aan de schoenzolen van mijn halve trouwboek hing, zijn we pas in de vroeger uurtjes thuis gekomen! Na een korte nacht opnieuw feest dus uitslapen zat er niet in! Ik was kapot toen we rond 16:30 in Gent arriveerden! Mijn plan om vroeg te gaan slapen en wat slaap in te halen bij mijn kabouter is dus redelijk mislukt en op maandagochtend was ik een wrak! Zelfs de artsen vroegen me of ik niet goed was! Nu, ik ben in de loop van de nacht ook serieus veel maagpijn beginnen krijgen, dus of dit ook aan aandeel heeft in mijn "wrakkerig" gevoel is maar de vraag...
Rons 22u (de zondagavond) werd Matti zijn voeding stopgezet en het was al 9u de maandagochtend, toen ik vroeg hoelang het nog ging duren eer het zijn beurt was want ik zag dat Matti duidelijk ergens pijn had - ik vermoed dat het zijn maagje was die om eten vroeg... Rond 10:30 zijn ze hem dan komen halen om naar de gastro-afdeling te gaan. Ik stond te schudden van de zenuwen in de wachtzaal! Toen de verpleegster ons bedje kwam halen, week ik geen seconde van mijn held zijn zijde!!!! Ik dacht bij mezelf: "één keer, maar geen twee keer zullen ze hem zomaar van mij wegnemen, hoor". Tot mijn grote verbazing, kwam er geen commentaar dat ik moest wachten enz... Ik vroeg dan maar - aarzelend - of ik mee mocht en er klonk een volmondige "natuurlijk, mama!"
Ikke blij, of course!!! Vlak voor de narcosezaal moesten we nog héél eventjes wachten want ze waren nog een vorig patiëntje aan het wakker maken. Nog een tiental minuutjes tetteren met mijn aapje en toen ging de deur open. Twee súpervriendelijk, oudere dametjes kwamen Matti halen en keken me verbaasd aan toen ik aarzelde om mee naar binnen te gaan in de operatiezaal. "U mag mee hoor, mama, tot hij slaapt" klonk als muziek in mijn oren!!! Ik begon spontaan te huilen van blijdschap en zei hen dat ik zo verschrikkelijk bang was dat er weer iets zou misgaan! Uiteraard begrepen ze mij, want iedereen die met Matti in contact komt in het UZ Gent, weet wat er in het vorige ziekenhuis is gebeurd! De twee verpleegsters, de anesthesisten en de beide artsen stonden als een vangnet rond mij klaar om me gerust te stellen en om uit te leggen wat er nu allemaal zou gaan gebeuren... Eens ik die 2 prachtige blauwe oogjes zag dichtgaan, gaf ik hem nog een dikke zoen en knuffel en beloofde ik hem dat ze DIT keer wél goed zouden voor hem zorgen en dat mama achter de deur stond te wachten... Ze zeiden dat het ongeveer een halfuurtje zou duren eer ik terug bij hem mocht gaan en inderdaad: na een halfuur ijsberen van overal naar nergens, ging de deur open en kwam één van de verpleegstertjes mij halen. Ik mocht bij mijn knapperd gaan zitten in de recovery tot hij wakker werd :-)
Man, ik had zó gehoopt - en ik weet dat ik droom natuurlijk - dat ie uit zijn verdoving zou komen en dat er als bij wonder niets meer aan de hand zou zijn geweest... Helaas dus! Al merkten we nu wel dat ie minder knarstand en dat ie niet meer zo hevig met zijn mondje zit te bewegen, maar vooral dat zijn oogjes eindelijk ook wat "stabieler" zijn! Hij kan zich langer op iets focussen en "scant" de ruimte waarin hij zich bevindt meer en meer af. Ook begint hij weer te fronsen! Iets wat hij voordien zooo vaak deed!
Het gaat heel traag, maar we blijven verder doen!!! Hij komt er wel! Het moet gewoon!!
Goed nieuws voor ons trouwens, want hij mag dit weekend een dagje mee naar huis!!!!! Hoeraaaaa!!! Een dagje exclusieve quality-time voor ons gezinnetje!!! Ik verlang hier al 10 weken naar!!!!!!!!!! Het zal ons vriendje misschien een boost geven en hopelijk volgt er snel een definitief ontslag met ambulante reva!!!
Ze wisten ons gisteren te zeggen dat Matti vandaag al zou geopereerd worden om zijn PEG-sonde te krijgen. Deze ingreep, waar we zo níet naar uitkeken, was normaal gepland voor volgende week maandag (25/4)! Er stond een ander kindje gepland, maar hij is ziek geworden en daardoor is Matti in zijn plaats mogen gaan... Effe tussendoor: zo'n PEG-sonde is eigenlijk een maagsonde, zoals die in zijn neus, maar dan rechtstreeks in zijn buikje...
Man, man, man, ik had de nacht van zondag op maandag zoooo slecht geslapen!!! Hm, 't is te zeggen: "slapen"! Matti is elke 2u wakker geworden door buikpijn, dus mama moest ook niet veel slapen. Dit na ons eerste drukke "sociaal weekend". Hiermee heb ik het uiteraard over het feit dat we ons wat meer onder onze kennissen en vrienden zijn begeven. Zaterdagavond stond er een trouwfeest op het programma en op zondag het Vormsel van Arn zijn jongere halfbroertje. Gezien er de zaterdagnacht weer flink wat lijm aan de schoenzolen van mijn halve trouwboek hing, zijn we pas in de vroeger uurtjes thuis gekomen! Na een korte nacht opnieuw feest dus uitslapen zat er niet in! Ik was kapot toen we rond 16:30 in Gent arriveerden! Mijn plan om vroeg te gaan slapen en wat slaap in te halen bij mijn kabouter is dus redelijk mislukt en op maandagochtend was ik een wrak! Zelfs de artsen vroegen me of ik niet goed was! Nu, ik ben in de loop van de nacht ook serieus veel maagpijn beginnen krijgen, dus of dit ook aan aandeel heeft in mijn "wrakkerig" gevoel is maar de vraag...
Rons 22u (de zondagavond) werd Matti zijn voeding stopgezet en het was al 9u de maandagochtend, toen ik vroeg hoelang het nog ging duren eer het zijn beurt was want ik zag dat Matti duidelijk ergens pijn had - ik vermoed dat het zijn maagje was die om eten vroeg... Rond 10:30 zijn ze hem dan komen halen om naar de gastro-afdeling te gaan. Ik stond te schudden van de zenuwen in de wachtzaal! Toen de verpleegster ons bedje kwam halen, week ik geen seconde van mijn held zijn zijde!!!! Ik dacht bij mezelf: "één keer, maar geen twee keer zullen ze hem zomaar van mij wegnemen, hoor". Tot mijn grote verbazing, kwam er geen commentaar dat ik moest wachten enz... Ik vroeg dan maar - aarzelend - of ik mee mocht en er klonk een volmondige "natuurlijk, mama!"
Ikke blij, of course!!! Vlak voor de narcosezaal moesten we nog héél eventjes wachten want ze waren nog een vorig patiëntje aan het wakker maken. Nog een tiental minuutjes tetteren met mijn aapje en toen ging de deur open. Twee súpervriendelijk, oudere dametjes kwamen Matti halen en keken me verbaasd aan toen ik aarzelde om mee naar binnen te gaan in de operatiezaal. "U mag mee hoor, mama, tot hij slaapt" klonk als muziek in mijn oren!!! Ik begon spontaan te huilen van blijdschap en zei hen dat ik zo verschrikkelijk bang was dat er weer iets zou misgaan! Uiteraard begrepen ze mij, want iedereen die met Matti in contact komt in het UZ Gent, weet wat er in het vorige ziekenhuis is gebeurd! De twee verpleegsters, de anesthesisten en de beide artsen stonden als een vangnet rond mij klaar om me gerust te stellen en om uit te leggen wat er nu allemaal zou gaan gebeuren... Eens ik die 2 prachtige blauwe oogjes zag dichtgaan, gaf ik hem nog een dikke zoen en knuffel en beloofde ik hem dat ze DIT keer wél goed zouden voor hem zorgen en dat mama achter de deur stond te wachten... Ze zeiden dat het ongeveer een halfuurtje zou duren eer ik terug bij hem mocht gaan en inderdaad: na een halfuur ijsberen van overal naar nergens, ging de deur open en kwam één van de verpleegstertjes mij halen. Ik mocht bij mijn knapperd gaan zitten in de recovery tot hij wakker werd :-)
Man, ik had zó gehoopt - en ik weet dat ik droom natuurlijk - dat ie uit zijn verdoving zou komen en dat er als bij wonder niets meer aan de hand zou zijn geweest... Helaas dus! Al merkten we nu wel dat ie minder knarstand en dat ie niet meer zo hevig met zijn mondje zit te bewegen, maar vooral dat zijn oogjes eindelijk ook wat "stabieler" zijn! Hij kan zich langer op iets focussen en "scant" de ruimte waarin hij zich bevindt meer en meer af. Ook begint hij weer te fronsen! Iets wat hij voordien zooo vaak deed!
Het gaat heel traag, maar we blijven verder doen!!! Hij komt er wel! Het moet gewoon!!
Goed nieuws voor ons trouwens, want hij mag dit weekend een dagje mee naar huis!!!!! Hoeraaaaa!!! Een dagje exclusieve quality-time voor ons gezinnetje!!! Ik verlang hier al 10 weken naar!!!!!!!!!! Het zal ons vriendje misschien een boost geven en hopelijk volgt er snel een definitief ontslag met ambulante reva!!!
Nét voor de ingreep...
In de recovery: bye bye buisjes!!!
Nu zit het buisje mooi verstopt onder zijn trui :-)
.png)
Reacties
Aha, weer wat goed nieuws! Fijn! Nu de sonde niet meer in de weg zit, zal het misschien ook weer wat beter gaan met de revalidatie.
Je weet dat ik een trouwe volger ben he, en ik vind echt dat Matti er steeds beter en beter uitziet. Ik vind inderdaad dat zijn blik steeds gerichter wordt. Volhouden jongen! Keep on going ...
Ook al zijn de stapjes klein, het zijn wel stapjes vooruit he Tamara, daar moet je je aan optrekken. Ik weet nog goed dat mijn mama op een bepaalde dag plots in de zetel de krant zal te lezen. Wat???? Die kan toch helemaal niet meer lezen??? Wat bleek nu. Ze kende de gewoonte nog, en zat blijkbaar vooral prentjes te kijken:-) ... achteraf bleek dat ze toch een heel klein beetje kon lezen. En zo waren er voor ons toch regelmatig van deze verrassingskes. Ik hoop dat dit jullie ook te wachten staat ... Zondag vormsel van mijn oudste dochter, ik doe een heel speciaal gebedje voor jullie! Carpe diem! Liefs,Veex